Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

What lies beneath


Άνθρωποι παντού γύρω, κι όμως η μοναξιά κυριαρχεί. Μπορείς να το δεις στις πράξεις τους, στα λόγια τους, η κενότητα όλων είναι τρομακτική, μα και τόσο προσεκτικά συγκαλυμμένη που ακόμη και οι ίδιοι την αγνοούν!

Κρύβονται καλά πίσω από «χαρές» χωρίς νόημα, πίσω από χαμογελαστά (?) πρόσωπα,  πίσω από μακιγιάζ και αλκοόλ.. Πίσω από μεγάλα λόγια, που την επόμενη στιγμή ξεχνιούνται, λόγια κενά, κενά σαν τα μάτια που τα λένε… Γιατί εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη αλήθεια, μια αλήθεια που λίγοι τολμάνε να αντικρύσουν και ακόμα λιγότεροι να κατανοήσουν..

Μα είναι και τα άλλα, αυτά που φωνάζουν, που προσπαθούν να κάνουν την διαφορά χωρίς όμως να γίνονται αντιληπτά, χωρίς να είναι κραυγαλέα κι ας ουρλιάζουν, που κρύβουν φως και σκοτάδι μαζί, που εσκεμμένα κρύβουν την αλήθεια τους πίσω από ένα καλοφτιαγμένο ψέμα, όμορφα παρουσιασμένο. 

Κι όμως . . . .

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Ανάρτηση χωρίς αιτία.

Δε ξέρω τι μπήκα να γράψω. Και έχω την αίσθηση πως δεν έχω και κάτι να γράψω, δεν έχω σκεφτεί κάτι, δε συμβαίνει κάτι το τρομερό ώστε να το περάσω εδώ (πάλι καλά να πω;;).

Άρα, θα μου πεις, γιατί καταναλώνεις το χρόνο μας; Έτσι, θα σου απαντήσω.. Απλά "έτσι"....

Ήθελα, να δω άλλη μια ανάρτηση στο blog μου. Κι άλλες λέξεις με αυτό το θεϊκό ηλιοβασίλεμα από πίσω για φόντο. :)

Ήθελα να δω μια ανάρτηση χωρίς αιτία!

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Που βαδίζουμε Θεέ μου!

Χθες το βράδυ βρέθηκα τυχαία -ξέρεις, από τις περιπτώσεις που δεν έχεις άλλη επιλογή- σε ένα μπαράκι που είχε χορό η δευτέρα (αν κατάλαβα καλά) λυκείου του πάλε ποτέ λυκείου μου. Ωραία ως εδώ. Τώρα αρχίζει το καλό.

Τι να πρωτοσχολιάσω φίλε αναγνώστη.. ΤΙ;; Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 19 και αυτό γιατί ανάμεσα στα δεκαεξάχρονα ήταν και κανα δυο παρέες λίγο μεγαλύτερων. Επιεικώς θα χαρακτηρίσω την κατάσταση με τη φράση "έχουμε ξεφύγει". Και θα σου πω αμέσως τι εννοώ.

Όχι, όχι, δεν ήταν θέμα ότι τα παιδάκια χαιρόντουσαν και χόρευαν, αλλά το "με ΤΙ" χόρευαν! Με κάτι άθλια ακούσματα, που θα ήθελαν να λέγονται τραγούδια. Είναι η δική μου ιδέα ή 9 στα 10 ακούσματα της σημερινής εμπορικής βιομηχανίας της μουσικής είναι στο ίδιο στυλ του "βάζω ένα μπιτάκι σε χιπ χοπ ρυθμό, έναν τυπά με υφάκι μεγάλου μάγκα (σιγά ρε φίλε, κατούρα και λίγο) να λέει κάτι στίχους με σεξουαλικά υπονοούμενα - ή όχι και τόσο υπονοούμενα καμιά φορά- και τέλος να πλαισιώνεται από μια κοπελίτσα με σορτσάκια που θα κουνιέται στον ανάλογο ρυθμό και θα κάνει και τίποτα φωνητικά". Όπου φωνητικά, μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο, γιατί να μη ξεχνάμε πως στην πλειονότητά τους, από φωνή --> κορμάρα.

Βλέπεις λοιπόν όλα τα δεκαεξάχρονα να γνωρίζουν τους στίχους αυτών των "τραγουδιών" και να κουνιούνται μες στην τρελή χαρά που είναι τόσο "σέξι". (γιατί αυτή την εντύπωση έχουν).

Εντάξει, μέχρι ενός σημείου δικαιολογούνται, αλλά αυτό το σημείο άρχισε να μην αρκεί πλέον ως λόγος να μην έχεις το δικό σου χαρακτήρα και τη δική σου επιλογή στα μουσικά ακούσματα! (Είναι και αυτό δείγμα ωριμότητας, ψάχνεσαι, ενδιαφέρεσαι και μαθαίνεις! Έτσι πάει.)

Και καλά τα λες όλα αυτά, εσύ στην ηλικία τους τι άκουγες;;; Άσε, εγώ τότε είχα ξεφύγει! Αυτά που άκουγα τότε, και ακούω ακόμη και σήμερα που και που, ανάλογα με τα κέφια, θα μπορούσαν να φέρουν εφιάλτες σε αυτά τα κοριτσάκια. Κυριολεκτικά.

Έτσι, όση ώρα έμεινα εκεί, σκέφτηκα τουλάχιστον 10 τρόπους δολοφονίας του dj!  :Ρ

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δε λέω ότι οι δικές μου μουσικές είναι τέλειες, αλλά σίγουρα είναι καλύτερες από αυτές που προωθούν στη νεολαία σήμερα. Κι όσο νωρίτερα το καταλάβουν, τόσο καλύτερο γι' αυτούς. Και εντάξει, στην τελική αυτό επαφίεται στην προσωπική επιλογή του καθενός. Αλλά να μη κατεβάζουμε αμάσητο και ό,τι μας δίνουν!

Φιλικά. :)

Υ.Γ. Για τον τίτλο της ανάρτησης δανείστηκα τον τίτλο ενός τραγουδιού του Δημήτρη Σταρόβα.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Καλά τα λες.

Κάπου είχε πάρει το μάτι μου έναν διάλογο που έλεγε λίγο πολύ τα παρακάτω:

- Έχεις facebook;
- Ναι, έχω.
- Έχεις twitter;
- Ναι και από αυτό έχω.
- Έχεις google+;
- Ναι, έχω κάνει και εκεί λογαριασμό.

- Έχεις ΖΩΗ;;;
- Ναι, αλλά δε μπαίνω συχνά.  ( . . . . . .)


Και μια απορία γεννιέται; Τι γίνεται με εμάς; Είναι σημείο των καιρών, μια συνήθεια της γενιάς μας, όπως είπα τις προάλλες σε έναν ιντερνετικό μου "φίλο". Το βάζω σε εισαγωγικά, όχι γιατί δεν είναι εντάξει ή οτιδήποτε. Όχι. Μια χαρά παιδί φαίνεται, απλά η έννοια έχει ευτελιστεί.. Έχει ευτελιστεί και στη ζωή θα μου πεις, μέσα από μια οθόνη σε πείραξε;

Όχι, δεν είναι σκοπός μου να καυτηριάσω τα κακώς κείμενα με αυτή την ανάρτηση. Σκοπός μου είναι να τα περιγράψω απλώς.

Τόσες ώρες μπροστά σε μια οθόνη. Τόσες συζητήσεις με γνωστούς και αγνώστους, επιθυμητές και μη, για διάφορα θέματα. Ποτέ πιο πριν δεν ήταν τόσο εύκολο να γνωρίσεις κάποιον και μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αυτό συμβαίνει κατά κόρον τον τελευταίο καιρό. Καινούργιοι φίλοι, καινούργιοι έρωτες. Όλα τα έχουμε δει ή και βιώσει, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.

Και έρχεται μια στιγμή που αναρωτιέσαι, αν είναι τώρα έτσι τα πράγματα, τι μέλει γενέσθαι παρακάτω;

Χμμ.. δύσκολο να το απαντήσει κανείς αυτό. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να βάζει όρια. Όρια και στον εαυτό του και σε ότι κάνει. Όρια που θα τα καθορίζει όπως κρίνει καλύτερα.

Και μη νομίζεις, όλα αυτά τα λέω έχοντας περάσει πολλές ώρες πραγματικά και εγώ, προσφάτως, μπροστά σε ένα λαπτοπ και για δουλειά, αλλά και για βλακείες , όμως, ο αναμάρτητος πρώτος το λήθο βαλέτω!

Αυτά για τώρα.

Δεν την παλεύω άλλο.

Τα έχω βαρεθεί όλα. ΌΛΑ. Δεν ξέρω αν είναι μια αντίδραση από το βάρος των ημερών και των γεγονότων.. Δεν ξέρω αν είναι απόρροια του ανάδρομου Ερμή και των εκλείψεων που έγιναν πάνω στο κεφαλάκι μου.. Δε ξέρω τίποτα.

