Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ηρεμία.

Η απόλυτη πρόκληση. Η απόλυτη αναζήτηση. Ηρεμία. Κάθε μέρα μια καινούργια δοκιμασία, που τη δέχεσαι (;) και την αντιμετωπίζεις (;) με την ελπίδα πως ίσως να είναι η τελευταία και ίσως να σε φέρει πιο κοντά σε αυτή. Ηρεμία...

Η ηρεμία είναι στιγμές, αυτό έχω καταλάβει μέχρι τώρα και ο αυτοσκοπός είναι να γίνει μόνιμη. Ηρεμία από αρνητικές σκέψεις και από αρνητικά συναισθήματα. Να είσαι καλά με τον εαυτό σου, τη συνείδησή σου και τους γύρω σου.

Ηρεμία είναι οι στιγμές που ξεχνιέσαι. Ξεχνιέσαι ένα κυριακάτικο απομεσήμερο στο δωμάτιό σου, με τις μουσικές σου, απολαμβάνοντας την ησυχία του δρόμου, που η φασαρία των υπολοίπων ημερών εκείνη τη στιγμή μοιάζει τόσο μακρινή, κι ας είναι τόσο κοντά! Ξεχνιέσαι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα δίπλα στη θάλασσα, να κοιτάς τον ορίζοντα πέρα, να "χάνεσαι" για λίγο, ενώ ο αέρας ανεμίζει τα μαλλιά σου, να σκέφτεσαι "Κρυώνω, αλλά κάτι με κρατάει εδώ".. και να μένεις! Ξεχνιέσαι καθώς ταξιδεύεις με - αλλά και μες - τα χρώματα του δειλινού, και αφήνεσαι όπου σε πάει ο δρόμος! Ξεχνιέσαι όταν πλησιάζεις σε μια πόλη το σούρουπο και χαζεύεις τα φώτα που μόλις έχουν ανάψει.

Ξεχνιέσαι καθώς κοιτάς το φεγγάρι αργά τη νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται και εσύ σηκώνεις το κεφάλι ψηλά, όταν αυτό είναι η μοναδική πηγή φωτός γύρω σου. Όταν τελικά, αποκόπτεσαι από ό,τι σε δένει εδώ κάτω και καταφέρνεις να έρθεις λίγο πιο κοντά του!

Ξεχνιέσαι καθώς στέκεσαι στη μέση ενός πάρκου τέτοια εποχή μια συννεφιασμένη μέρα και βλέπεις τα φύλλα να πέφτουν από το ελαφρύ αεράκι παντού γύρω σου! Τα φύλλα που έχουν πάρει τα χρώματα της γης, λες και προσπαθούν όσο είναι ακόμη στο δέντρο να προσαρμοστούν για την επικείμενη πτώση, για να αφομοιωθούν με το έδαφος.

Ξεχνιέσαι όταν κοιτάς τις φλόγες του τζακιού ενώ έξω χιονίζει και κρατάς στα χέρια σου μια κούπα σοκολάτα - σε μια προσπάθεια να ζεστάνεις το σώμα και την ψυχή σου. Όταν προσπαθείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα εσύ!

Ηρεμία. Η ηρεμία είναι στιγμές. Οι στιγμές που ξεχνιέσαι, οι δικές σου στιγμές!

Δημιούργησέ τες. Ζήσε τες!

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Κάτι, κάπως, κάποτε . . .

Ουφ και πάλι ουφφ... Έχει παρατηρήσει και κανένας άλλος ότι είτε δε θα έχεις τίποτα να κάνεις στη ζωή σου ή θα πλακώνουν όλα μαζί και εσύ θα τρέχεις να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα; Ε ναι, και ύστερα γκρινιάζω για την καταστρατήγηση του προγράμματος! Φυσικά, γιατί αλλιώς τα έχω στο μυαλό μου και αλλιώς προκύπτουν. Αλλά θα μου πεις, πάντα έτσι δε γίνεται; Ανάθεμα κι αν γίνεται και τίποτα έτσι όπως το θέλουμε και το περιμένουμε!

Και τώρα; Και τώρα τρέχα να τα βάλεις σε σειρά.

