Τα θέλω και τα θέλω.

Μα υπάρχουν 2 είδη, θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα. Ναι, υπάρχουν. Και θα σου εξηγήσω αμέσως τη διαφορά τους, μιας και τριγυρίζει στο μυαλό μου μέρες τώρα.

Τα πρώτα "θέλω" είναι αυτά που έρχονται από μόνα τους στη ζωή μας. Είναι τα "θέλω" που προκύπτουν στον δρόμο μας, που κατά κάποιον τρόπο μας "αναγκάζουν" να τα θέλουμε (;). Συνήθως είναι αυτά που δεν έχουμε σκεφτεί και πολύ, απλά τα θέλουμε, γιατί ετερόκλητα ήρθαν και δε γίνοταν διαφορετικά. Ίσως απλά να είναι καταστάσεις/πράγματα που ακολουθήσαμε και στη συνέχεια μάθαμε να τα "θέλουμε" -εντός και εκτός εισαγωγικών, όπως θέλεις πες το. Η δύναμη της συνήθειας κάνει παιχνίδι για άλλη μια φορά; Το λες και έτσι. Για στάσου ένα λεπτό κι εσύ και σκέψου, δε θα πω όλες, αλλά θα σε στείλω στις πιο πρόσφατες αποφάσεις σου, πράγματα που σκέφτηκες/σκέφτεσαι να κάνεις σήμερα, αύριο ή πράγματα που έκανες χθες: ήταν αυτά που ήθελες ή που έμαθες να θες; Δε μιλάω για αναγκαστικές αποφάσεις που πήρες λόγω εξωτερικών παραγόντων και αναγνωρίζεις ότι πάρθηκαν με αυτόν τον τρόπο, μιλάω για τις επιθυμίες και την πραγματοποίηση αυτών.

Και μετά είναι τα άλλα "θέλω". Αυτά που έρχονται και σου σκάνε μέσα στα μούτρα, πιο δυνατά από οτιδήποτε άλλο. Ή αυτά που λειτουργούν υπόγεια για καιρό, χρόνια ίσως, μέχρι που έρχεται μια μέρα και λες "αυτό θέλω". Και αναρωτιέσαι κι εσύ ο ίδιος που ήταν αυτή η επιθυμία τόσο καιρό και πως βρέθηκε εδώ τώρα. Είναι και οι συνθήκες καμιά φορά που (δεν) ευδοκιμούν για την εμφάνισή τους βλέπεις. Αυτές οι επιθυμίες λοιπόν, αυτά τα "θέλω" ξεχωρίζουν από τα άλλα παραπάνω. Κι αν τα κοιτάξεις προσεκτικά θα καταλάβεις τι εννοώ. Είναι αυτά για το οποία είσαι τόσο μα τόσο σίγουρος, ότι τα θες. Όχι όμως ότι θα τα πετύχεις κιόλας, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά το να τα αναγνωρίσεις δεν είναι ένα βήμα προς την πραγματοποίησή τους;

Εντάξει, θα μου πεις κάπου εδώ πως μόνο αυτό δε φτάνει. Συμφωνώ. Ίσως να μην πραγματοποιηθούν και ποτέ. Είναι ένας τρόπος να έρθεις πιο κοντά στον εαυτό σου έτσι όμως, να τον μάθεις καλύτερα. Γιατί τα προβλήματα από εκεί αρχίζουν, από την αποξένωση από τον εαυτό μας.

Πάω να ξεφύγω όμως, γι' αυτό επανέρχομαι στο θέμα μου.

Δε θέλω να κουράσω άλλο, μόνο λίγο να προκαλέσω τη σκέψη του αναγνώστη μου με τα παραπάνω. Και μια ευχή: να καταφέρει ο καθένας να πραγματοποιήσει ένα δικό του "θέλω", δικό του, όχι "δικό του" και σύντομα!

Φιλί.

Μαζέψτε τους κάποιος.

Λοιπόν, να τα βάλουμε σε μια σειρά. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ελαττώματα, μερικά συμπίπτουν, άλλα όχι. Σήμερα θα πω για τους παρεξηγησιάρηδες.

