Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Στη Γ.

Ο Σιδηρόπουλος λέει "στην Κ.", ο Πασχαλίδης λέει "στη Λ.". Εγώ, αν το πάμε με τη σειρά θα έπρεπε να λέω "στη Μ."! Αλλά εντάξει, ο σκοπός δεν είναι ο ίδιος με εκείνο των τραγουδιών.

Στη Γ λοιπόν, που διαβάζει ανελλιπώς αυτό το ιστολόγιο, που ακούει τη διαδικτυακή μου γκρίνια, που δίνει συμβουλές και συνεφέρει "περίεργες" καταστάσεις, ακόμη και απότομα, όπου χρειάζεται. Ευχαριστώ..!

Κοπέλα μου, σου εύχομαι τα καλύτερα, να περάσεις στη σχολή που θέλεις εδώ στα βόρεια και να τα λέμε συχνά και από κοντά. :)

Λοιπόν, καλή η έκπληξη;;

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ξανά.

Ονειρεύομαι ξανά. Ξανά. Αλλά τι; Ότι θα έρθεις; Ότι θα έρθω; Ότι θα μου πεις όσα δεν τολμάς και όσα θέλω να ακούσω; Μήπως ότι θα βρούμε τη γαλήνη, εκεί, στη θάλασσα;;;

Ξανά στο μυαλό μου σκηνές που δε συνέβησαν και ούτε πρόκειται (?) να συμβούν... Όχι. Δεν επιτρέπεται! Ξανά βόλτες, αστεία, γέλια . . . Τόσα πράγματα που θέλω να σου πω, τόσα που περιμένω να μάθω για 'σένα. Και γίνονται! Όλα γίνονται! Εκεί, στο μυαλό μου, εκεί, στη φαντασία μου..πάντα...

Και βρίσκομαι ξανά εδώ, να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, μπροστά σε βιβλία και σημειώσεις. Ξανά πετάει το μυαλό μου και έρχεται στα μέρη σου . . . Το νιώθεις λίγο άραγε;

Ουφ.. Πάλι ξεχάστηκα με τα όνειρά μου.

Ξύπνα Sally ,έχουμε δουλειά να κάνουμε. Ξύπνα . . . .

..πως  μπορεί αυτό το ψέμα που καίει την καρδιά μου
να σε φέρνει κοντά, στα όνειρά μου..;;

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Αγαπημένο μου ιστολόγιο . . .

Κάπου εδώ νομίζω πως μπορώ να πω τους λόγους που με οδήγησαν στη δημιουργία του ιστολογίου.

Και εγώ λοιπόν, όπως και τόοοοσοι άλλοι, έχω προφίλ στο facebook (ναι ναι, κρεμάστε με!). Στο οποίο προφίλ έχω μαζέψει τον κάθε άσχετο και άκυρο από τη σχολή μου ή παλιό συμμαθητή ή απλώς γνωστό, που από ευγένεια και λέγοντας πάντα στον εαυτό σου όταν βλέπεις το αίτημα "εντάξει μωρέ, δεν πειράζει ας τον δεχτώ", τον δέχεσαι.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι όμως.. Ρε φίλε, στους διαδρόμους της σχολής δε μου λες ούτε "γεια", στο γυμνάσιο δεν μιλούσαμε γιατί δεν πήγαινε ο ένας τον άλλο κ.ο.κ. Τώρα νομίζεις πως με νοιάζει πολύ που πήγες και με ποιον διακοπές; Ή μήπως νοιάζει εσένα αν πέρασα το μάθημα ή αν είμαι down και ποστάρω κοψοφλέβικα τραγούδια στη σειρά;; (καλά αυτό το τελευταίο αγγίζει και τα όρια του κουτσομπολιού, οπότε ναι, σε νοιάζει να φανταστώ).