Τι σειρά και βλακείες. Μια χρονομηχανή θέλω, να γυρίσω λιγάααακι πίσω. Αυτό μόνο. Και να αλλάξω κάτι, κάπως, κάποτε . . . .

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Μάταια.

Οκ, για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. ΔΕΝ είναι για όλους τους ανθρώπους τα ίδια πράγματα αυτονόητα. Εντάξει; Αν δεν μου πεις αυτό που θες ή αυτό που εννοείς, πως στο καλό θες να καταλάβω τι παίζει; Έλα Παναγία μου!

Τροφή για σκέψη σου λέει μετά. Ναι, αλλά εγώ σκέφτομαι και τα λέω. Και μη κοιτάς που κάποια τα κρατάω, αυτό γίνεται διότι είμαι γνώστης της ματαιότητας της κατάστασης. Το 'χουμε;;; ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ, σου λέει κάτι; Είναι αυτό που μας μένει όταν ΔΕΝ προσπαθείς. Αυτό.

Οπότε σταμάτα να με προκαλείς, δεν έχει νόημα. Δε θα αντιδράσω.

Καληνύχτα!

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Καλημέρες!

Ναι ξέρω.. έχω δουλειά, αλλά μένω μπροστά στον υπολογιστή σπαταλώντας χρόνο. Ουφφφ.. πόσο δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση να κάνεις κάτι. Ακόμη κι αν αυτό το "κάτι" είναι μια εργασία που ΠΡΕΠΕΙ να τελειώσεις επιτέλους και να παραδώσεις!

Αλλά πάντα έτσι δεν κάνουμε; Καθυστερούμε και όταν πλησιάζουν οι ημερομηνίες τρέχουμε και δεν φτάνουμε! Εντάξει, δε λέω, είμαι και από μόνη σε τέτοια φάση, είναι λίγο και οι καταστάσεις γύρω που δεν ευνοούν και έρχεται και (δεν) δένει το γλυκόοοοο! Το περιβάλλον είναι κάπως, συνέχεια κάτι θα προκύψει, δεν είμαι και μόνη μου αυτό το σπίτι στην τελική! Αλλά η αλήθεια είναι πως και μόνη μου, όλο και κάτι άλλο θα έβρισκα.. Ναι, θα έβρισκα. ΑΛΛΑ! Αλλά, κάποια στιγμή το αποφασίζω και το ΠΡΑΤΤΩ! Αμέεεεεεε.. ;)

Εδώ όμως, όταν πια παίρνω την απόφαση να το κάνω πράξεις τις λέξεις, τσουπ! κάτι σκάει στη μέση και τα αφήνω. Πφφφ.. Δεν είναι κατάσταση αυτή! Ενίσταμαι κύριε πρόεδρε..!

Άντε πάω τώρα που το πήρα ζεστά το θέμα, ακούγοντας αυτό που μου φτιάχνει και τη διάθεση.

Love Coldplay! 

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Σ' ευχαριστώ.

Φλασιά αυτό το τραγούδι, καθώς άκουγα κάτι άλλα του ίδιου καλλιτέχνη. Πολύ όμορφο. Απλά!


.ςέγαλλΑ

Τελείωσε, το πήρα απόφαση. Θα βάψω τα μαλλιά μου ξανθά και θα το παίζω χαζογκόμενα! Γιατί με την έξυπνη και την επιστήμονα δεν τα πάμε καλά. Τι με κοιτάς και απορείς, αυτές περνάνε καλύτερα σε αυτή τη ζωή μη σου πω. Κάνουν ό,τι βλακεία τις κατέβει στο κεφάλι και, από εσένα και από εμένα, έχουν το ακαταλόγιστο και όλα μέλι γάλα!

Λοιπόν, θα γίνω ξανθιά, το αποφάσισα! Και τώρα που το σκέφτομαι, έχω και έναν φίλο που με λέει έτσι για να με πειράξει.. Βρε μήπως να το ξανασκεφτώ;;

Τρελόκοσμος ναούμε!

Αυτή είμαι και οποιανού του γουστάρει! Άντε γιατί..........άντε!

(και τα μαλλάκια μου ΔΕΝ τα πειράζω!)

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Οι άνεμοι θα πνέουν ... μεταβλητοί!