Αυτό που ξέρω είναι πως τα έχω βάλει όλα στην αναμονή. Βέβαια, θα μου πεις - και με το δίκιο σου - η φυγή δεν είναι λύση και το να κρύβεις (ή μήπως κρύβεσαι από;) τα προβλήματά σου δε βγάζει πουθενά.

Ε και; Σάματις ήμουν και ποτέ κάπου, ώστε να χαθώ τώρα στο πουθενά;; 

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Μια βραδιά με φεγγάρι.

Καθώς ταξίδευα τις προάλλες με το λεωφορείο, απογευματάκι όπως πάντα, και μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου να έχει νυχτώσει για τα καλά, εκεί που λες που ήμουν χαμένη με τα ακουστικά στα αφτιά και με τις μουσικές μου, γυρίζω το κεφάλι και κοιτάω ψηλά, κατά την προσφιλή μου συνήθεια να δω το φεγγάρι. Και τι βλέπω..;

Εξωγήινους! Όχι, ψέματα, πλάκα κάνω. :Ρ Το φεγγάρι είδα, κανονικά στη θέση του, να με ακολουθεί, κάτι που αναρωτιόμασταν από παιδιά πως καταφέρνει και το κάνει.. Αλλά πέρα από αυτό ήταν κάτι άλλο που μου εντυπωσίασε και με έκανε να μη μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον ουρανό. Τα σύννεφα! Έχεις δει ποτέ σου τα σύννεφα μια νύχτα με φεγγάρι; Χάνεις!

Αν και μοιάζει με κάτι τόσο απλό και συνηθισμένο, κάθε άλλο παρά έτσι δεν είναι. Το φως που πέφτει πάνω τους τα κάνει να λάμπουν απόκοσμα, δίνει ζωή στα σχήματά τους. Όχι κάτι το τρομακτικό, όχι... Κάτι το ιδιαίτερα όμορφο όμως! Και αν ακούς και κάτι σαν αυτό, γίνεται ακόμη πιο μαγικό..!

Μπορεί να είμαι υπερβολικά ρομαντική. Μπορεί. Αλλά αν σου τύχει, ρίξε μια ματιά εκεί ψηλά και έλα να μου πεις εντυπώσεις μετά. 

Τζα!

Εδώ είμαι και εγώ. Ναι, κάααααπου εδώ δηλαδή. Έχω μέρες να γράψω, όχι ότι δεν είχα υλικό για να γράψω, αλλά γιατί δεν είχα και πολύ χρόνο να καθίσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Πρέπει να σου πω πως είχα τουλάχιστον 3 κείμενα μισοπλάσει στο μυαλό μου, αμέεεε...

Αλλά ξέρεις, από δω κι από κει, δεν έμπαινα στον κόπο να κάνω τις σκόρπιες προτάσεις ολοκληρωμένες παραγράφους. Παράγραφοι που, στην τελική, θα λύτρωναν εμένα την ίδια αφού θα έφευγαν από εκεί μέσα που είχαν στριμωχτεί.

Ωραία όλα αυτά θα μου πεις, αλλά δε λες αυτό που θες! Ε εντάξει μωρέ, γυναίκα είμαι, λίγη πολυλογία παραπάνω είναι αναμενόμενη.. όχι;; :)

Και στην τελική αυτή είναι μια ανάρτηση εξιλέωσης. Στην επόμενη θα μπω στα θέματά μου. Μείνετε συντονισμένοι! 

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ηρεμία.

Η απόλυτη πρόκληση. Η απόλυτη αναζήτηση. Ηρεμία. Κάθε μέρα μια καινούργια δοκιμασία, που τη δέχεσαι (;) και την αντιμετωπίζεις (;) με την ελπίδα πως ίσως να είναι η τελευταία και ίσως να σε φέρει πιο κοντά σε αυτή. Ηρεμία...

Η ηρεμία είναι στιγμές, αυτό έχω καταλάβει μέχρι τώρα και ο αυτοσκοπός είναι να γίνει μόνιμη. Ηρεμία από αρνητικές σκέψεις και από αρνητικά συναισθήματα. Να είσαι καλά με τον εαυτό σου, τη συνείδησή σου και τους γύρω σου.

Ηρεμία είναι οι στιγμές που ξεχνιέσαι. Ξεχνιέσαι ένα κυριακάτικο απομεσήμερο στο δωμάτιό σου, με τις μουσικές σου, απολαμβάνοντας την ησυχία του δρόμου, που η φασαρία των υπολοίπων ημερών εκείνη τη στιγμή μοιάζει τόσο μακρινή, κι ας είναι τόσο κοντά! Ξεχνιέσαι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα δίπλα στη θάλασσα, να κοιτάς τον ορίζοντα πέρα, να "χάνεσαι" για λίγο, ενώ ο αέρας ανεμίζει τα μαλλιά σου, να σκέφτεσαι "Κρυώνω, αλλά κάτι με κρατάει εδώ".. και να μένεις! Ξεχνιέσαι καθώς ταξιδεύεις με - αλλά και μες - τα χρώματα του δειλινού, και αφήνεσαι όπου σε πάει ο δρόμος! Ξεχνιέσαι όταν πλησιάζεις σε μια πόλη το σούρουπο και χαζεύεις τα φώτα που μόλις έχουν ανάψει.

Ξεχνιέσαι καθώς κοιτάς το φεγγάρι αργά τη νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται και εσύ σηκώνεις το κεφάλι ψηλά, όταν αυτό είναι η μοναδική πηγή φωτός γύρω σου. Όταν τελικά, αποκόπτεσαι από ό,τι σε δένει εδώ κάτω και καταφέρνεις να έρθεις λίγο πιο κοντά του!

Ξεχνιέσαι καθώς στέκεσαι στη μέση ενός πάρκου τέτοια εποχή μια συννεφιασμένη μέρα και βλέπεις τα φύλλα να πέφτουν από το ελαφρύ αεράκι παντού γύρω σου! Τα φύλλα που έχουν πάρει τα χρώματα της γης, λες και προσπαθούν όσο είναι ακόμη στο δέντρο να προσαρμοστούν για την επικείμενη πτώση, για να αφομοιωθούν με το έδαφος.

Ξεχνιέσαι όταν κοιτάς τις φλόγες του τζακιού ενώ έξω χιονίζει και κρατάς στα χέρια σου μια κούπα σοκολάτα - σε μια προσπάθεια να ζεστάνεις το σώμα και την ψυχή σου. Όταν προσπαθείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα εσύ!

Ηρεμία. Η ηρεμία είναι στιγμές. Οι στιγμές που ξεχνιέσαι, οι δικές σου στιγμές!

Δημιούργησέ τες. Ζήσε τες!

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Κάτι, κάπως, κάποτε . . .

Ουφ και πάλι ουφφ... Έχει παρατηρήσει και κανένας άλλος ότι είτε δε θα έχεις τίποτα να κάνεις στη ζωή σου ή θα πλακώνουν όλα μαζί και εσύ θα τρέχεις να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα; Ε ναι, και ύστερα γκρινιάζω για την καταστρατήγηση του προγράμματος! Φυσικά, γιατί αλλιώς τα έχω στο μυαλό μου και αλλιώς προκύπτουν. Αλλά θα μου πεις, πάντα έτσι δε γίνεται; Ανάθεμα κι αν γίνεται και τίποτα έτσι όπως το θέλουμε και το περιμένουμε!

Και τώρα; Και τώρα τρέχα να τα βάλεις σε σειρά.

Τι σειρά και βλακείες. Μια χρονομηχανή θέλω, να γυρίσω λιγάααακι πίσω. Αυτό μόνο. Και να αλλάξω κάτι, κάπως, κάποτε . . . .

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Μάταια.

Οκ, για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. ΔΕΝ είναι για όλους τους ανθρώπους τα ίδια πράγματα αυτονόητα. Εντάξει; Αν δεν μου πεις αυτό που θες ή αυτό που εννοείς, πως στο καλό θες να καταλάβω τι παίζει; Έλα Παναγία μου!

Τροφή για σκέψη σου λέει μετά. Ναι, αλλά εγώ σκέφτομαι και τα λέω. Και μη κοιτάς που κάποια τα κρατάω, αυτό γίνεται διότι είμαι γνώστης της ματαιότητας της κατάστασης. Το 'χουμε;;; ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ, σου λέει κάτι; Είναι αυτό που μας μένει όταν ΔΕΝ προσπαθείς. Αυτό.

Οπότε σταμάτα να με προκαλείς, δεν έχει νόημα. Δε θα αντιδράσω.

Καληνύχτα!

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Καλημέρες!

Ναι ξέρω.. έχω δουλειά, αλλά μένω μπροστά στον υπολογιστή σπαταλώντας χρόνο. Ουφφφ.. πόσο δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση να κάνεις κάτι. Ακόμη κι αν αυτό το "κάτι" είναι μια εργασία που ΠΡΕΠΕΙ να τελειώσεις επιτέλους και να παραδώσεις!