Όντας κι εγώ μια από το σινάφι, έχω να πω κάτι πολύ πνευματώδες: Παιδιά, cool! Και εντάξει, η υποφαινόμενη όσο περνάει ο καιρός το ξεπερνάει (ή τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έχει) αλλά εσείς που όσο περνάει ο καιρός το φαινόμενο διογκώνεται, να το κοιτάξετε. Σοβαρά. Υπάρχει πρόβλημα. Γιατί πολύ απλά δε γίνεται να σου φταίνε όλοι και ό,τι αυτοί κάνουν ή σου λένε. Ή όλοι θα το έχουν το πρόβλημα ή εσύ -think about it. 

Και στην τελική δημιουργείτε πρόβλημα σε εμάς γύρω σας. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Η υπομονή κάποτε τελειώνει.

Κάποιος να τους μαζέψει.

Μάσκες

Εδώ ξανά. Περασμένη ώρα πάνω από ένα πληκτρολόγιο. Γιατί;

Ένα ερώτημα που δύσκολα απαντάται. Και όταν απαντάται, το δέχεσαι; Και αν ναι, ποια είναι η σωστή απάντηση;

Τα πάντα είναι μέσα στο κεφάλι μου ανακατεμένα. Δεν είναι τόσο ο κόσμος, όσο το κεφάλι σου και αυτά που έχει μέσα. Γιατί έχει. Και έχει πολλά. Πράγματα με τα οποία δε μπορείς ούτε εσύ να συμβιώσεις, πόσο μάλλον οποιοσδήποτε τρίτος. Και μετά έρχονται και απορούν "μα εσύ πως γίνεται...;"

Γίνεται. Γίνεται και παραγίνεται. Γίνεται, γιατί εγώ είμαι τόσο περίεργη μάλλον. Γιατί δε συμβαδίζω με το κοινό ρεύμα. Και γι αυτό κρίνομαι και αυτό πληρώνω.. Πολλές φορές αυτό που φταίει είναι ξερό μας (μου) το κεφάλι, κι ας κατηγορούμε τους άλλους. Είναι το μόνο εύκολο να κάνουμε άλλωστε. Να τα ρίχνουμε στους άλλους.

However, I am well aware of the situation. Λόγια παρηγοριάς έχω ακούσει πολλά και πολλές φορές. Γι 'αυτό και δε θέλω να μιλάω για το θέμα πια. Ο στρουθοκαμηλισμός βέβαια δεν είναι λύση, θα βιαστεί να πει κανείς. Ε και; Θα απαντήσω. Ξέρεις τι ωραία που κρύβεται κανείς πίσω από μια μάσκα; Υπέροχα όμορφα.

Έτσι κι εσύ φαίνεσαι καλά και αυτοί που τη βλέπουν είναι ήσυχοι. Ναι αυτό.

Φτιάχνεις μια πλαστή εικόνα. Και προχωράς.

Μη τρομάξεις! Ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος.

λατρεμένη φωνή του Μίλτου...

Εκείνη

Να πάλι κάθεται μόνη της. Εκεί, στο μισοσκόταδο. Τη βλέπεις; Όχι; Καλύτερα, αυτό είναι που θέλει κι αυτή. Να μη τη βλέπεις. Γιατί όποιος τη βλέπει, φοβάται πως θα την πληγώσει. Γι αυτό σε κρατάει σε απόσταση. Τα βλέπεις τα τείχη; Τα έχει χτισμένα για προστασία. Ο Εχθρός είναι εκεί και δε ξέρεις ποια μορφή θα πάρει ή πως θα σου επιτεθεί. Κι αυτή πρέπει -επιβάλλεται- να προσέχει.

Τι θα πει, πως θα το πει, σε ποιον θα το πει. Να προσέχει. Λόγια και πράξεις. Όλα κρίνονται. Έτσι κι αυτή, προσέχει. Δε ζει. Περνάει τη ζωή της από κόσκινο και κρατάει τα απομεινάρια. Ότι της επιτρέπουν, όπως το επιτρέπουν. Με αυτά "ζει".