Λοιπόν είναι φοβερό το πως και το πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει αυτή η ρημάδα η διάθεση. Από τη μια στιγμή στην άλλη... Έτσι απλά. Με μια εικόνα, με ένα τραγούδι. με μια σκέψη, Και από τα σύννεφα τρως τα μούτρα σου ή από το σκοτεινό τούνελ βλέπεις ξαφνικά το φως. Ξαφνικά!

Ναι αυτή τη στιγμή ισχύει το πρώτο σενάριο. Γιατί αυτές είναι και οι φορές που σε κάνουν και τα σκέφτεσαι. Γιατί τις άλλες, όταν η τροπή είναι διαφορετική, είναι η "καλή", δεν έχεις χρόνο γι' αυτά. Για σκέψεις και φιλοσοφίες. Απλά τα ζεις.

Διάθεση λοιπόν, μεταβλητή. Μεταβλητότατη θα έλεγα. Και το κακό είναι ότι δεν εξαρτάται από 'σένα. Αν εξαρτώταν θα μου πεις, το μόνο εύκολο. Τότε θα ήμουν συνέχεια καλά. Αλλά έλα που είναι συνάρτηση και των άλλων. Άλλοι που θέλοντας ή μη, γνωρίζοντάς το ή μη επηρεάζουν. ΣΕ επηρεάζουν.

Θα μου πεις, μη τους αφήνεις. Ε ναι, μη τους αφήνεις, αλλά δεν είναι πάντα στο χέρι σου. Απλά συμβαίνει. Απλά . . . Δε σε ρωτάει.

Πάρα πολύ ωραία (δεν). Μελαγχολία για ακόμη ένα βράδυ . . . .

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Κότες.

Μερικοί άνθρωποι είναι κότες. Και κότες θα μείνουν. Και το χειρότερο; Φοράνε παντελόνια και νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Χα! I got news for you. Τα παντελόνια ΔΕΝ είναι αρκετά!

Αλλά τι κάθομαι και λέω; Τόσο σας παίρνει μερικούς, τόσο κάνετε. Ή μήπως να πω καλύτερα τόσο σας κόβει; Όπως και να 'χει, επειδή η ζωή είναι μικρή, βγες έξω και ζήσε την! ΑΛΛΑ, σε καμία περίπτωση δεν έχεις το δικαίωμα να "συνουσιάζεσαι" (μια άλλη λεξούλα ταιριάζει στα εισαγωγικά, αλλά δεν την επιτρέπει η αγωγή μου) με τη ζωή, την ψυχολογία και τα αισθήματα των άλλων έτσι, για την πλάκα σου. Όποτε εσένα σου καπνίσει, όποτε εσύ βαρεθείς. Να χαρώ εγώ κάτι παλικάρια ρε!

Καλά τα λέει η Gilly.. Ένα χαλασμένο Υ γονίδιο είστε, που απέκτησε εγωισμό  και νομίζει ότι είναι και κάτι!

Βρε ουστ!

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Κουπί.

Και ξαφνικά, την πιο ακατάλληλη στιγμή.. αρρωσταίνεις! Και το θερμόμετρο δείχνει 37,5. Συνοδεύεται από ένα ωραιότατο πονοκέφαλο και μια γενικότερη κόπωση γιατρέ. Θα ζήσω;;

Ε ναι, θα ζήσω, αλίμονο..! Αλλά αυτή η κατάσταση και το ξύπνημα μέσα στη νύχτα, λόγω πυρετού μου έφερε στο μυαλό αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Τότε που η μαμά μου ερχόταν και με ξυπνούσε  το βράδυ για να μου δώσει αντιπυρετικό. Αχ αυτό το Ponstan!! Μπορούσα να πιω κουβάδες, ακόμη και όταν ήμουν καλά! Τι φοβερή γεύση ήταν αυτή;! Αυτό ήταν το καλό μέρος της όλης υπόθεσης.

Γιατί υπάρχει και το άσχημο και κάτι αντιβιώσεις κυριολεκτικά "μπλιαξ"! (δεν νομίζω να υπάρχει πιο κατάλληλη λέξη για να τις περιγράψει κανείς). Ιδίως ένα αντιβιοτικό, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, πρέπει να έχει πάρει πολλά παιδάκια στο λαιμό του. Μια αηδία σκέτη, που κάθε φορά που ήταν να το πάρω δινόταν μάχη στο σπίτι. Και φυσικά, κάθε φορά το έκανα εμετό.