Όπως και να 'χει, κοιτάζοντας πίσω τη στιγμή που δημιούργησα το ιστολόγιο ήταν λίγο πριν ξεκινήσει μια αρκετά "παράξενη" και ίσως "δύσκολη" περίοδος της ζωής μου. Συνέβησαν (ή ίσως και να τα προκάλεσα εγώ η ίδια) διάφορα πράγματα στη ζωή μου έπειτα και αυτός εδώ ο χώρος έγινε το τρόπος έκφρασής μου. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία για μένα, διέξοδος για σκέψεις και συναισθήματα που δεν ήταν δυνατό (και ίσως ούτε και επιθυμητό!) να εξωτερικευτούν αλλού. Νομίζω επομένως ότι βρήκαν το σπίτι τους. Ή μήπως να πω καλύτερα την παιδική χαρά τους;;

Εδώ, που μπορώ να είμαι Εγώ χωρίς μάσκες και ανεπιθύμητα βλέμματα/αναγνώσματα. (το κεφαλαίο "Ε" δεν έχει σκοπό να δείξει εγωισμό, αλλά τον εαυτό μου και μόνο, χωρίς τις άλλες παραμέτρους, το χρησιμοποιώ για να τονίσω το χαρακτήρα και την οντότητά μου και μόνο.)

Αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος ύπαρξης του ιστολογίου μου.. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας..! :)

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Those.

There are times that you are down on your knees.. Times when you just can't pull yourself together and stand up again.. Times when you have to put on this mask again, this smile which , for those who know you, is not able to reach your eyes.. Those eyes that shine once again for all the wrong reasons.. Those reasons you claim that won't halt your way again. Decisions. Those decision you can't keep.. To yourself, to others.. It 's just not fair..! Say it once again, who knows, maybe "fair" might hear you and come over here to find you..

Who knows?

But in the end, what's fair? 

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Βράδυ ξανά

Είναι η νύχτα; Είναι η μοναξιά της; Είναι η ησυχία της, που αυτές τις "μικρές ώρες" -όπως τις αποκαλούν- έρχεται σε αντίθεση με τη φωνή των σκέψεών μου; Δεν είμαι σίγουρη, αλλά το βράδυ πάντα με εμπνέει να γράψω εδώ.. Ίσως να είναι που αυτή την ώρα ο καθένας μας κάνει κάτι σαν "απολογισμό" του τύπου  "τι έκανα σήμερα", "τι θα κάνω αύριο", "που πηγαίνει αυτός ο κόσμος" ή "που πάω εγώ μέσα σε αυτόν;" . .

Είναι η ώρα που έρχεσαι αντιμέτωπη με τις σκέψεις σου και με τον εαυτό σου. Αν και μπορεί να φανεί παράξενο σε μερικούς, την περιμένω αυτή την ώρα.. Είναι μια ώρα οικεία για μένα πια.. Τη συνήθισα, μπορώ να πω.. Όχι πλήρως, δεν τα βρίσκουμε πάντα, αλλά υπάρχει και κοινό έδαφος.. Αλλά έτσι δεν είναι όλες οι σχέσεις στη ζωή μας; Έχουμε μια βάση, κάτι συνηθίζουμε, με κάτι συμβιβαζόμαστε και έτσι πορευόμαστε. . .

Και με αυτή τη μελωδία πάω στο κρεβάτι μου.

Καλή σου νύχτα.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Καλή ερώτηση αυτή.

Αυτό το τραγούδι το ανακάλυψα τυχαία.. Αλλά οι στίχοι του με εκφράζουν τόσο που θέλησα να το μοιραστώ.. Εδώ, που δε θα το δεις.. Είπαμε, δε θα ταράξω τον κόσμο σου..

Some day you will turn around and ask me why did I let you go . . . .



Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Εξίσωση.

Ένα από τα πιο εκνευριστικά πράγματα που δεν αντέχω είναι η αναποφασιστικότητα. Και από αυτή έχω μπόλικη (δυστυχώς!).

