What lies beneath

Άνθρωποι παντού γύρω, κι όμως η μοναξιά κυριαρχεί. Μπορείς να το δεις στις πράξεις τους, στα λόγια τους, η κενότητα όλων είναι τρομακτική, μα και τόσο προσεκτικά συγκαλυμμένη που ακόμη και οι ίδιοι την αγνοούν!

Κρύβονται καλά πίσω από «χαρές» χωρίς νόημα, πίσω από χαμογελαστά (?) πρόσωπα,  πίσω από μακιγιάζ και αλκοόλ.. Πίσω από μεγάλα λόγια, που την επόμενη στιγμή ξεχνιούνται, λόγια κενά, κενά σαν τα μάτια που τα λένε… Γιατί εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη αλήθεια, μια αλήθεια που λίγοι τολμάνε να αντικρύσουν και ακόμα λιγότεροι να κατανοήσουν..

Μα είναι και τα άλλα, αυτά που φωνάζουν, που προσπαθούν να κάνουν την διαφορά χωρίς όμως να γίνονται αντιληπτά, χωρίς να είναι κραυγαλέα κι ας ουρλιάζουν, που κρύβουν φως και σκοτάδι μαζί, που εσκεμμένα κρύβουν την αλήθεια τους πίσω από ένα καλοφτιαγμένο ψέμα, όμορφα παρουσιασμένο. 

Κι όμως . . . .

Ανάρτηση χωρίς αιτία.

Δε ξέρω τι μπήκα να γράψω. Και έχω την αίσθηση πως δεν έχω και κάτι να γράψω, δεν έχω σκεφτεί κάτι, δε συμβαίνει κάτι το τρομερό ώστε να το περάσω εδώ (πάλι καλά να πω;;).

Άρα, θα μου πεις, γιατί καταναλώνεις το χρόνο μας; Έτσι, θα σου απαντήσω.. Απλά "έτσι"....

Ήθελα, να δω άλλη μια ανάρτηση στο blog μου. Κι άλλες λέξεις με αυτό το θεϊκό ηλιοβασίλεμα από πίσω για φόντο. :)

Ήθελα να δω μια ανάρτηση χωρίς αιτία!

Που βαδίζουμε Θεέ μου!

Χθες το βράδυ βρέθηκα τυχαία -ξέρεις, από τις περιπτώσεις που δεν έχεις άλλη επιλογή- σε ένα μπαράκι που είχε χορό η δευτέρα (αν κατάλαβα καλά) λυκείου του πάλε ποτέ λυκείου μου. Ωραία ως εδώ. Τώρα αρχίζει το καλό.

Τι να πρωτοσχολιάσω φίλε αναγνώστη.. ΤΙ;; Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 19 και αυτό γιατί ανάμεσα στα δεκαεξάχρονα ήταν και κανα δυο παρέες λίγο μεγαλύτερων. Επιεικώς θα χαρακτηρίσω την κατάσταση με τη φράση "έχουμε ξεφύγει". Και θα σου πω αμέσως τι εννοώ.

Όχι, όχι, δεν ήταν θέμα ότι τα παιδάκια χαιρόντουσαν και χόρευαν, αλλά το "με ΤΙ" χόρευαν! Με κάτι άθλια ακούσματα, που θα ήθελαν να λέγονται τραγούδια. Είναι η δική μου ιδέα ή 9 στα 10 ακούσματα της σημερινής εμπορικής βιομηχανίας της μουσικής είναι στο ίδιο στυλ του "βάζω ένα μπιτάκι σε χιπ χοπ ρυθμό, έναν τυπά με υφάκι μεγάλου μάγκα (σιγά ρε φίλε, κατούρα και λίγο) να λέει κάτι στίχους με σεξουαλικά υπονοούμενα - ή όχι και τόσο υπονοούμενα καμιά φορά- και τέλος να πλαισιώνεται από μια κοπελίτσα με σορτσάκια που θα κουνιέται στον ανάλογο ρυθμό και θα κάνει και τίποτα φωνητικά". Όπου φωνητικά, μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο, γιατί να μη ξεχνάμε πως στην πλειονότητά τους, από φωνή --> κορμάρα.