Αλλά πάντα έτσι δεν κάνουμε; Καθυστερούμε και όταν πλησιάζουν οι ημερομηνίες τρέχουμε και δεν φτάνουμε! Εντάξει, δε λέω, είμαι και από μόνη σε τέτοια φάση, είναι λίγο και οι καταστάσεις γύρω που δεν ευνοούν και έρχεται και (δεν) δένει το γλυκόοοοο! Το περιβάλλον είναι κάπως, συνέχεια κάτι θα προκύψει, δεν είμαι και μόνη μου αυτό το σπίτι στην τελική! Αλλά η αλήθεια είναι πως και μόνη μου, όλο και κάτι άλλο θα έβρισκα.. Ναι, θα έβρισκα. ΑΛΛΑ! Αλλά, κάποια στιγμή το αποφασίζω και το ΠΡΑΤΤΩ! Αμέεεεεεε.. ;)

Εδώ όμως, όταν πια παίρνω την απόφαση να το κάνω πράξεις τις λέξεις, τσουπ! κάτι σκάει στη μέση και τα αφήνω. Πφφφ.. Δεν είναι κατάσταση αυτή! Ενίσταμαι κύριε πρόεδρε..!

Άντε πάω τώρα που το πήρα ζεστά το θέμα, ακούγοντας αυτό που μου φτιάχνει και τη διάθεση.

Love Coldplay! 

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Σ' ευχαριστώ.

Φλασιά αυτό το τραγούδι, καθώς άκουγα κάτι άλλα του ίδιου καλλιτέχνη. Πολύ όμορφο. Απλά!


.ςέγαλλΑ

Τελείωσε, το πήρα απόφαση. Θα βάψω τα μαλλιά μου ξανθά και θα το παίζω χαζογκόμενα! Γιατί με την έξυπνη και την επιστήμονα δεν τα πάμε καλά. Τι με κοιτάς και απορείς, αυτές περνάνε καλύτερα σε αυτή τη ζωή μη σου πω. Κάνουν ό,τι βλακεία τις κατέβει στο κεφάλι και, από εσένα και από εμένα, έχουν το ακαταλόγιστο και όλα μέλι γάλα!

Λοιπόν, θα γίνω ξανθιά, το αποφάσισα! Και τώρα που το σκέφτομαι, έχω και έναν φίλο που με λέει έτσι για να με πειράξει.. Βρε μήπως να το ξανασκεφτώ;;

Τρελόκοσμος ναούμε!

Αυτή είμαι και οποιανού του γουστάρει! Άντε γιατί..........άντε!

(και τα μαλλάκια μου ΔΕΝ τα πειράζω!)

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Οι άνεμοι θα πνέουν ... μεταβλητοί!

Λοιπόν είναι φοβερό το πως και το πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει αυτή η ρημάδα η διάθεση. Από τη μια στιγμή στην άλλη... Έτσι απλά. Με μια εικόνα, με ένα τραγούδι. με μια σκέψη, Και από τα σύννεφα τρως τα μούτρα σου ή από το σκοτεινό τούνελ βλέπεις ξαφνικά το φως. Ξαφνικά!

Ναι αυτή τη στιγμή ισχύει το πρώτο σενάριο. Γιατί αυτές είναι και οι φορές που σε κάνουν και τα σκέφτεσαι. Γιατί τις άλλες, όταν η τροπή είναι διαφορετική, είναι η "καλή", δεν έχεις χρόνο γι' αυτά. Για σκέψεις και φιλοσοφίες. Απλά τα ζεις.

Διάθεση λοιπόν, μεταβλητή. Μεταβλητότατη θα έλεγα. Και το κακό είναι ότι δεν εξαρτάται από 'σένα. Αν εξαρτώταν θα μου πεις, το μόνο εύκολο. Τότε θα ήμουν συνέχεια καλά. Αλλά έλα που είναι συνάρτηση και των άλλων. Άλλοι που θέλοντας ή μη, γνωρίζοντάς το ή μη επηρεάζουν. ΣΕ επηρεάζουν.

Θα μου πεις, μη τους αφήνεις. Ε ναι, μη τους αφήνεις, αλλά δεν είναι πάντα στο χέρι σου. Απλά συμβαίνει. Απλά . . . Δε σε ρωτάει.

Πάρα πολύ ωραία (δεν). Μελαγχολία για ακόμη ένα βράδυ . . . .

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Κότες.

Μερικοί άνθρωποι είναι κότες. Και κότες θα μείνουν. Και το χειρότερο; Φοράνε παντελόνια και νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Χα! I got news for you. Τα παντελόνια ΔΕΝ είναι αρκετά!

Αλλά τι κάθομαι και λέω; Τόσο σας παίρνει μερικούς, τόσο κάνετε. Ή μήπως να πω καλύτερα τόσο σας κόβει; Όπως και να 'χει, επειδή η ζωή είναι μικρή, βγες έξω και ζήσε την! ΑΛΛΑ, σε καμία περίπτωση δεν έχεις το δικαίωμα να "συνουσιάζεσαι" (μια άλλη λεξούλα ταιριάζει στα εισαγωγικά, αλλά δεν την επιτρέπει η αγωγή μου) με τη ζωή, την ψυχολογία και τα αισθήματα των άλλων έτσι, για την πλάκα σου. Όποτε εσένα σου καπνίσει, όποτε εσύ βαρεθείς. Να χαρώ εγώ κάτι παλικάρια ρε!

Καλά τα λέει η Gilly.. Ένα χαλασμένο Υ γονίδιο είστε, που απέκτησε εγωισμό  και νομίζει ότι είναι και κάτι!

Βρε ουστ!

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Κουπί.

Και ξαφνικά, την πιο ακατάλληλη στιγμή.. αρρωσταίνεις! Και το θερμόμετρο δείχνει 37,5. Συνοδεύεται από ένα ωραιότατο πονοκέφαλο και μια γενικότερη κόπωση γιατρέ. Θα ζήσω;;

Ε ναι, θα ζήσω, αλίμονο..! Αλλά αυτή η κατάσταση και το ξύπνημα μέσα στη νύχτα, λόγω πυρετού μου έφερε στο μυαλό αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Τότε που η μαμά μου ερχόταν και με ξυπνούσε  το βράδυ για να μου δώσει αντιπυρετικό. Αχ αυτό το Ponstan!! Μπορούσα να πιω κουβάδες, ακόμη και όταν ήμουν καλά! Τι φοβερή γεύση ήταν αυτή;! Αυτό ήταν το καλό μέρος της όλης υπόθεσης.

Γιατί υπάρχει και το άσχημο και κάτι αντιβιώσεις κυριολεκτικά "μπλιαξ"! (δεν νομίζω να υπάρχει πιο κατάλληλη λέξη για να τις περιγράψει κανείς). Ιδίως ένα αντιβιοτικό, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, πρέπει να έχει πάρει πολλά παιδάκια στο λαιμό του. Μια αηδία σκέτη, που κάθε φορά που ήταν να το πάρω δινόταν μάχη στο σπίτι. Και φυσικά, κάθε φορά το έκανα εμετό.

Αχχχ.. Ανέμελα χρόνια! Το μόνο μας θέμα ήταν το πως θα πάρουμε τα φάρμακα (ή μάλλον να πω καλύτερα, θέμα των γονιών μας;;). Και μόλις γινόμασταν καλά, ξανά σχολείο και παιχνίδια! Μόνο.

Τώρα τράβα κουπί. Μόνη σου. Σε όλα.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Εύκολο - Δύσκολο

Το διάβασα πριν λίγο:

Εύκολο είναι να κρίνουμε τα λάθη των άλλων.
Δύσκολο είναι να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας.

Εύκολο είναι να μιλήσεις χωρίς να σκέφτεσαι.
Δύσκολο είναι να σκεφτεις πριν μιλησεις.

Εύκολο είναι να βλάψουμε κάποιον που μας αγαπάει.
Δύσκολο είναι να θεραπεύσεις την πληγή.

Εύκολο είναι να συγχωρούμε τους άλλους.
Δύσκολο είναι να ζητήσουμε συγχώρεση.

Εύκολη είναι η θέσπιση κανόνων.
Δύσκολο είναι να τους ακολουθήσουμε.

Εύκολο είναι να ονειρευομαστε κάθε βράδυ.
Δύσκολο είναι να αγωνιστούμε για ένα όνειρο.

Εύκολο είναι να δείξουμε τη νίκη.
Δύσκολο είναι να δεχτουμε την ήττα με αξιοπρέπεια.

Εύκολο είναι να θαυμάσεις μια πανσέληνο.
Δύσκολο ειναι να δεις την άλλη πλευρά.

Εύκολο είναι να σκοντάψεις σε μια πέτρα.
Δύσκολο είναι να σηκωθείς.

Εύκολο είναι να απολαύσεις τη ζωή κάθε μέρα.
Δύσκολο να δώσει την πραγματική της αξία.

Εύκολο είναι να υποσχεθείς κάτι σε κάποιον.
Δύσκολο είναι να εκπληρώσεις αυτή την υπόσχεση.