Δε μιλάει πολύ. Ακούει περισσότερο και σκέφτεται. Πολλές φορές φαντάζεται. Ναι. Αυτός είναι ο κόσμος της. Έτσι όπως τον θέλει, ακριβώς στα μέτρα της. Εκεί έχει τον έλεγχο, εκεί ζει! Κι εσύ την κοιτάς και βιάζεσαι να βγάλεις συμπέρασμα. Αλήθεια, σε τι συμπέρασμα καταλήγεις; Κατακρίνεις ε; Φυσικά, αυτό έμαθες να κάνεις, αυτό πράττεις.

Την έμαθε ποτέ κανείς όμως; Θα σου πω εγώ. Όχι. Μόνο 2 άτομα. Το ένα γιατί την έζησε τόσο πολύ, καθημερινά, και στα καλά και στα άσχημα και την έμαθε. Το άλλο το επέλεξε εκείνη. Το ξεχώρισε. Ανοίχτηκε! Αλλά μετά....

Έτσι λοιπόν βιάζεσαι να την κρίνεις. Τα νύχια τα βλέπεις; Για άμυνα τα έχει. Δεν τα χρησιμοποιεί, μη την αγριεύεις. Δε θέλει να τα χρησιμοποιήσει. Μην την κρίνεις. Δε μιλάει πολύ, γιατί αν μιλήσει υπάρχουν τόσοι καλοθελητές σαν εσένα που θα σπεύσουν να την παλουκώσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ξέρει πως δε θα καταλάβεις, γι΄αυτό και δε μιλάει.

Την βλέπεις πως λάμπει; Είναι νέα και όσο πάει ομορφαίνει και περισσότερο. Έτσι δείχνει, έτσι νομίζεις. Τον Ντόριαν Γκρέυ τον ξέρεις; Κι εκείνη. Από την πρώτη φορά που διάβασε το βιβλίο το λάτρεψε. Εκεί είναι ο κόσμος της. Τα βιβλία και η φαντασία της.

Και η μουσική της. Ναι, ιδίως αυτή. Τη βλέπεις που κάθεται εκεί, χαμένη, με τα ακουστικά στο τέρμα; Να ξεφύγει από τις ματαιότητες του κόσμου προσπαθεί. Λες και η δυνατή μουσική στα αφτιά της μπορεί να σκεπάσει τις σκέψεις. Το έχεις δοκιμάσει εσύ ποτέ άραγε; Δούλεψε; Εκείνη λέει πως ναι, το καταφέρνει καμιά φορά.

Εκείνη....

...λες και τα μυστικά τα κρατούσα κρυφά 
...για να μείνουν κρυμμένα!

Υποκατάστατα

Υποκατάστατα..γεμάτη η ζωή μας από αυτά. Υποκαθιστούμε ότι δε μπορούμε να έχουμε, είτε έτσι όπως το θέλουμε ή δεν μπορούμε να έχουμε καθόλου. Συμβιβασμός θα έλεγε κάποιος άλλος. Ναι, μπορεί και αυτό. Δε θα ασχοληθώ τώρα με την άποψη του "όποιος θέλει μπορεί" και άλλες τέτοιες πίπες. Δε μπορούνε όλοι! Το 'χουμε; (ή τουλάχιστον δε μπορούνε μόνοι τους).

Υποκατάστατα λοιπόν. Ανθρώπων. Γιατί δεν είναι εκεί αυτοί που θα θες. Γιατί δεν είναι εκεί με τον τρόπο που θα ήθελες. Κι έτσι ψάχνεις αλλού.. και βρίσκεις. Βρίσκεις άλλους ανθρώπους, διαθέσιμοι ή όχι, που πληρούν τις προδιαγραφές σου ή όχι, αλλά βρίσκεις. Και ξέρεις ποιο είναι το κακό; Ότι προσπαθείς καμιά φορά να τους βάλεις στα καλούπια σου. Σε αυτά που έχεις στο μυαλό σου, έτσι όπως τα έχεις στο μυαλό σου. Αλλά ξέρεις τι; Δεν ταιριάζουν πάντα! Για πολλούς λόγους, αλλά δεν ταιριάζουν! Και τότε τι κάνεις; Τότε αντιδράς, εκνευρίζεσαι, γκρινιάζεις... α ναι, αυτό το τελευταίο πολύ! Όμως τι φταίνε οι άλλοι που δε χωράνε στον κόσμο σου έτσι όπως τους θες; 