Για αυτήν την ανάρτηση, στο μυαλό μου είχα το στίχο της Μποφίλιου (once again! έλα, αφού οι αγάπες είναι αγάπες, δε γίνεται! :$), "..και φυσώ τον καπνό, με μια δόση θυμό, που ποτέ μα ποτέ δεν τελειώνω ό,τι αρχίζω..." και τον άλλο που λέει "..και τραβώ τον καπνό με μια δόση θυμό, που ποτέ δε μπορώ όσα θέλω ν' αρχίσω...". (καλά εντάξει, δεν καπνίζω, αλλά λέμε τώρα).

Τι τραγούδι.! Τι στίχοι..! Πιστεύω πως βρίσκονται κι άλλοι στη θέση μου και μακαρίζω αυτούς που δεν είναι και καταφέρνουν να κάνουν πράξη αυτά που λένε. Αυτά που θέλουν.. Βέβαια, θα μου πεις, στην αρχή είσαι ακόμη, γιατί τα λες αυτά; Ε, τα λέω γιατί πάντα υπάρχουν πράγματα που έχεις στο μυαλό σου και πάντα τα αναβάλεις. Από κάτι απλό όπως είναι το "από αύριο διάβασμα, δίαιτα κ.α." μέχρι πιο σημαντικούς στόχους - αλλά εδώ μπαίνει κι άλλη παράμετρος στην εξίσωση για το τι θεωρεί ο καθένας σημαντικό, κάτι που θα αναλύσω σε άλλη ανάρτηση γιατί τώρα θα ξεφύγω.

Οπότε έχουμε την επιθυμία από τη μια και τα εμπόδια από την άλλη. Εμπόδια; Ναι, εμπόδια. Εμπόδια που είτε τα βάζεις εσύ στον εαυτό σου (μα είμαστε σοβαροί, να σαμποτάρω εμένα;;;) είτε οι άλλοι (έτσι και τους πιάσω αυτούς τους άλλους στα χέρια μου . . .) είτε το περιβάλλον γύρω σου (πως την λένε αυτή τη βλακεία; ότι τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο;; - και αυτό είναι στις wanna be αναρτήσεις). Οκ ως εδώ.. Θέσαμε το πρόβλημα και τα εμπόδια. Από 'κει και πέρα τι κάνεις; Χμμ.. Καλή ερώτηση αυτή.

i) Παλεύεις τα εμπόδια και ελπίζεις (θα πουν οι πιο αισιόδοξοι).

ii) Παλεύεις τα εμπόδια και ανάλογα με την περίπτωση, απογοητεύεσαι. Εκεί μπαίνει η προσωπική σου ταυτότητα. Για πόσο θα τα αντιμάχεσαι και τι είσαι διατεθειμένη να θυσιάσεις. Γιατί οι αγώνες καμιά φορά (αν όχι πάντα) απαιτούν και θυσίες.

iii) Υπάρχει και η τρίτη επιλογή που λέει ότι το αφήνεις στο σύμπαν. Στην τύχη (ή ατυχία) σου. Αυτή κάνει παιχνίδι και εσύ περιμένεις. (Το αναφέρω, γιατί και αυτό γίνεται, δε λέει τυχαία ο σοφός λαός "αν έχεις τύχη, διάβαινε"..!)

Ωραιαααααα (δεν)..! Αλλά θα το παλέψω (γιατί από τύχηηη, άσε), με την ελπίδα να μην είναι και αυτό άλλη μια απόφαση που θα μπει στο ράφι με τις wanna be πράξεις, που θα ξεχαστεί εκεί να φιλοξενεί πάνω της τη σκόνη της λήθης.

