Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Whatever . . .

Λοιπόν, ξεκινώ μη ξέροντας τι θα γράψω... Αλήθεια! Ναι, είναι στη φύση μου να μη ξέρω που πάω.. Don't blame me.! Εντάξει, ευτυχώς είναι και φορές που ξέρω, δηλαδή φροντίζω να μάθω.. Και συνήθως όταν είναι να γράψω εδώ, έχω κάτι να πω... Αλλά τι;

Και τώρα είναι που αρχίζεις φίλε αναγνώστη και σκέφτεσαι "τι λέει τώρα αυτή; άλλη μια ανάρτηση χωρίς αιτία;" Ε, ναι, περίπου έτσι είναι πράγματα.. Ξέρεις, τέτοιες ώρες που δεν βρίσκεις κάποιον να μιλήσεις και να πεις "οκ, εδώ είμαστε", τα λες εδώ. Και το εδώ θα μου πεις είναι σε κοινή θέα, σε όποιον διαβάζει το ιστολόγιό σου; Ναι... δε σε νοιάζει μερικές φορές. Αρκεί να βγουν από εσένα. Και ιδίως τις στιγμές που δε βρίσκεις κάποιον άλλο, για τους χ ή ψ λόγους... ίσως να μη θες και εσύ η ίδια να βρεις κάποιον άλλο να τα πεις!

Και τα γράφεις εδώ... Να τα δουν κάποιοι άγνωστοι. Άγνωστοι, που μπορεί μέσα από τις δικές σου λέξεις, μέσα στις δικές σου σκέψεις να δουν τον εαυτό τους, κατά κάποιο τρόπο. Ε ναι, δε σκέφτεσαι μόνο εσύ έτσι, είμαι και εγώ! Και σίγουρα θα είναι και κάποιος άλλος....

Και αν δε με σταματήσει κάποιος, θα συνεχίσω να γράφω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι....

Oh well......whatever!

Tell the world I 'm coming . . . .

Είναι από τα τραγούδια που βρίσκεις κατά τύχη. Και κολλάς. Έτσι απλά, κολλάς. Έχει ήδη παίξει 4 φορές και συνεχίζει..... Και έτσι όπως την κόβω τη βραδιά, θα παίξει πολλές φορές ακόμη . . . Μελαγχολία mode: on .......


Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Ξεκαθαρίσματα για μια νέα χρονιά.

Είναι μέρες τώρα που το σκέφτομαι. Τι γίνεται όταν με ένα άτομο που είχες μια πολύ καλή επικοινωνία, μια κατανόηση σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο, ξαφνικά, να μην έχεις τίποτα να πεις; Πως γίνεται αυτό;

Είναι ένα από τα μυστήρια των ανθρωπίνων σχέσεων που δε θα μπορέσω να αντιληφθώ ποτέ μάλλον! Πως είναι δυνατό από τη μια μέρα στην άλλη να χάνεις αυτή την επαφή που είχες, είτε αυτό το άτομο ήταν σύντροφος είτε φίλος/φίλη.

Έχω την αίσθηση πως αυτό συμβαίνει γιατί όλοι μας (άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο) είμαστε αρκετά εγωιστές και έτσι καταλήγουμε να κοιτάμε τη "ζωούλα" μας και να χάνουμε τους ανθρώπους γύρω μας.

Έρχονται λοιπόν κάτι στιγμές, που κοιτάς πίσω και αναρωτιέσαι τι έγινε και χαθήκατε, αλλά δεν παίρνεις μια ικανοποιητικά απάντηση. Το σύνηθες είναι να πεις "για βλακείες μωρέ!".. Ή το ακόμη καλύτερο "δε ξέρω" (!).

Ναι, δε ξέρεις. Ούτε εγώ. Αλλά ο χρόνος περνάει, αυτό το ξέρω καλά. Και πραγματικά πιστεύω πως οι άνθρωποι που αξίζουν, παραμένουν στη ζωή σου/μου. Δοκιμάζονται από το χρόνο, τις καταστάσεις και αν επιβιώσουν, αξίζουν! Αυτό να κρατήσεις κι εσύ που διαβάζεις αυτή την ανάρτηση τώρα. Γιατί ξέρεις ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που πληρούν τις προϋποθέσεις αυτή τη στιγμή στη ζωή σου. Και άσε το χρόνο να δοκιμάσει τις νέες "αφίξεις".   :)

Α και κάτι άλλο! Θα μου πεις, κι αν υπήρχαν άτομα στη ζωή μου που άξιζαν, αλλά έφυγαν γιατί δεν υπήρχε επιλογή;;

Ε, εκείνους θα τους ξαναφέρει η τύχη μπροστά σου ίσως..! Που ξέρεις;;;


Υ.Γ. Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι σχέσεις διατηρούνται τόσο καιρό όσο μπορούν και έχουν να πάρουν και να δώσουν πράγματα και οι δύο πλευρές. Μετά απλώς τελειώνουν. Just like that.