Αχχχ.. Ανέμελα χρόνια! Το μόνο μας θέμα ήταν το πως θα πάρουμε τα φάρμακα (ή μάλλον να πω καλύτερα, θέμα των γονιών μας;;). Και μόλις γινόμασταν καλά, ξανά σχολείο και παιχνίδια! Μόνο.

Τώρα τράβα κουπί. Μόνη σου. Σε όλα.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Εύκολο - Δύσκολο

Το διάβασα πριν λίγο:

Εύκολο είναι να κρίνουμε τα λάθη των άλλων.
Δύσκολο είναι να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας.

Εύκολο είναι να μιλήσεις χωρίς να σκέφτεσαι.
Δύσκολο είναι να σκεφτεις πριν μιλησεις.

Εύκολο είναι να βλάψουμε κάποιον που μας αγαπάει.
Δύσκολο είναι να θεραπεύσεις την πληγή.

Εύκολο είναι να συγχωρούμε τους άλλους.
Δύσκολο είναι να ζητήσουμε συγχώρεση.

Εύκολη είναι η θέσπιση κανόνων.
Δύσκολο είναι να τους ακολουθήσουμε.

Εύκολο είναι να ονειρευομαστε κάθε βράδυ.
Δύσκολο είναι να αγωνιστούμε για ένα όνειρο.

Εύκολο είναι να δείξουμε τη νίκη.
Δύσκολο είναι να δεχτουμε την ήττα με αξιοπρέπεια.

Εύκολο είναι να θαυμάσεις μια πανσέληνο.
Δύσκολο ειναι να δεις την άλλη πλευρά.

Εύκολο είναι να σκοντάψεις σε μια πέτρα.
Δύσκολο είναι να σηκωθείς.

Εύκολο είναι να απολαύσεις τη ζωή κάθε μέρα.
Δύσκολο να δώσει την πραγματική της αξία.

Εύκολο είναι να υποσχεθείς κάτι σε κάποιον.
Δύσκολο είναι να εκπληρώσεις αυτή την υπόσχεση.

Εύκολο είναι να λέμε αγαπω.
Δύσκολο είναι να το δείχνουμε καθε μερα.

Εύκολο είναι να επικρίνεις τους άλλους.
Δύσκολο είναι να βελτιώσεις τον εαυτό σου.

Εύκολο είναι να κάνεις λάθη.
Δύσκολο είναι να μάθουμε από αυτα.

Εύκολο είναι να κλαις για μια χαμένη αγάπη.
Δύσκολο είναι να φροντίζεις ώστε να μην την χάσεις.

Εύκολο είναι να σκεφτείς μια βελτίωση.
Δύσκολο είναι να σταματήσουμε να τη σκεφτόμαστε
και να τη βάλουμε σε δράση.

Εύκολο είναι να σκεφτείς το κακό των άλλων.
Δύσκολο είναι να τους δώσουμε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας.

Εύκολο είναι να λάβεις.
Δύσκολο είναι να δώσεις.

Εύκολη είναι η διατήρηση της φιλίας με τις λέξεις.
Δύσκολο είναι να τη κρατήσεις με τα νοήματα της.

....

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Welcome.

And suddenly, my foreign visitor number is getting bigger..! I don't know how you guys found me (by chance I guess?) but, thanks anyway..! :)

I 've noticed this "phenomenon" the past couple of weeks, so I wanted to post something in English, for those who might be interested in reading my blog.

So.. welcome!

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Ουφφφ . . .

Έχω ανοιχτά 10 μέτωπα και νιώθω λες και πρέπει να γίνω 1000 κομμάτια για να καταφέρω! (ναι, 100 κομμάτια απαιτούνται για κάθε μέτωπο..). Ουφφφ.... Είναι και που είμαι από μόνη μου λίγο στο "άστο για αργότερα" και μαζεύονται.. Και όταν πιέζει ο χρόνος, τρέχω και δε φτάνω πάντα.

Ε και στο τέλος, πελαγώνωωωωωωω ...

Ουφφφ... Τι θα κάνω;;

Λυπο λυπο.