Κική Δημουλά - Τα πάθη της βροχής

Αυτό το κείμενο το βρήκα σε μια φάση όπου έλιωνα (κυριολεκτικά!) μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, οπότε, μπαίνοντας στην κεντρική σελίδα του you tube, πέφτει το μάτι μου πάνω σε αυτό, στη λίστα των προτεινόμενων κομματιών. Για όποιον ενδιαφέρεται, θα το βρει εδώ 


Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών, άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα,μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο...σί, σί, σί.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός, άλλη γραφή κι άλλη ανάγνωση μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ!
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη το εσύ!
Βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη, κάτι μακρύ να διηγηθεί, και λέει μόνο εσύ, εσύ...! Νοσταλγία δισύλλαβη, ένταση μονολεκτική, το ένα εσύ σα μνήμη, το άλλο σαν μομφή και σαν μοιρολατρεία, τόση βροχη για μια απουσία, τόση αγρύπνια για μια λέξη! Πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ' αυτή της τη μεροληψία... όλο εσύ, εσύ, εσύ, σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα, και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Καλό δρόμο!!

Gilly, this is for you..!

Ξέρεις κάτι? Έχω μάθει να είμαι κάθε μέρα μαζί σου και θα μου λείψεις, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο, είμαι και ενθουσιασμένη για 'σένα. Σα να φεύγω και εγώ..! (και ξέρεις ότι κάνω "κρα" για να πάω ταξίδι ή για να φύγω για οπουδήποτε!)

Λοιπόν, θέλω να είσαι αισιόδοξη, μη μασάς, μια χαρά θα τα καταφέρεις, θα στέλνω vibes θετικής ενέργειας.. :) Μη ξεχνάς, δεν είσαι μόνη, no matter how far..!

Και εγώ υπόσχομαι να κρατήσω τη βλακεία μας σε υγιή (για εμάς) επίπεδα..! Skype my love <3

Take caaaaaaaare...!!

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Γράμμα σε εσένα

"Κάθε πράγμα στον καιρό του".. αυτό μου λένε συνέχεια. Ναι, αλλά μέχρι τώρα στη ζωή μου, πολύ συχνά το ρημάδι το timing ήταν λάθος. Θα είναι ποτέ σωστό για 'μας; Ξέρω πως τώρα είναι λάθος (κάνω πως εκπλήσσομαι!), γι' αυτό δεν πρόκειται να επιμείνω άλλο, δεν έχει νόημα... δε μπορούμε . . Τι να πω λοιπόν; Δεν πειράζει, μου αρκεί, και μπορώ να περιμένω;;

Ξέρεις τι είναι αυτό που φοβάμαι όμως; Φοβάμαι πως θα έρθει η μέρα που το timing σε εσένα θα μοιάζει σωστό, μα τότε δε θα  μπορώ εγώ! Δε σου κρύβω πως τη φοβάμαι εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που και εγώ θα έχω αφομοιωθεί και θα ακολουθώ τα "πρέπει" της ζωής μου, ενώ θα κλείνω πεισματικά τα αφτιά μου στα "θέλω" μου. Δε θα τολμώ καν να τα παραδεχτώ, πόσο μάλλον να προσπαθήσω γι' αυτά. Αυτό ακριβώς που κάνεις εσύ σήμερα δηλαδή. Κι ας φωνάζω εγώ πως πρέπει να προσπαθείς.. "Where there 's a will, there 's a way" σου είχα πει και συμφώνησες, αν και δεν πείστηκες. Δε σου κρατώ κακία. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του στη ζωή. Αλλά όπως λέει και η Γ. καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν τόλμησες να κάνεις.

Δε ξέρω τι είναι αυτό που σε κρατάει πίσω, δεν είμαι σίγουρη... Η έλλειψη θάρρους ή η προσκόλληση στην επισφαλή ασφάλειά σου;; Το πρώτο, λες, δεν ισχύει. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν είμαι πια σε θέση να σε προκαλέσω να το αποδείξεις. Όχι για 'μένα, όχι. Για 'σένα το κάνω, γιατί ίσως αυτό να ταράξει την τάξη (;) της ζωής σου και των πραγμάτων γύρω σου και δεν είμαστε για τέτοια τώρα! (Θα είμαστε άραγε ποτέ;;)

Τέλος πάντων, είμαι τυχερή που σε γνώρισα, έστω κι έτσι. Οι πιο αισιόδοξοι θα έλεγαν πως δε ξέρεις τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Ε ναι, δε ξέρεις..ούτε εγώ. Ξέρω ένα πράγμα όμως, πως δε θα επιμείνω άλλο.. Και εσύ  να ξέρεις κάτι.. πως θα είμαι εκεί δίπλα πάντα στην Dreamland. Στα όνειρά μου θα σου δείχνω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου και εσύ θα το νιώθεις.. έτσι απλά...