Βλέπεις λοιπόν όλα τα δεκαεξάχρονα να γνωρίζουν τους στίχους αυτών των "τραγουδιών" και να κουνιούνται μες στην τρελή χαρά που είναι τόσο "σέξι". (γιατί αυτή την εντύπωση έχουν).

Εντάξει, μέχρι ενός σημείου δικαιολογούνται, αλλά αυτό το σημείο άρχισε να μην αρκεί πλέον ως λόγος να μην έχεις το δικό σου χαρακτήρα και τη δική σου επιλογή στα μουσικά ακούσματα! (Είναι και αυτό δείγμα ωριμότητας, ψάχνεσαι, ενδιαφέρεσαι και μαθαίνεις! Έτσι πάει.)

Και καλά τα λες όλα αυτά, εσύ στην ηλικία τους τι άκουγες;;; Άσε, εγώ τότε είχα ξεφύγει! Αυτά που άκουγα τότε, και ακούω ακόμη και σήμερα που και που, ανάλογα με τα κέφια, θα μπορούσαν να φέρουν εφιάλτες σε αυτά τα κοριτσάκια. Κυριολεκτικά.

Έτσι, όση ώρα έμεινα εκεί, σκέφτηκα τουλάχιστον 10 τρόπους δολοφονίας του dj!  :Ρ

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δε λέω ότι οι δικές μου μουσικές είναι τέλειες, αλλά σίγουρα είναι καλύτερες από αυτές που προωθούν στη νεολαία σήμερα. Κι όσο νωρίτερα το καταλάβουν, τόσο καλύτερο γι' αυτούς. Και εντάξει, στην τελική αυτό επαφίεται στην προσωπική επιλογή του καθενός. Αλλά να μη κατεβάζουμε αμάσητο και ό,τι μας δίνουν!

Φιλικά. :)

Υ.Γ. Για τον τίτλο της ανάρτησης δανείστηκα τον τίτλο ενός τραγουδιού του Δημήτρη Σταρόβα.

Καλά τα λες.

Κάπου είχε πάρει το μάτι μου έναν διάλογο που έλεγε λίγο πολύ τα παρακάτω:

- Έχεις facebook;
- Ναι, έχω.
- Έχεις twitter;
- Ναι και από αυτό έχω.
- Έχεις google+;
- Ναι, έχω κάνει και εκεί λογαριασμό.

- Έχεις ΖΩΗ;;;
- Ναι, αλλά δε μπαίνω συχνά.  ( . . . . . .)


Και μια απορία γεννιέται; Τι γίνεται με εμάς; Είναι σημείο των καιρών, μια συνήθεια της γενιάς μας, όπως είπα τις προάλλες σε έναν ιντερνετικό μου "φίλο". Το βάζω σε εισαγωγικά, όχι γιατί δεν είναι εντάξει ή οτιδήποτε. Όχι. Μια χαρά παιδί φαίνεται, απλά η έννοια έχει ευτελιστεί.. Έχει ευτελιστεί και στη ζωή θα μου πεις, μέσα από μια οθόνη σε πείραξε;

Όχι, δεν είναι σκοπός μου να καυτηριάσω τα κακώς κείμενα με αυτή την ανάρτηση. Σκοπός μου είναι να τα περιγράψω απλώς.

Τόσες ώρες μπροστά σε μια οθόνη. Τόσες συζητήσεις με γνωστούς και αγνώστους, επιθυμητές και μη, για διάφορα θέματα. Ποτέ πιο πριν δεν ήταν τόσο εύκολο να γνωρίσεις κάποιον και μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αυτό συμβαίνει κατά κόρον τον τελευταίο καιρό. Καινούργιοι φίλοι, καινούργιοι έρωτες. Όλα τα έχουμε δει ή και βιώσει, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.

Και έρχεται μια στιγμή που αναρωτιέσαι, αν είναι τώρα έτσι τα πράγματα, τι μέλει γενέσθαι παρακάτω;

Χμμ.. δύσκολο να το απαντήσει κανείς αυτό. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να βάζει όρια. Όρια και στον εαυτό του και σε ότι κάνει. Όρια που θα τα καθορίζει όπως κρίνει καλύτερα.