Εύκολο είναι να λέμε αγαπω.
Δύσκολο είναι να το δείχνουμε καθε μερα.

Εύκολο είναι να επικρίνεις τους άλλους.
Δύσκολο είναι να βελτιώσεις τον εαυτό σου.

Εύκολο είναι να κάνεις λάθη.
Δύσκολο είναι να μάθουμε από αυτα.

Εύκολο είναι να κλαις για μια χαμένη αγάπη.
Δύσκολο είναι να φροντίζεις ώστε να μην την χάσεις.

Εύκολο είναι να σκεφτείς μια βελτίωση.
Δύσκολο είναι να σταματήσουμε να τη σκεφτόμαστε
και να τη βάλουμε σε δράση.

Εύκολο είναι να σκεφτείς το κακό των άλλων.
Δύσκολο είναι να τους δώσουμε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας.

Εύκολο είναι να λάβεις.
Δύσκολο είναι να δώσεις.

Εύκολη είναι η διατήρηση της φιλίας με τις λέξεις.
Δύσκολο είναι να τη κρατήσεις με τα νοήματα της.

....

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Welcome.

And suddenly, my foreign visitor number is getting bigger..! I don't know how you guys found me (by chance I guess?) but, thanks anyway..! :)

I 've noticed this "phenomenon" the past couple of weeks, so I wanted to post something in English, for those who might be interested in reading my blog.

So.. welcome!

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Ουφφφ . . .

Έχω ανοιχτά 10 μέτωπα και νιώθω λες και πρέπει να γίνω 1000 κομμάτια για να καταφέρω! (ναι, 100 κομμάτια απαιτούνται για κάθε μέτωπο..). Ουφφφ.... Είναι και που είμαι από μόνη μου λίγο στο "άστο για αργότερα" και μαζεύονται.. Και όταν πιέζει ο χρόνος, τρέχω και δε φτάνω πάντα.

Ε και στο τέλος, πελαγώνωωωωωωω ...

Ουφφφ... Τι θα κάνω;;

Λυπο λυπο.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Στη Γ.

Ο Σιδηρόπουλος λέει "στην Κ.", ο Πασχαλίδης λέει "στη Λ.". Εγώ, αν το πάμε με τη σειρά θα έπρεπε να λέω "στη Μ."! Αλλά εντάξει, ο σκοπός δεν είναι ο ίδιος με εκείνο των τραγουδιών.

Στη Γ λοιπόν, που διαβάζει ανελλιπώς αυτό το ιστολόγιο, που ακούει τη διαδικτυακή μου γκρίνια, που δίνει συμβουλές και συνεφέρει "περίεργες" καταστάσεις, ακόμη και απότομα, όπου χρειάζεται. Ευχαριστώ..!

Κοπέλα μου, σου εύχομαι τα καλύτερα, να περάσεις στη σχολή που θέλεις εδώ στα βόρεια και να τα λέμε συχνά και από κοντά. :)

Λοιπόν, καλή η έκπληξη;;

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ξανά.

Ονειρεύομαι ξανά. Ξανά. Αλλά τι; Ότι θα έρθεις; Ότι θα έρθω; Ότι θα μου πεις όσα δεν τολμάς και όσα θέλω να ακούσω; Μήπως ότι θα βρούμε τη γαλήνη, εκεί, στη θάλασσα;;;

Ξανά στο μυαλό μου σκηνές που δε συνέβησαν και ούτε πρόκειται (?) να συμβούν... Όχι. Δεν επιτρέπεται! Ξανά βόλτες, αστεία, γέλια . . . Τόσα πράγματα που θέλω να σου πω, τόσα που περιμένω να μάθω για 'σένα. Και γίνονται! Όλα γίνονται! Εκεί, στο μυαλό μου, εκεί, στη φαντασία μου..πάντα...

Και βρίσκομαι ξανά εδώ, να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, μπροστά σε βιβλία και σημειώσεις. Ξανά πετάει το μυαλό μου και έρχεται στα μέρη σου . . . Το νιώθεις λίγο άραγε;

Ουφ.. Πάλι ξεχάστηκα με τα όνειρά μου.

Ξύπνα Sally ,έχουμε δουλειά να κάνουμε. Ξύπνα . . . .

..πως  μπορεί αυτό το ψέμα που καίει την καρδιά μου
να σε φέρνει κοντά, στα όνειρά μου..;;

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Αγαπημένο μου ιστολόγιο . . .

Κάπου εδώ νομίζω πως μπορώ να πω τους λόγους που με οδήγησαν στη δημιουργία του ιστολογίου.

Και εγώ λοιπόν, όπως και τόοοοσοι άλλοι, έχω προφίλ στο facebook (ναι ναι, κρεμάστε με!). Στο οποίο προφίλ έχω μαζέψει τον κάθε άσχετο και άκυρο από τη σχολή μου ή παλιό συμμαθητή ή απλώς γνωστό, που από ευγένεια και λέγοντας πάντα στον εαυτό σου όταν βλέπεις το αίτημα "εντάξει μωρέ, δεν πειράζει ας τον δεχτώ", τον δέχεσαι.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι όμως.. Ρε φίλε, στους διαδρόμους της σχολής δε μου λες ούτε "γεια", στο γυμνάσιο δεν μιλούσαμε γιατί δεν πήγαινε ο ένας τον άλλο κ.ο.κ. Τώρα νομίζεις πως με νοιάζει πολύ που πήγες και με ποιον διακοπές; Ή μήπως νοιάζει εσένα αν πέρασα το μάθημα ή αν είμαι down και ποστάρω κοψοφλέβικα τραγούδια στη σειρά;; (καλά αυτό το τελευταίο αγγίζει και τα όρια του κουτσομπολιού, οπότε ναι, σε νοιάζει να φανταστώ).

Όπως και να 'χει, κοιτάζοντας πίσω τη στιγμή που δημιούργησα το ιστολόγιο ήταν λίγο πριν ξεκινήσει μια αρκετά "παράξενη" και ίσως "δύσκολη" περίοδος της ζωής μου. Συνέβησαν (ή ίσως και να τα προκάλεσα εγώ η ίδια) διάφορα πράγματα στη ζωή μου έπειτα και αυτός εδώ ο χώρος έγινε το τρόπος έκφρασής μου. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία για μένα, διέξοδος για σκέψεις και συναισθήματα που δεν ήταν δυνατό (και ίσως ούτε και επιθυμητό!) να εξωτερικευτούν αλλού. Νομίζω επομένως ότι βρήκαν το σπίτι τους. Ή μήπως να πω καλύτερα την παιδική χαρά τους;;

Εδώ, που μπορώ να είμαι Εγώ χωρίς μάσκες και ανεπιθύμητα βλέμματα/αναγνώσματα. (το κεφαλαίο "Ε" δεν έχει σκοπό να δείξει εγωισμό, αλλά τον εαυτό μου και μόνο, χωρίς τις άλλες παραμέτρους, το χρησιμοποιώ για να τονίσω το χαρακτήρα και την οντότητά μου και μόνο.)

Αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος ύπαρξης του ιστολογίου μου.. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας..! :)

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Those.

There are times that you are down on your knees.. Times when you just can't pull yourself together and stand up again.. Times when you have to put on this mask again, this smile which , for those who know you, is not able to reach your eyes.. Those eyes that shine once again for all the wrong reasons.. Those reasons you claim that won't halt your way again. Decisions. Those decision you can't keep.. To yourself, to others.. It 's just not fair..! Say it once again, who knows, maybe "fair" might hear you and come over here to find you..

Who knows?

But in the end, what's fair? 

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Βράδυ ξανά

Είναι η νύχτα; Είναι η μοναξιά της; Είναι η ησυχία της, που αυτές τις "μικρές ώρες" -όπως τις αποκαλούν- έρχεται σε αντίθεση με τη φωνή των σκέψεών μου; Δεν είμαι σίγουρη, αλλά το βράδυ πάντα με εμπνέει να γράψω εδώ.. Ίσως να είναι που αυτή την ώρα ο καθένας μας κάνει κάτι σαν "απολογισμό" του τύπου  "τι έκανα σήμερα", "τι θα κάνω αύριο", "που πηγαίνει αυτός ο κόσμος" ή "που πάω εγώ μέσα σε αυτόν;" . .

Είναι η ώρα που έρχεσαι αντιμέτωπη με τις σκέψεις σου και με τον εαυτό σου. Αν και μπορεί να φανεί παράξενο σε μερικούς, την περιμένω αυτή την ώρα.. Είναι μια ώρα οικεία για μένα πια.. Τη συνήθισα, μπορώ να πω.. Όχι πλήρως, δεν τα βρίσκουμε πάντα, αλλά υπάρχει και κοινό έδαφος.. Αλλά έτσι δεν είναι όλες οι σχέσεις στη ζωή μας; Έχουμε μια βάση, κάτι συνηθίζουμε, με κάτι συμβιβαζόμαστε και έτσι πορευόμαστε. . .

Και με αυτή τη μελωδία πάω στο κρεβάτι μου.