Και όταν ξυπνάς θα είμαι εκεί, έτσι όπως θες, στο ρόλο που σε βολεύει....

Κι εγώ;; Εγώ θα βρω κάποιον σαν εσένα..ας είναι . . .

Ξέρω πως αυτό εδώ έχει πολλές πιθανότητες να μη το διαβάσεις εσύ, αλλά 2-3 γνωστοί και άλλοι τόσοι άγνωστοι. Δε με νοιάζει, αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός. Δεν έχει σημασία να τα μάθεις πια . . .

Καλή σου νύχτα.


..να υπήρχε μια άλλη γη
να φώναζες εκεί να 'ρθω κοντά σου . . .

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Σοκολάτα my love ..!

Έχω σκάσει από το φαΐ. Έρχονται δύσκολες μέρες; Ναι, για τα τζιν μου..!

Θα έλεγα πως θέλω να φάω τα πάντα, αλλά αυτά τα έχει κατοχυρώσει η άλλη sis, βλέπε Gilly, οπότε θα πρέπει να αρκεστώ σε κάποιο άλλο είδος του ζωικού βασιλείου..! Τα καγκουρό ίσως;; 

Προκοπές.

Σήμερα με έπιασαν οι προκοπές και είπα να καθαρίσω το δωμάτιό μου. Αφού θα μείνω εδώ αυτόν τον χειμώνα, τουλάχιστον ας το διαμορφώσω όπως θέλω εγώ.. (όχι ότι το είχε διαμορφώσει κάποιος άλλος, αλλά μια αλλαγή που και που δεν είναι άσχημη).

Και συνήθως αυτές είναι οι στιγμές που σου δίνουν την ευκαιρία να ξεχαστείς στις σκέψεις σου. Πετάω ένα "Θα καθαρίσω το δωμάτιό  μου", αρματώνομαι με την ηλεκτρική σκούπα, τα ξεσκονιστήρια και τα συναφή, κλείνομαι στο δωμάτιο, βάζω τέρμα τη μουσική και κανείς δε μου λέει και τίποτα. Αυτό μου άρεσε να το κάνω από πιτσιρίκι. Είναι καλύτερα να καθαρίζεις εσύ, παρά να αφήνεις τη μαμά να μπαίνει και να έχει πλήρη πρόσβαση στα πράγματά σου, αυτό ήταν το σκεπτικό τότε..!

Βρήκα διάφορα πραγματάκια που είχα ξεχασμένα, και άλλα τόσα που γνωρίζω την ύπαρξή τους, αλλά ακόμη τα κρατάω.. Ανάμεσά τους βρίσκεται και μια άθλια απερίγραπτου χρώματος τσάντα, κάτι ανάμεσα σε φούξια και κοραλλί.. Απορώ, τι σκεφτόμουν όταν την αγόραζα;;;;
Μερικά είναι για μετακόμιση στη σοφίτα και μερικά για τον κάδο ανακύκλωσης, αλλά συνέχεια το αναβάλω. Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει και αυτό . .

Ίσως την επόμενη φορά που θα με πιάσουν πάλι οι προκοπές..! :)

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Αλκυονίδες μέρες.

Κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι άσκοπα. Και ακόμη πιο άσκοπο είναι να προσπαθείς γι' αυτά. Γιατί όμως να μη μπορούμε να αποδεχτούμε αυτή τη ματαιότητα (αφού τη βλέπεις!) και να τα παρατήσουμε;

Ε, θα μου πεις, γιατί ελπίζεις..! Ναι, ελπίζεις μέχρι την τελευταία στγμή. Κι ας σου τα λένε οι άλλοι, κι ας το βλέπεις και εσύ (ακόμη χειρότερα!). Επομένως, τα πιθανά σενάρια είναι ή να το πάρεις απόφαση ή να νικήσεις. (Ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει, που λέει και η Gilly). Ναι, αλλά τώρα πάει αλλού το πράγμα, γιατί ακόμη και η νίκη και η ήττα είναι υποκειμενικές. Φυσικά, θα μου πεις, εξαρτάται από ποια πλευρά το κοιτάς. Παρατηρώντας όμως περιστατικά που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά και σε εμένα, μπορεί αυτό που έμοιαζε με ήττα/κακό στην αρχή, να αποδειχθεί λιγότερο άσχημο από ότι περίμενες τελικά..! Ουδέν κακό αμιγές καλού, λένε . . .

Χμμ . . . Και κάπου εδώ ξαναδιαβάζω αυτό που έγραψα και συνειδητοποιώ πως ξέφυγα λίγο. Αλλά είναι απολύτως κατανοητό, τα πράγματα είναι λίγο συγκεχυμένα μέσα στο μυαλό μου either way..!

(επίσης μου βγήκε περισσότερο αισιόδοξο από ότι το περίμενα..ή μάλλον δεν το περίμενα καθόλου αισιόδοξο! Γι' αυτό θα γράψω κάποιου στίχους από ένα λατρεμένο τραγούδι ενός αγαπημένου, καινούργιου συγκροτήματος, που μέσα από τη μελαγχολία της μελωδίας του, το νόημα των στίχων σε κάνει να περιμένεις "Αλκυονίδες μέρες" . . .)


Τι κι αν γεμίσαν οι χαρές φοβέρες
τι κι αν τελειώσαν όλες μου οι σφαίρες
θα ξαγρυπνάω περιμένοντας αλκυονίδες μέρες . . .


(για όσους τυχόν ενδιαφέρονται, κάντε μια αναζήτηση στο you tube ---> Τα φρούτα του δάσους - Αλκυονίδες μέρες. Όλο το cd τους αξίζει..!)

Για ποιον είναι το βραβείο?

Αρχίζοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη ΜcFarland για το βραβείο που μου απένειμε..! :) Η αλήθεια είναι ότι το είδα χθες το βράδυ, αλλά μετά από λίγο κρασί και πολλές βλακείες που άκουσα ψες, δεν ήταν για να απαντήσω..

Χμμ.. δηλαδή τώρα θα πρέπει να παραθέσω και εγώ τα 7 κακά της μοίρας μου, έτσι;

Κρατηθείτε:

1) Είμαι απίστευτα αναποφάσιστη. Θέλω χρόνο να σκεφτώ και να αποφασίσω, μη με πιέζετε..!
2) Μπορώ να αλλάζω διάθεση τόσο γρήγορα που ώρες ώρες με εκνευρίζω.
3) Αγαπάω τη βροχή, κι ας γκρινιάζω πως όταν βρέχει δε μπορώ να πάω πουθενά (ναι ναι, είμαι από ζάχαρη και θα λιώσω!)
4) Έχω μια κιθάρα που προσπαθώ να μάθω να παίζω και πάντα έχω στο μυαλό μου να κάνω μαθήματα, αλλά ποτέ δεν το κάνω.. Αν τα ξεκινήσω, θα σας πω και τότε πραγματικά θα είμαι για βραβείο.
5) Με εκνευρίζει να με στήνουν στα ραντεβού, αλλά με εκνευρίζει και η συνέπεια της Gilly όσον αφορά στο χρόνο συνάντησης. Έχω πρόβλημα σε λέω..!
6) Βλέπω περισσότερο ποδόσφαιρο απ' ότι θα ήταν αναμενόμενο για τα κοριτσάκια της ηλικίας μου.!
7) