Καλέ.. κοίτα ποια είναι εδώ!
Ναι ναι, ξέρω ξέρω.. ο τίτλος της ανάρτησης τα λέει όλα νομίζω όμως...
Και ενώ έχω τα πράγματα έτοιμα -σχεδόν όλα φυσικά, γιατί πάντα κάτι μένει για να μαζέψεις τελευταία στιγμή- κι ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι που ξεφεύγω επιτέλους από την καθημερινότητα και τη βαρεμάρα μου, εγώ νιώθω blue. Όχι, δεν έχω βαφτεί μπλε με κανένα μελάνι ή κάτι ανάλογο. Μελαγχολώ, πως το λένε;
Είναι σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό μου και πολύ περισσότερο δε, είναι άνθρωποι που τις προκαλούν. Κάπως έτσι και μη έχοντας που αλλού να τα εκφράσω, θυμήθηκα ξανά το ιστολόγιο αυτό.
Μα, πάντα έτσι δεν είναι; Λίγο πολύ, όλοι μας τρέχουμε εδώ όταν κάτι μας "τρώει". (εντάξει, το παραδέχομαι, εγώ αυτό κάνω, κρεμάστε με!)
Κι έτσι που λες, πάνω στο καλύτερο κάτι βρίσκεται συνέχεια για να στη χαλάσει. Δεν έχω όρεξη. Αυτό. Καμία όμως. Για τίποτα.
Θα μου πεις, γιατί τόσος αρνητισμός ρε παιδί μου;
Ε, τι να σου λέω. Αν και θετικής κατεύθυνσης, αυτόν τον έχω έμφυτο. Α! Πρόσθεσε και το στραβόξυλο, όταν με πιάσει ο αρνητισμός και οι αναποδιές μου, και την έχεις πληρέστατη την εικόνα. Πφφ.. τι να κάνω; that's me.
Τώρα, μπορεί να αναρωτιέσαι "και τι μας νοιάζουν εμάς αυτά κουκλίτσα μου;". Ε τότε σταμάτα να διαβάζεις κάπου εδώ.
Γιατί είναι μια από εκείνες τις ώρες που πιστεύεις πως κανείς δε σε ξέρει. Άρα και εσύ ανοίγεις τον εαυτό σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη. Σωστό; Λάθος; Δεν είμαι εγώ αυτή που θα το κρίνει. Ούτε εσύ. Η "νεκροψία" θα δείξει.
Κι όλα αυτά μια μέρα πριν τη φυγή μου. Ώρες πριν τη φυγή μου! Γιατί;
Γιατί δε με αφήνετε λίγο ήσυχη; Γιατί να μη μπορούμε να ξεχνάμε αυτά που θέλουμε, όταν το θέλουμε; Να, σαν εκείνη την ταινία... "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού". Αν μη τι άλλο είχαν λυτρωθεί. Για λίγο βέβαια. Αλλά είχαν λυτρωθεί. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είδα ποτέ το τέλος, αλλά από ότι μου λένε, είναι καλό. Κλάμα και κακό όμως....
Ωχ.. δεν τα λέμε αυτά. Όχι κλάμα..... δε μας χρειάζονται αυτά τώρα.
Όχι τώρα. Μ' ακούς;;; Όχι τώρα.
Ναι ναι, ξέρω ξέρω.. ο τίτλος της ανάρτησης τα λέει όλα νομίζω όμως...
Και ενώ έχω τα πράγματα έτοιμα -σχεδόν όλα φυσικά, γιατί πάντα κάτι μένει για να μαζέψεις τελευταία στιγμή- κι ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι που ξεφεύγω επιτέλους από την καθημερινότητα και τη βαρεμάρα μου, εγώ νιώθω blue. Όχι, δεν έχω βαφτεί μπλε με κανένα μελάνι ή κάτι ανάλογο. Μελαγχολώ, πως το λένε;
Είναι σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό μου και πολύ περισσότερο δε, είναι άνθρωποι που τις προκαλούν. Κάπως έτσι και μη έχοντας που αλλού να τα εκφράσω, θυμήθηκα ξανά το ιστολόγιο αυτό.
Μα, πάντα έτσι δεν είναι; Λίγο πολύ, όλοι μας τρέχουμε εδώ όταν κάτι μας "τρώει". (εντάξει, το παραδέχομαι, εγώ αυτό κάνω, κρεμάστε με!)
Κι έτσι που λες, πάνω στο καλύτερο κάτι βρίσκεται συνέχεια για να στη χαλάσει. Δεν έχω όρεξη. Αυτό. Καμία όμως. Για τίποτα.
Θα μου πεις, γιατί τόσος αρνητισμός ρε παιδί μου;
Ε, τι να σου λέω. Αν και θετικής κατεύθυνσης, αυτόν τον έχω έμφυτο. Α! Πρόσθεσε και το στραβόξυλο, όταν με πιάσει ο αρνητισμός και οι αναποδιές μου, και την έχεις πληρέστατη την εικόνα. Πφφ.. τι να κάνω; that's me.
Τώρα, μπορεί να αναρωτιέσαι "και τι μας νοιάζουν εμάς αυτά κουκλίτσα μου;". Ε τότε σταμάτα να διαβάζεις κάπου εδώ.
Γιατί είναι μια από εκείνες τις ώρες που πιστεύεις πως κανείς δε σε ξέρει. Άρα και εσύ ανοίγεις τον εαυτό σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη. Σωστό; Λάθος; Δεν είμαι εγώ αυτή που θα το κρίνει. Ούτε εσύ. Η "νεκροψία" θα δείξει.
Κι όλα αυτά μια μέρα πριν τη φυγή μου. Ώρες πριν τη φυγή μου! Γιατί;
Γιατί δε με αφήνετε λίγο ήσυχη; Γιατί να μη μπορούμε να ξεχνάμε αυτά που θέλουμε, όταν το θέλουμε; Να, σαν εκείνη την ταινία... "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού". Αν μη τι άλλο είχαν λυτρωθεί. Για λίγο βέβαια. Αλλά είχαν λυτρωθεί. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είδα ποτέ το τέλος, αλλά από ότι μου λένε, είναι καλό. Κλάμα και κακό όμως....
Ωχ.. δεν τα λέμε αυτά. Όχι κλάμα..... δε μας χρειάζονται αυτά τώρα.
Όχι τώρα. Μ' ακούς;;; Όχι τώρα.