Καλή σου νύχτα.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Καλή ερώτηση αυτή.

Αυτό το τραγούδι το ανακάλυψα τυχαία.. Αλλά οι στίχοι του με εκφράζουν τόσο που θέλησα να το μοιραστώ.. Εδώ, που δε θα το δεις.. Είπαμε, δε θα ταράξω τον κόσμο σου..

Some day you will turn around and ask me why did I let you go . . . .



Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Εξίσωση.

Ένα από τα πιο εκνευριστικά πράγματα που δεν αντέχω είναι η αναποφασιστικότητα. Και από αυτή έχω μπόλικη (δυστυχώς!).

Για αυτήν την ανάρτηση, στο μυαλό μου είχα το στίχο της Μποφίλιου (once again! έλα, αφού οι αγάπες είναι αγάπες, δε γίνεται! :$), "..και φυσώ τον καπνό, με μια δόση θυμό, που ποτέ μα ποτέ δεν τελειώνω ό,τι αρχίζω..." και τον άλλο που λέει "..και τραβώ τον καπνό με μια δόση θυμό, που ποτέ δε μπορώ όσα θέλω ν' αρχίσω...". (καλά εντάξει, δεν καπνίζω, αλλά λέμε τώρα).

Τι τραγούδι.! Τι στίχοι..! Πιστεύω πως βρίσκονται κι άλλοι στη θέση μου και μακαρίζω αυτούς που δεν είναι και καταφέρνουν να κάνουν πράξη αυτά που λένε. Αυτά που θέλουν.. Βέβαια, θα μου πεις, στην αρχή είσαι ακόμη, γιατί τα λες αυτά; Ε, τα λέω γιατί πάντα υπάρχουν πράγματα που έχεις στο μυαλό σου και πάντα τα αναβάλεις. Από κάτι απλό όπως είναι το "από αύριο διάβασμα, δίαιτα κ.α." μέχρι πιο σημαντικούς στόχους - αλλά εδώ μπαίνει κι άλλη παράμετρος στην εξίσωση για το τι θεωρεί ο καθένας σημαντικό, κάτι που θα αναλύσω σε άλλη ανάρτηση γιατί τώρα θα ξεφύγω.

Οπότε έχουμε την επιθυμία από τη μια και τα εμπόδια από την άλλη. Εμπόδια; Ναι, εμπόδια. Εμπόδια που είτε τα βάζεις εσύ στον εαυτό σου (μα είμαστε σοβαροί, να σαμποτάρω εμένα;;;) είτε οι άλλοι (έτσι και τους πιάσω αυτούς τους άλλους στα χέρια μου . . .) είτε το περιβάλλον γύρω σου (πως την λένε αυτή τη βλακεία; ότι τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο;; - και αυτό είναι στις wanna be αναρτήσεις). Οκ ως εδώ.. Θέσαμε το πρόβλημα και τα εμπόδια. Από 'κει και πέρα τι κάνεις; Χμμ.. Καλή ερώτηση αυτή.

i) Παλεύεις τα εμπόδια και ελπίζεις (θα πουν οι πιο αισιόδοξοι).

ii) Παλεύεις τα εμπόδια και ανάλογα με την περίπτωση, απογοητεύεσαι. Εκεί μπαίνει η προσωπική σου ταυτότητα. Για πόσο θα τα αντιμάχεσαι και τι είσαι διατεθειμένη να θυσιάσεις. Γιατί οι αγώνες καμιά φορά (αν όχι πάντα) απαιτούν και θυσίες.

iii) Υπάρχει και η τρίτη επιλογή που λέει ότι το αφήνεις στο σύμπαν. Στην τύχη (ή ατυχία) σου. Αυτή κάνει παιχνίδι και εσύ περιμένεις. (Το αναφέρω, γιατί και αυτό γίνεται, δε λέει τυχαία ο σοφός λαός "αν έχεις τύχη, διάβαινε"..!)

Ωραιαααααα (δεν)..! Αλλά θα το παλέψω (γιατί από τύχηηη, άσε), με την ελπίδα να μην είναι και αυτό άλλη μια απόφαση που θα μπει στο ράφι με τις wanna be πράξεις, που θα ξεχαστεί εκεί να φιλοξενεί πάνω της τη σκόνη της λήθης.

Κική Δημουλά - Τα πάθη της βροχής

Αυτό το κείμενο το βρήκα σε μια φάση όπου έλιωνα (κυριολεκτικά!) μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, οπότε, μπαίνοντας στην κεντρική σελίδα του you tube, πέφτει το μάτι μου πάνω σε αυτό, στη λίστα των προτεινόμενων κομματιών. Για όποιον ενδιαφέρεται, θα το βρει εδώ 


Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών, άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα,μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο...σί, σί, σί.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός, άλλη γραφή κι άλλη ανάγνωση μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ!
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη το εσύ!
Βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη, κάτι μακρύ να διηγηθεί, και λέει μόνο εσύ, εσύ...! Νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σα μνήμη, το άλλο σαν μομφή και σαν μοιρολατρεία, τόση βροχη για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη! Πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ' αυτή της τη μεροληψία... όλο εσύ, εσύ, εσύ, σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα, και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Καλό δρόμο!!

Gilly, this is for you..!

Ξέρεις κάτι? Έχω μάθει να είμαι κάθε μέρα μαζί σου και θα μου λείψεις, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο, είμαι και ενθουσιασμένη για 'σένα. Σα να φεύγω και εγώ..! (και ξέρεις ότι κάνω "κρα" για να πάω ταξίδι ή για να φύγω για οπουδήποτε!)

Λοιπόν, θέλω να είσαι αισιόδοξη, μη μασάς, μια χαρά θα τα καταφέρεις, θα στέλνω vibes θετικής ενέργειας.. :) Μη ξεχνάς, δεν είσαι μόνη, no matter how far..!

Και εγώ υπόσχομαι να κρατήσω τη βλακεία μας σε υγιή (για εμάς) επίπεδα..! Skype my love <3

Take caaaaaaaare...!!

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Γράμμα σε εσένα

"Κάθε πράγμα στον καιρό του".. αυτό μου λένε συνέχεια. Ναι, αλλά μέχρι τώρα στη ζωή μου, πολύ συχνά το ρημάδι το timing ήταν λάθος. Θα είναι ποτέ σωστό για 'μας; Ξέρω πως τώρα είναι λάθος (κάνω πως εκπλήσσομαι!), γι' αυτό δεν πρόκειται να επιμείνω άλλο, δεν έχει νόημα... δε μπορούμε . . Τι να πω λοιπόν; Δεν πειράζει, μου αρκεί, και μπορώ να περιμένω;;

Ξέρεις τι είναι αυτό που φοβάμαι όμως; Φοβάμαι πως θα έρθει η μέρα που το timing σε εσένα θα μοιάζει σωστό, μα τότε δε θα  μπορώ εγώ! Δε σου κρύβω πως τη φοβάμαι εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που και εγώ θα έχω αφομοιωθεί και θα ακολουθώ τα "πρέπει" της ζωής μου, ενώ θα κλείνω πεισματικά τα αφτιά μου στα "θέλω" μου. Δε θα τολμώ καν να τα παραδεχτώ, πόσο μάλλον να προσπαθήσω γι' αυτά. Αυτό ακριβώς που κάνεις εσύ σήμερα δηλαδή. Κι ας φωνάζω εγώ πως πρέπει να προσπαθείς.. "Where there 's a will, there 's a way" σου είχα πει και συμφώνησες, αν και δεν πείστηκες. Δε σου κρατώ κακία. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του στη ζωή. Αλλά όπως λέει και η Γ. καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν τόλμησες να κάνεις.

Δε ξέρω τι είναι αυτό που σε κρατάει πίσω, δεν είμαι σίγουρη... Η έλλειψη θάρρους ή η προσκόλληση στην επισφαλή ασφάλειά σου;; Το πρώτο, λες, δεν ισχύει. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν είμαι πια σε θέση να σε προκαλέσω να το αποδείξεις. Όχι για 'μένα, όχι. Για 'σένα το κάνω, γιατί ίσως αυτό να ταράξει την τάξη (;) της ζωής σου και των πραγμάτων γύρω σου και δεν είμαστε για τέτοια τώρα! (Θα είμαστε άραγε ποτέ;;)

Τέλος πάντων, είμαι τυχερή που σε γνώρισα, έστω κι έτσι. Οι πιο αισιόδοξοι θα έλεγαν πως δε ξέρεις τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Ε ναι, δε ξέρεις..ούτε εγώ. Ξέρω ένα πράγμα όμως, πως δε θα επιμείνω άλλο.. Και εσύ  να ξέρεις κάτι.. πως θα είμαι εκεί δίπλα πάντα στην Dreamland. Στα όνειρά μου θα σου δείχνω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου και εσύ θα το νιώθεις.. έτσι απλά...

Και όταν ξυπνάς θα είμαι εκεί, έτσι όπως θες, στο ρόλο που σε βολεύει....

Κι εγώ;; Εγώ θα βρω κάποιον σαν εσένα..ας είναι . . .

Ξέρω πως αυτό εδώ έχει πολλές πιθανότητες να μη το διαβάσεις εσύ, αλλά 2-3 γνωστοί και άλλοι τόσοι άγνωστοι. Δε με νοιάζει, αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός. Δεν έχει σημασία να τα μάθεις πια . . .

Καλή σου νύχτα.


..να υπήρχε μια άλλη γη
να φώναζες εκεί να 'ρθω κοντά σου . . .

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Σοκολάτα my love ..!

Έχω σκάσει από το φαΐ. Έρχονται δύσκολες μέρες; Ναι, για τα τζιν μου..!

Θα έλεγα πως θέλω να φάω τα πάντα, αλλά αυτά τα έχει κατοχυρώσει η άλλη sis, βλέπε Gilly, οπότε θα πρέπει να αρκεστώ σε κάποιο άλλο είδος του ζωικού βασιλείου..! Τα καγκουρό ίσως;; 

Προκοπές.

Σήμερα με έπιασαν οι προκοπές και είπα να καθαρίσω το δωμάτιό μου. Αφού θα μείνω εδώ αυτόν τον χειμώνα, τουλάχιστον ας το διαμορφώσω όπως θέλω εγώ.. (όχι ότι το είχε διαμορφώσει κάποιος άλλος, αλλά μια αλλαγή που και που δεν είναι άσχημη).

Και συνήθως αυτές είναι οι στιγμές που σου δίνουν την ευκαιρία να ξεχαστείς στις σκέψεις σου. Πετάω ένα "Θα καθαρίσω το δωμάτιό  μου", αρματώνομαι με την ηλεκτρική σκούπα, τα ξεσκονιστήρια και τα συναφή, κλείνομαι στο δωμάτιο, βάζω τέρμα τη μουσική και κανείς δε μου λέει και τίποτα. Αυτό μου άρεσε να το κάνω από πιτσιρίκι. Είναι καλύτερα να καθαρίζεις εσύ, παρά να αφήνεις τη μαμά να μπαίνει και να έχει πλήρη πρόσβαση στα πράγματά σου, αυτό ήταν το σκεπτικό τότε..!

Βρήκα διάφορα πραγματάκια που είχα ξεχασμένα, και άλλα τόσα που γνωρίζω την ύπαρξή τους, αλλά ακόμη τα κρατάω.. Ανάμεσά τους βρίσκεται και μια άθλια απερίγραπτου χρώματος τσάντα, κάτι ανάμεσα σε φούξια και κοραλλί.. Απορώ, τι σκεφτόμουν όταν την αγόραζα;;;;
Μερικά είναι για μετακόμιση στη σοφίτα και μερικά για τον κάδο ανακύκλωσης, αλλά συνέχεια το αναβάλω. Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει και αυτό . .

Ίσως την επόμενη φορά που θα με πιάσουν πάλι οι προκοπές..! :)

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Αλκυονίδες μέρες.

Κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι άσκοπα. Και ακόμη πιο άσκοπο είναι να προσπαθείς γι' αυτά. Γιατί όμως να μη μπορούμε να αποδεχτούμε αυτή τη ματαιότητα (αφού τη βλέπεις!) και να τα παρατήσουμε;

Ε, θα μου πεις, γιατί ελπίζεις..! Ναι, ελπίζεις μέχρι την τελευταία στγμή. Κι ας σου τα λένε οι άλλοι, κι ας το βλέπεις και εσύ (ακόμη χειρότερα!). Επομένως, τα πιθανά σενάρια είναι ή να το πάρεις απόφαση ή να νικήσεις. (Ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει, που λέει και η Gilly). Ναι, αλλά τώρα πάει αλλού το πράγμα, γιατί ακόμη και η νίκη και η ήττα είναι υποκειμενικές. Φυσικά, θα μου πεις, εξαρτάται από ποια πλευρά το κοιτάς. Παρατηρώντας όμως περιστατικά που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά και σε εμένα, μπορεί αυτό που έμοιαζε με ήττα/κακό στην αρχή, να αποδειχθεί λιγότερο άσχημο από ότι περίμενες τελικά..! Ουδέν κακό αμιγές καλού, λένε . . .

Χμμ . . . Και κάπου εδώ ξαναδιαβάζω αυτό που έγραψα και συνειδητοποιώ πως ξέφυγα λίγο. Αλλά είναι απολύτως κατανοητό, τα πράγματα είναι λίγο συγκεχυμένα μέσα στο μυαλό μου either way..!

(επίσης μου βγήκε περισσότερο αισιόδοξο από ότι το περίμενα..ή μάλλον δεν το περίμενα καθόλου αισιόδοξο! Γι' αυτό θα γράψω κάποιου στίχους από ένα λατρεμένο τραγούδι ενός αγαπημένου, καινούργιου συγκροτήματος, που μέσα από τη μελαγχολία της μελωδίας του, το νόημα των στίχων σε κάνει να περιμένεις "Αλκυονίδες μέρες" . . .)


Τι κι αν γεμίσαν οι χαρές φοβέρες
τι κι αν τελειώσαν όλες μου οι σφαίρες
θα ξαγρυπνάω περιμένοντας αλκυονίδες μέρες . . .


(για όσους τυχόν ενδιαφέρονται, κάντε μια αναζήτηση στο you tube ---> Τα φρούτα του δάσους - Αλκυονίδες μέρες. Όλο το cd τους αξίζει..!)

Για ποιον είναι το βραβείο?

Αρχίζοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη ΜcFarland για το βραβείο που μου απένειμε..! :) Η αλήθεια είναι ότι το είδα χθες το βράδυ, αλλά μετά από λίγο κρασί και πολλές βλακείες που άκουσα ψες, δεν ήταν για να απαντήσω..

Χμμ.. δηλαδή τώρα θα πρέπει να παραθέσω και εγώ τα 7 κακά της μοίρας μου, έτσι;

Κρατηθείτε:

1) Είμαι απίστευτα αναποφάσιστη. Θέλω χρόνο να σκεφτώ και να αποφασίσω, μη με πιέζετε..!
2) Μπορώ να αλλάζω διάθεση τόσο γρήγορα που ώρες ώρες με εκνευρίζω.
3) Αγαπάω τη βροχή, κι ας γκρινιάζω πως όταν βρέχει δε μπορώ να πάω πουθενά (ναι ναι, είμαι από ζάχαρη και θα λιώσω!)
4) Έχω μια κιθάρα που προσπαθώ να μάθω να παίζω και πάντα έχω στο μυαλό μου να κάνω μαθήματα, αλλά ποτέ δεν το κάνω.. Αν τα ξεκινήσω, θα σας πω και τότε πραγματικά θα είμαι για βραβείο.
5) Με εκνευρίζει να με στήνουν στα ραντεβού, αλλά με εκνευρίζει και η συνέπεια της Gilly όσον αφορά στο χρόνο συνάντησης. Έχω πρόβλημα σε λέω..!
6) Βλέπω περισσότερο ποδόσφαιρο απ' ότι θα ήταν αναμενόμενο για τα κοριτσάκια της ηλικίας μου.!
7) Λατρεύω τα παγωτά και θα μπορούσα άνετα να τρέφομαι αποκλειστικά με αυτά.!


Τη σκυτάλη, και το βραβείο, θα το δώσω στον Sentman9 που είναι και Παυλιδικός..! :)

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Νύχτα.

Πάντα η νύχτα είναι η πιο περίεργη στιγμή της μέρας . . .  Κρύβει πολλά, άσχημα και όμορφα (αλλά κυρίως κατηγορείται για τα άσχημά της). Όμως μέσα σε αυτή δεν είναι που βλέπεις το φεγγάρι; Τα αστέρια; Τα φώτα της πόλης, πέρα μακριά . . . ;

Αγαπημένη μου συνήθεια από παιδί να ανεβαίνω στην πλάκα -τότε- σκεπή -τώρα πια- του σπιτιού μου και να ατενίζω τη θέα, από ψηλά. Τη μέρα, τα χωράφια που ανοίγονταν μπροστά, μέχρι πέρα στη θάλασσα. Ακόμη έχω στο μυαλό μου το γαλάζιο χρώμα της, όταν ο ορίζοντας ήταν καθαρός (πχ. μετά από τη βροχή) ..

Και τη νύχτα, τα φώτα της Θεσσαλονίκης και έναν φάρο..! Δεν είμαι σίγουρη για το που ακριβώς βρισκόταν, αλλά θυμάμαι να περνάω ώρες στο μπαλκόνι κοιτάζοντάς τον να επιμένει στο μονότονο, μα και συνάμα, σημαντικότατο έργο του. Μια τα φώτα και μια τα αστέρια.. Αλήθεια, τι να κοιτάξω πιο πολύ; Τι θα με "γεμίσει" πιο πολύ;; Τι θα μου δώσει τις απαντήσεις που ζητάω;;

Το σκοτάδι. Το σκοτάδι όπως και τα περισσότερα παιδάκια με τρόμαζε. Όχι πια. Υπάρχει αρκετό γύρω μου και τη μέρα. Κατοικεί στις ψυχές των ανθρώπων. Το βλέπω. Το αισθάνομαι. Και αυτό είναι πιο τρομακτικό από εκείνο της νύχτας. "απ' το σκοτάδι ξέρω τι να περιμένω" ... λέει το τραγούδι.

Ναι, ξέρω. Σκέψεις και εικόνες που δεν τολμούν να με πλησιάσουν τη μέρα, κρύβονται ή ίσως και εγώ μάχομαι πιο έντονα τη μέρα. Μα, τη νύχτα έρχονται και με βρίσκουν και μου κρατούν συντροφιά . . . Καλή ή κακή;

Α, μη ρωτάς, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο . . . 

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Εμείς και ο κόσμος.

Όταν ήμουν μικρή, όπως όλα τα παιδάκια πίστευααα... χμμμ αλήθεια τι πίστευα?
Ότι θα μπω στον κόσμο των μεγάλων και πως όλα θα είναι ρόδινα? Μπα, όχι, ποτέ δε ζούσα σε τέτοια αυταπάτη και ευχαριστώ τους γονείς μου γι' αυτό. Αλλά όσο να πεις, μεγαλώνοντας και βλέποντας τις συμπεριφορές των παιδιών γύρω μου, ήλπιζα πως όταν μεγαλώσουμε αυτές θα αλλάξουν.

Λάθος μου. Γιατί ναι μεν ο καιρός πέρασε, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που τότε, παιδιά, συμπεριφέρονταν κάπως "παράξενα" και "όχι σωστά", κατ' εμέ, τώρα μεγάλωσαν και συνεχίζουν την ίδια, μη κατανοητή και αρμόζουσα συμπεριφορά.

Δε μιλάω για κάτι εξεζητημένο ή κάτι το υψηλά ευγενές, όχι όχι...

Μεγαλώνοντας λοιπόν σε αυτόν τον τεράστιο (?) και κακό κόσμο, έχω δει διάφορα "όμορφα".. Πισώπλατα μαχαιρώματα, ψέματα, υποκρισία, υπεκφυγές και η λίστα δεν έχει τέλος.. Ιδίως αυτό το τελευταίο, δε σου κρύβω, είναι κάτι που περίμενα να αλλάξει στον κόσμο των ενηλίκων..! Ευσεβείς πόθοι θα μου πεις,είσαι ακόμη στην αρχή, έχεις να δεις άλλα τόσα.

Και για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, πως είμαι εγώ τόσο σίγουρη ότι τα κάνω σωστά και κατηγορώ τους άλλους??

Όχι, δεν κατηγορώ συγκεκριμένα (όχι ακόμη και όχι από δω), αλλά είναι κάτι που υπήρχε σα σκέψη στο μυαλό μου και, λίγο αυτό, λίγο τα τελευταία γεγονότα το ανέσυραν και με έκαναν να τα ξανασκεφτώ . . .

Το καλό από την όλη υπόθεση βέβαια είναι ότι από καταστάσεις σαν αυτή μαθαίνεις.. Δε ξέρω για εσένα, εγώ πάντως μαθαίνω το μάθημά μου κάθε φορά..! (Δόξα τω Θεώ δηλαδή) 

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ιδού η απορία.

Λοιπόν τι είναι καλύτερο? Να ξέρεις ή να μη ξέρεις?!

Εξαρτάται θα σου πω. Είναι πράγματα που θες να τα ξέρεις, να ξέρεις τι συμβαίνει, τι γίνεται, που πας στην τελική βρε αδερφέ. Κι αν όμως δε θα σου αρέσει αυτό που θα μάθεις? Καλύτερα στην άγνοια λοιπόν.. Χμμμ.. και αν το ξέρεις ήδη και εθελοτυφλείς? Μπλέξιμοοοοο...

Σίγουρα δε θέλω ψέματα..! Συνεπώς, η απόκρυψη της αλήθειας, για λίγο και εκεί που δεν προκαλεί μεγάλο κακό δεν είναι και τόσο σοβαρό αμάρτημα.. Λίγο μόνο όμως...

Γιατί στην τελική ξέρω και ξέρεις ότι ξέρω.. Όπως και εσύ ξέρεις και ξέρω ότι ξέρεις..!

Ξεράδια ξέρουμε.. πφφφ... Άντε καλό βράδυ.


Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Μου είπε κάποιος, κάποτε, το είδε να συμβαίνει . . .

Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη… Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : 
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;» 
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα». Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. 
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. 
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία. Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια. 
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου» 
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη. 
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο
ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά
βοήθεια. 
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. «Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου». 
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. 
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση: 
«Γνώση, ποιός με βοήθησε;» 
«ΟΧρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: 
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη»

. . .

Για πόσο?

Πόσο εκνευριστικό είναι να μιλάς στους ανθρώπους και να νιώθεις ότι μιλάς σε τοίχο? Να μην παίρνεις καμιά αντίδραση, μόνο ίσως κάτι ψίχουλα, όταν φτάσεις να παρατραβήξεις το σκοινί..!

Ναι, αλλά δε γίνεται να το παρατραβάς συνέχεια, θα σπάσει.! Γι' αυτό καμιά φορά είναι καλύτερα να ανοίγεις το χέρι σου και να το αφήνεις να γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά σου.. Κι αν έχεις καλά αντανακλαστικά και το ξαναπιάσεις πέφτοντας, γιατί θα το έχεις μετανιώσει (?), με γεια σου, με χαρά σου.

Αλλά αν πέσει, το ξαναμαζεύεις?! Και αν ναι, πως? Και αν το μαζέψεις τελικά, τι θα το κάνεις? Θα το κόψεις, θα το σπάεις? Θα το ξαναρίξεις μήπως?

Καλύτερα να το δέσεις στο λαιμό του άλλου και να τον πνίξεις να ησυχάσεις..!

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Όχι πια...

Δε μπορώ να σου μιλήσω.. Όχι πια.. Ούτε και εσύ.. Γι αυτό θα μιλάω μέσα από τα τραγούδια, ίσως αυτά να σε φτάσουν, γιατί εγώ δε μπορώ και δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω κιόλας να το κάνω πια . . .

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, να σου μιλάω μέσα από αυτά ή μέσα από αυτό το ιστολόγιο που δε πρόκειται να διαβάσεις... Έτσι, γιατί έτσι έγινε, γιατί έτσι θέλω.

Καλή σου νύχτα....

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Περιμένοντας...

"Δεν πειράζει, μου αρκεί και μπορώ να περιμένω..." ... λέει ο Παύλος.

Αλλά εγώ δε μπορώ να περιμένω άλλο..! Μέρες τώρα έχω την αίσθηση ότι η ζωή μου κυλάει και εγώ τη βλέπω αποστασιοποιημένη, λες και είμαι απλός παρατηρητής. Λες και δε με αφορά. Απλά περιμένω.. να περάσουν οι μέρες, να φτιάξουν τα πράγματα, να μπω σε ένα πρόγραμμα.

Περιμένω ...

Αλλά και όταν περάσουν οι μέρες, θα έχει περάσει και η ζωή μου! Και τι θα μου μείνει μετά? Θα έχω παρακολουθήσει την εξέλιξη μιας ακόμη ζωής, όπως αυτές που παρακολουθώ στα βιβλία, στις ταινίες, στις σειρές! Αυτό είναι το νόημα?

Δύσκολες ερωτήσεις για μια βροχερή μέρα σαν αυτή. Δύσκολη μέρα, θα έλεγε κάποιος άλλος.

Και εγώ καταλήγω πάλι με το cd της Μποφίλιου και ένα στυλό στο χέρι να κάνω τις σκέψεις μου λέξεις..


..και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος
δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω..
κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω 
μ' αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση, σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ΄ναι σαν κι εμένα. . . .

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Κική Δημουλά - Η Περιφραστική Πέτρα

Μίλα .Πες κάτι, οτιδήποτε. Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία. Διάλεξε έστω κάποια λέξη,που να σε δένει πιο σφιχτά με την αοριστία. Πες: «άδικα», «δέντρο», «γυμνό». Πες: «θα δούμε», «αστάθμητο», «βάρος». Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου. Μίλα. Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας. Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα. Πες κάτι. Πες «κύμα», που δεν στέκεται. Πες «βάρκα», που βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις. Πες «στιγμή», που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται, μην τη σώζεις, πες,«δεν άκουσα». Μίλα. Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους, έχουν τους ανταγωνισμούς: αν κάποια απ' αυτές σε αιχμαλωτίσει, σ' ελευθερώνει άλλη. Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα στην τύχη. Ολόκληρη νύχτα στην τύχη. Μη λες «ολόκληρη», πες «ελάχιστη», που σ' αφήνει να φύγεις. Ελάχιστη αίσθηση, λύπη ολόκληρη δική μου. Ολόκληρη νύχτα. Μίλα. Πες «αστέρι», που σβήνει. Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη. Πες «πέτρα»,που είναι άσπαστη λέξη.Έτσι, ίσα ίσα να βάλω έναν τίτλο σ' αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Στη βιβλιοθήκη.

