Ναι ναι, ξέρω, το έχει πει άλλος πριν από 'μένα (βλέπε Ηράκλειτος), απλά, σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει -που δε νομίζω να υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο- φίλε αναγνώστη, η ισχύς του είναι διαχρονική.... Και όχι μόνο αυτό. Δεν περιορίζεται ούτε από το χρόνο (ναι, είπες "διαχρονική", το καταλάβαμε), ούτε από το είδος της κατάστασης.
Και τώρα ίσως να απορείς τι λέει τώρα αυτή -και με το δίκιο σου μάλλον. Ίσως καταλάβεις κάτι από τα παρακάτω λοιπόν.
Συνεχώς είμαστε στη μέση κάποιας αλλαγής.. Πάντα. Από τη γέννηση, στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στην ενηλικίωση... Και μέσα σε αυτές τις "μεγάλες κατηγορίες/αλλαγές" που μόλις έθεσα, υπάρχουν φυσικά και οι επιμέρους, αλλά δεν είναι ο σκοπός μου να μπω σε λεπτομέρειες εδώ.
Μα, αυτές είναι αναμενόμενες, θα μου πεις. Δεν αντιλέγω.
Αλλά είναι κ οι άλλες, αυτές που δε θες ή τουλάχιστον δεν έχεις στο μυαλό σου ότι θα συμβούν, όμως έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη ώρα και συμβαίνουν; Χμ... Αναθεματισμένη είπες; Ισχύει. Γιατί προφανώς και δε θα σου αρέσει η αλλαγή αυτή, σωστά;
Είναι όμως και οι φορές που αυτή την αλλαγή δεν την καταλαβαίνεις. Απλά συμβαίνει. Έρχεται ο κύκλος της και κλείνει, το πλήρωμα του χρόνου . . . . Και είναι όντως κάποιες φορές που το αναγνωρίζεις αυτό, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, το δέχεσαι και προχωράς.
Το δέχεσαι είπες; Χμ....
Εντάξει, ίσως μερικές φορές η αποδοχή να είναι επιφανειακή, δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς βλέπεις. Τότε είναι που βρίσκεις καταφύγιο στις αναμνήσεις σου. Θυμάσαι και χαμογελάς! Γιατί έτσι πρέπει, να χαμογελάς! Γιατί αυτή την ανάμνηση την έζησες. Να χαμογελάς γιατί, ακόμη και από τις λιγότερο όμορφες αναμνήσεις, κάτι έμαθες. Γιατί σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, πραγματικά, θέλω να ελπίζω για εσένα που διαβάζεις τώρα, πως αγαπάς αυτό που είσαι σήμερα!
Κι αν όχι, ξανά σε αυτές τις καταστάσεις --> αλλαγές --> αναμνήσεις θα τρέξεις, για να γίνεις αυτό που θέλεις τελικά.
Λένε πως όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν; Γιατί όμως;
Λένε πως γίνεται για να μπορέσεις να τα εκτιμήσεις.
Το έχουμε αυτό το κακό οι άνθρωποι. Σπάνια ανοίγουμε τα μάτια μας τη στιγμή που πρέπει . . . .
Όχι, δεν έχασα κάτι, δεν έχω κάνει καμιά λάθος εκτίμηση, δεν είναι αυτός ο λόγος συγγραφής του παρόντος κειμένου. Είναι απλώς κάτι που γύριζε στο μυαλό μου μέρες τώρα....
Άλλωστε, κι εσύ δεν έχεις κάτι που έχει αλλάξει τώρα στη ζωή σου και δε σου αρέσει;
Φιλικά! :)
Flames to dust
Lovers to friends
Why do all good things come to an end?
Και τώρα ίσως να απορείς τι λέει τώρα αυτή -και με το δίκιο σου μάλλον. Ίσως καταλάβεις κάτι από τα παρακάτω λοιπόν.
Συνεχώς είμαστε στη μέση κάποιας αλλαγής.. Πάντα. Από τη γέννηση, στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στην ενηλικίωση... Και μέσα σε αυτές τις "μεγάλες κατηγορίες/αλλαγές" που μόλις έθεσα, υπάρχουν φυσικά και οι επιμέρους, αλλά δεν είναι ο σκοπός μου να μπω σε λεπτομέρειες εδώ.
Μα, αυτές είναι αναμενόμενες, θα μου πεις. Δεν αντιλέγω.
Αλλά είναι κ οι άλλες, αυτές που δε θες ή τουλάχιστον δεν έχεις στο μυαλό σου ότι θα συμβούν, όμως έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη ώρα και συμβαίνουν; Χμ... Αναθεματισμένη είπες; Ισχύει. Γιατί προφανώς και δε θα σου αρέσει η αλλαγή αυτή, σωστά;
Είναι όμως και οι φορές που αυτή την αλλαγή δεν την καταλαβαίνεις. Απλά συμβαίνει. Έρχεται ο κύκλος της και κλείνει, το πλήρωμα του χρόνου . . . . Και είναι όντως κάποιες φορές που το αναγνωρίζεις αυτό, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, το δέχεσαι και προχωράς.
Το δέχεσαι είπες; Χμ....
Εντάξει, ίσως μερικές φορές η αποδοχή να είναι επιφανειακή, δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς βλέπεις. Τότε είναι που βρίσκεις καταφύγιο στις αναμνήσεις σου. Θυμάσαι και χαμογελάς! Γιατί έτσι πρέπει, να χαμογελάς! Γιατί αυτή την ανάμνηση την έζησες. Να χαμογελάς γιατί, ακόμη και από τις λιγότερο όμορφες αναμνήσεις, κάτι έμαθες. Γιατί σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, πραγματικά, θέλω να ελπίζω για εσένα που διαβάζεις τώρα, πως αγαπάς αυτό που είσαι σήμερα!
Κι αν όχι, ξανά σε αυτές τις καταστάσεις --> αλλαγές --> αναμνήσεις θα τρέξεις, για να γίνεις αυτό που θέλεις τελικά.
Λένε πως όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν; Γιατί όμως;
Λένε πως γίνεται για να μπορέσεις να τα εκτιμήσεις.
Το έχουμε αυτό το κακό οι άνθρωποι. Σπάνια ανοίγουμε τα μάτια μας τη στιγμή που πρέπει . . . .
Όχι, δεν έχασα κάτι, δεν έχω κάνει καμιά λάθος εκτίμηση, δεν είναι αυτός ο λόγος συγγραφής του παρόντος κειμένου. Είναι απλώς κάτι που γύριζε στο μυαλό μου μέρες τώρα....
Άλλωστε, κι εσύ δεν έχεις κάτι που έχει αλλάξει τώρα στη ζωή σου και δε σου αρέσει;
Φιλικά! :)
Flames to dust
Lovers to friends
Why do all good things come to an end?