Και μη νομίζεις, όλα αυτά τα λέω έχοντας περάσει πολλές ώρες πραγματικά και εγώ, προσφάτως, μπροστά σε ένα λαπτοπ και για δουλειά, αλλά και για βλακείες , όμως, ο αναμάρτητος πρώτος το λήθο βαλέτω!

Αυτά για τώρα.

Δεν την παλεύω άλλο.

Τα έχω βαρεθεί όλα. ΌΛΑ. Δεν ξέρω αν είναι μια αντίδραση από το βάρος των ημερών και των γεγονότων.. Δεν ξέρω αν είναι απόρροια του ανάδρομου Ερμή και των εκλείψεων που έγιναν πάνω στο κεφαλάκι μου.. Δε ξέρω τίποτα.

Αυτό που ξέρω είναι πως τα έχω βάλει όλα στην αναμονή. Βέβαια, θα μου πεις - και με το δίκιο σου - η φυγή δεν είναι λύση και το να κρύβεις (ή μήπως κρύβεσαι από;) τα προβλήματά σου δε βγάζει πουθενά.

Ε και; Σάματις ήμουν και ποτέ κάπου, ώστε να χαθώ τώρα στο πουθενά;; 

Μια βραδιά με φεγγάρι.

Καθώς ταξίδευα τις προάλλες με το λεωφορείο, απογευματάκι όπως πάντα, και μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου να έχει νυχτώσει για τα καλά, εκεί που λες που ήμουν χαμένη με τα ακουστικά στα αφτιά και με τις μουσικές μου, γυρίζω το κεφάλι και κοιτάω ψηλά, κατά την προσφιλή μου συνήθεια να δω το φεγγάρι. Και τι βλέπω..;

Εξωγήινους! Όχι, ψέματα, πλάκα κάνω. :Ρ Το φεγγάρι είδα, κανονικά στη θέση του, να με ακολουθεί, κάτι που αναρωτιόμασταν από παιδιά πως καταφέρνει και το κάνει.. Αλλά πέρα από αυτό ήταν κάτι άλλο που μου εντυπωσίασε και με έκανε να μη μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον ουρανό. Τα σύννεφα! Έχεις δει ποτέ σου τα σύννεφα μια νύχτα με φεγγάρι; Χάνεις!

Αν και μοιάζει με κάτι τόσο απλό και συνηθισμένο, κάθε άλλο παρά έτσι δεν είναι. Το φως που πέφτει πάνω τους τα κάνει να λάμπουν απόκοσμα, δίνει ζωή στα σχήματά τους. Όχι κάτι το τρομακτικό, όχι... Κάτι το ιδιαίτερα όμορφο όμως! Και αν ακούς και κάτι σαν αυτό, γίνεται ακόμη πιο μαγικό..!

Μπορεί να είμαι υπερβολικά ρομαντική. Μπορεί. Αλλά αν σου τύχει, ρίξε μια ματιά εκεί ψηλά και έλα να μου πεις εντυπώσεις μετά. 

Τζα!

Εδώ είμαι και εγώ. Ναι, κάααααπου εδώ δηλαδή. Έχω μέρες να γράψω, όχι ότι δεν είχα υλικό για να γράψω, αλλά γιατί δεν είχα και πολύ χρόνο να καθίσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Πρέπει να σου πω πως είχα τουλάχιστον 3 κείμενα μισοπλάσει στο μυαλό μου, αμέεεε...

Αλλά ξέρεις, από δω κι από κει, δεν έμπαινα στον κόπο να κάνω τις σκόρπιες προτάσεις ολοκληρωμένες παραγράφους. Παράγραφοι που, στην τελική, θα λύτρωναν εμένα την ίδια αφού θα έφευγαν από εκεί μέσα που είχαν στριμωχτεί.

Ωραία όλα αυτά θα μου πεις, αλλά δε λες αυτό που θες! Ε εντάξει μωρέ, γυναίκα είμαι, λίγη πολυλογία παραπάνω είναι αναμενόμενη.. όχι;; :)

Και στην τελική αυτή είναι μια ανάρτηση εξιλέωσης. Στην επόμενη θα μπω στα θέματά μου. Μείνετε συντονισμένοι!