Λατρεμένος χώρος η δανειστική βιβλιοθήκη. Και οπουδήποτε έχει βιβλία γενικότερα.. Από βιβλιοπωλεία μέχρι το δωμάτιο της Gilly που μοιάζει με παράδεισο..! (<3)

Και ιδού το μεγάλο πρόβλημα. Τι να διαλέξεις? Και ποιο να πρωτοδιαλέξεις. Οι κανονισμοί βλέπεις σου δίνουν ένα συγκεκριμένο αριθμό βιβλίων που μπορείς να πάρεις κάθε φορά και εγώ όσο ψάχνω στα ράφια, τόσο βρίσκω βιβλία που θέλω..! Ε θα μου πεις, μόλις βρεις κάτι που σου αρέσει, παρ'το και φύγε. Ναι, αλλά δε μπορώ, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Οπότε θα καταλήγω να περιφέρομαι στους διαδρόμους με 3-4 βιβλία στο χέρι, ψάχνοντας και γι' άλλα και προσπαθώντας να αποφασίσω ποια θα κρατήσω τελικά, ενώ βάζω στην άκρη του μυαλού μου τους τίτλους των λιγότερων "τυχερών" που θα πάρω την επόμενη φορά.

Όμως ένα παράξενο πράγμα, πέρα από κάποια πολύ γνωστά βιβλία που συνεχώς λέω ότι θα πάρω την επόμενη φορά που θα πάω, τα υπόλοιπα που βρίσκω τα ξεχνάω όταν γυρνάω. Κι ύστερα με τη σειρά τους βρίσκω άλλα και το ταξίδι δεν τελειώνει..!

Και άντε τα πήρα, πότε θα τα διαβάσω? Καλή ερώτηση αυτή. Μαζί με τα μαθήματα της εξεταστικής, σφήνα και αυτά..!

Θα τους βρω χρόνο μωρέ, δεν είναι θέμα.. Πάντα έτσι γίνεται, δε θα αλλάξω τώρα..! 

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Στα χαμένα.

Σε περίπτωση που με ψάξει κανείς, κάπου εκεί θα γυρνάω. Στα χαμένα...

Έλα επιτέλους και πες στη λύπη να μη χτυπάει την πόρτα μου πια
Πες της απλά "Έφυγε, λείπει.. Εδώ δε μένει κανένας πια . . " . . .

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Το ακούσαμε και αυτό..!

"Πάντα τόσο ήρεμη είσαι?"

Ναι, πάντα τόσο ήρεμη είμαι.. :Ρ Μόνο εγώ ξέρω τι παίζει μέσα μου, με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι καημένη..! Μέσα στην ηρεμία είμαι.. Το ότι δεν πεθαίνω από το άγχος, το ότι δεν τρελαίνομαι για ό,τι συμβαίνει γύρω μου, το ότι δεν τρέχω χωρίς λόγο για ψύλλου πήδημα, το ότι εκφράζω την ηρεμία, αν και από κάτω μπορεί να συμβαίνει θαλασσοταραχή, ΔΕΝ σημαίνει ότι είμαι και ήρεμη απαραίτητα..!

Αλλά και θέματα να έχω στην τελική, δε μου φταις ούτε εσύ, ούτε ο κάθε άσχετος για να τα βγάζω πάνω σας..!

Συνεπώς, ναι, είμαι ήρεμη. :)

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Το μέτρημα

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στη ζωή μας. Ο τρόπος που θα φύγουν, αλλά και αυτά που θα (ή δεν θα) ζήσουμε με αυτούς είναι αυτά που μας μένουν.
Και ύστερα ακούς και λες και ο ίδιος "Αυτός ο άνθρωπος αξίζει, αυτός δεν αξίζει..." Και που ξέρεις ποιος αξίζει και πόσο; Πως μπορούμε να κρίνουμε και με τι μέτρο; Και αυτό το μέτρο είναι σωστό; Και αν είναι σωστό στην αρχή και λάθος στην πορεία ή το αντίθετο; Τότε, τι;;

Δε ζητάω απαντήσεις. Απλώς αναρωτιέμαι..!

Άνθρωποι μόνοι, που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέση, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι
χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες
εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη
αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία 
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία. . .

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Εχμμμ.. και τώρα τι??!!

Ναι, δηλώνω αναποφάσιστη. Ναι, έχω κάνει πράγματα που μετά τα έχω μετανιώσει. Ναι, δεν έχω κάνει πράγματα και μετά το έχω μετανιώσει. Αλλά αν δεν πάρεις ρίσκα σε αυτή τη ζωή και πολύ περισσότερο, τώρα!, τότε πότε? Μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας.!
Και τώρα?! Ε και τώρα, κάνουμε το σταυρό μας και περιμένουμε για μια θετική εξέλιξη. Κι αν δεν είναι θετική?! Κι αν δεν υπάρχει εξέλιξη γενικότερα?! Πφφφ...

Παρασκευή βράδυ και άρχισα τις βλακείες... Ας πάω για ύπνο καλύτερα!

Υ.Γ. Gilly σ'αγαπώ..! :)

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Διάφανα Κρίνα - Μικρές αλήθειες.

Στίχοι: Ανεστόπουλος Θάνος
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα


Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου;
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά;

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά
θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου;
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά;
ΕΧΕΙ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά . . .

Κάποιος, κάπου, κάποτε . . . .


Πολλοί παρομοιάζουν τη ζωή σαν ένα νήμα.. Αν δεχτούμε αυτή τη θεωρία τότε οι σχέσεις (οποιουδήποτε είδους) θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν κόμποι..σαν σημεία που συναντιούνται οι κλωστές, παρακινούμενες από μια «καρφίτσα» που την καθοδηγεί κάποιος άλλος (Θεός, μοίρα, τύχη-ή και ατυχία!- η ερμηνεία είναι τελείως υποκειμενική).
Πολλές φορές δεν το ελέγχεις..οι κλωστές απλά μπλέκονται..δεν σε ρωτάνε . . .
Το αν θα αντέξει ο κόμπος, βέβαια, εξαρτάται από τις κλωστές.. και από την προσπάθεια που κάνεις να προφυλάξεις ή να καταστρέψεις τη σύνδεση.
Πόσο εύκολα μπορούν να δημιουργηθούν και να χαθούν αυτοί οι κόμποι! Είναι κάποιοι που χαλάνε και δεν φαίνεται καν ότι δημιουργήθηκαν, οι κλωστές μένουν ανέπαφες. Κι είναι και άλλοι που αν λυθούν αφήνουν τις κλωστές για πάντα σημαδεμένες, η τέλεια ευθεία τους γίνεται καμπύλη, λες και πονάνε και οι ίδιες, λες και έχουν ψυχή! Σημαδεύονται αιώνια, θυμούνται . . .
Και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις ασυναρτησίες του μυαλού μου κλωστές μπλέκονται και ξεμπλέκονται εκεί έξω αέναα.

Κάποιος, κάπου, κάποτε . . . .

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Wish you were here ...

So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skys from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

And did they get you to trade
Your heros for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange
A walk on part in the war
For a lead role in a cage?

How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears. Wish you were here



Αυτό.

Pink Floyd - Wish you were here.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Πρόγραμμα λέμε.-

Μη μου χαλάτε τα σχέδια. Όποια και να είναι αυτά. Έτσι τα θέλω και έτσι θα γίνουν. Μπλέκομαι εγώ στις δουλειές σας? Όχι μπλέκομαι?! Τι να κάνω, να μετράω πάλι μέρες? Είναι λύση αυτό? Δεν είναι. Άντε να φύγουμε άντε να φύγουμεεεεεεεεεεε.... 

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Strange world 1

Κάτι δεν πάει καλάαααα....

Αλλά δεν είναι και λίγο να μην έχεις την ψυχολογική στήριξη από εκεί που θα την περίμενες και, στην τελική, από εκεί που θα ήταν ΛΟΓΙΚΟ να την περιμένεις. Πρόσθεσε σε αυτό ότι δεν μπορούν να σε δεχθούν έτσι όπως είσαι και η εικόνα ολοκληρώνεται. Μια ερώτηση γεννιέται στο μυαλό μου επομένως . . . What the f**** am I doing here??

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Παύλος Παυλίδης - Ατλαντίς @ Μύλος, 16/06/2011

Αρχή..

Για κάθε πόρτα που κλείνει λένε ανοίγει μια άλλη. Αλλά πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να αφήσεις πίσω σου αυτό που θα κρύψει με το κλείσιμό της..? Εξαρτάται, θα μου πεις . . .

Φθινόπωρο λοιπόν, κι ας μην αρέσει σε μερικούς. Καινούργια αρχή λέω εγώ, για πολλούς λόγους. Καινούργιο και το ιστολόγιο..!

Με γεια μου..! :)