Αλλά εσύ επιμένεις. Και συνεχίζεις. Και αν δεν τραβάει αυτό, βρίσκεις άλλον να πάρει τη θέση του. "Δε μπορεί, τόσοι άνθρωποι υπάρχουν, κάποιος κάποιος...." Κι έτσι συνεχίζεις... κι αυτοί δεν το ξέρουν. Δε ξέρουν ότι παίζουν τους ρόλους που εσύ τους έδωσες, για να αντικαταστήσουν αυτό που είχες (;) και δεν υπάρχει πια. Ψάχνεις κι εσύ, αλλά καμιά φορά τους φέρνει και η ζωή.. Έτσι, να ταιριάζουν, για να μη ξεχνάς πως ήταν. 

Κι ύστερα το βλέπεις και από την άλλη. Η οποία άλλη λέει, αν είναι να σου μείνει απωθημένο, πάρε το υποκατάστατο να κάνεις τη δουλειά σου. 

Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και τα placebo άλλωστε; 

Είτε εν γνώση σου είτε όχι, έχεις την εντύπωση πως έχεις αυτό που θες στην τελική.

"πάρε τα ηρεμιστικά σου

να λες πως όλα είναι δικά σου

κι ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά"

Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

Καλέ.. κοίτα ποια είναι εδώ!

Ναι ναι, ξέρω ξέρω.. ο τίτλος της ανάρτησης τα λέει όλα νομίζω όμως...

Και ενώ έχω τα πράγματα έτοιμα -σχεδόν όλα φυσικά, γιατί πάντα κάτι μένει για να μαζέψεις τελευταία στιγμή- κι ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι που ξεφεύγω επιτέλους από την καθημερινότητα και τη βαρεμάρα μου, εγώ νιώθω blue. Όχι, δεν έχω βαφτεί μπλε με κανένα μελάνι ή κάτι ανάλογο. Μελαγχολώ, πως το λένε;

Είναι σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό  μου και πολύ περισσότερο δε, είναι άνθρωποι που τις προκαλούν. Κάπως έτσι και μη έχοντας που αλλού να τα εκφράσω, θυμήθηκα ξανά το ιστολόγιο αυτό.

Μα, πάντα έτσι δεν είναι; Λίγο πολύ, όλοι μας τρέχουμε εδώ όταν κάτι μας "τρώει". (εντάξει, το παραδέχομαι, εγώ αυτό κάνω, κρεμάστε με!)

Κι έτσι που λες, πάνω στο καλύτερο κάτι βρίσκεται συνέχεια για να στη χαλάσει. Δεν έχω όρεξη. Αυτό. Καμία όμως. Για τίποτα.

Θα μου πεις, γιατί τόσος αρνητισμός ρε παιδί μου;

Ε, τι να σου λέω. Αν και θετικής κατεύθυνσης, αυτόν τον έχω έμφυτο. Α! Πρόσθεσε και το στραβόξυλο, όταν με πιάσει ο αρνητισμός και οι αναποδιές μου, και την έχεις πληρέστατη την εικόνα. Πφφ.. τι να κάνω; that's me.

Τώρα, μπορεί να αναρωτιέσαι "και τι μας νοιάζουν εμάς αυτά κουκλίτσα μου;". Ε τότε σταμάτα να διαβάζεις κάπου εδώ.

Γιατί είναι μια από εκείνες τις ώρες που πιστεύεις πως κανείς δε σε ξέρει. Άρα και εσύ ανοίγεις τον εαυτό σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη. Σωστό; Λάθος; Δεν είμαι εγώ αυτή που θα το κρίνει. Ούτε εσύ. Η "νεκροψία" θα δείξει.

Κι όλα αυτά μια μέρα πριν τη φυγή μου. Ώρες πριν τη φυγή μου! Γιατί;

Γιατί δε με αφήνετε λίγο ήσυχη; Γιατί να μη μπορούμε να ξεχνάμε αυτά που θέλουμε, όταν το θέλουμε; Να, σαν εκείνη την ταινία... "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού". Αν μη τι άλλο είχαν λυτρωθεί. Για λίγο βέβαια. Αλλά είχαν λυτρωθεί. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είδα ποτέ το τέλος, αλλά από ότι μου λένε, είναι καλό. Κλάμα και κακό όμως....

Ωχ.. δεν τα λέμε αυτά. Όχι κλάμα..... δε μας χρειάζονται αυτά τώρα.

Όχι τώρα. Μ' ακούς;;; Όχι τώρα.

Τα πάντα ρει

Ναι ναι, ξέρω, το έχει πει άλλος πριν από 'μένα (βλέπε Ηράκλειτος), απλά, σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει -που δε νομίζω να υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο- φίλε αναγνώστη, η ισχύς του είναι διαχρονική.... Και όχι μόνο αυτό. Δεν περιορίζεται ούτε από το χρόνο (ναι, είπες "διαχρονική", το καταλάβαμε), ούτε από το είδος της κατάστασης.

Και τώρα ίσως να απορείς τι λέει τώρα αυτή -και με το δίκιο σου μάλλον. Ίσως καταλάβεις κάτι από τα παρακάτω λοιπόν.

Συνεχώς είμαστε στη μέση κάποιας αλλαγής.. Πάντα. Από τη γέννηση, στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στην ενηλικίωση... Και μέσα σε αυτές τις "μεγάλες κατηγορίες/αλλαγές" που μόλις έθεσα, υπάρχουν φυσικά και οι επιμέρους, αλλά δεν είναι ο σκοπός μου να μπω σε λεπτομέρειες εδώ.

Μα, αυτές είναι αναμενόμενες, θα μου πεις. Δεν αντιλέγω.

Αλλά είναι κ οι άλλες, αυτές που δε θες ή τουλάχιστον δεν έχεις στο μυαλό σου ότι θα συμβούν, όμως έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη ώρα και συμβαίνουν; Χμ... Αναθεματισμένη είπες; Ισχύει. Γιατί προφανώς και δε θα σου αρέσει η αλλαγή αυτή, σωστά;

Είναι όμως και οι φορές που αυτή την αλλαγή δεν την καταλαβαίνεις. Απλά συμβαίνει. Έρχεται ο κύκλος της και κλείνει, το πλήρωμα του χρόνου . . . . Και είναι όντως κάποιες φορές που το αναγνωρίζεις αυτό, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, το δέχεσαι και προχωράς.

Το δέχεσαι είπες; Χμ....

Εντάξει, ίσως μερικές φορές η αποδοχή να είναι επιφανειακή, δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς βλέπεις. Τότε είναι που βρίσκεις καταφύγιο στις αναμνήσεις σου. Θυμάσαι και χαμογελάς! Γιατί έτσι πρέπει, να χαμογελάς! Γιατί αυτή την ανάμνηση την έζησες. Να χαμογελάς γιατί, ακόμη και από τις λιγότερο όμορφες αναμνήσεις, κάτι έμαθες. Γιατί σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, πραγματικά, θέλω να ελπίζω για εσένα που διαβάζεις τώρα, πως αγαπάς αυτό που είσαι σήμερα!

Κι αν όχι, ξανά σε αυτές τις καταστάσεις --> αλλαγές --> αναμνήσεις θα τρέξεις, για να γίνεις αυτό που θέλεις τελικά.

Λένε πως όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν; Γιατί όμως;

Λένε πως γίνεται για να μπορέσεις να τα εκτιμήσεις.

Το έχουμε αυτό το κακό οι άνθρωποι. Σπάνια ανοίγουμε τα μάτια μας τη στιγμή που πρέπει . . . .

Όχι, δεν έχασα κάτι, δεν έχω κάνει καμιά λάθος εκτίμηση, δεν είναι αυτός ο λόγος συγγραφής του παρόντος κειμένου. Είναι απλώς κάτι που γύριζε στο μυαλό μου μέρες τώρα....

Άλλωστε, κι εσύ δεν έχεις  κάτι που έχει αλλάξει τώρα στη ζωή σου και δε σου αρέσει;

Φιλικά! :)


Flames to dust
Lovers to friends
Why do all good things come to an end?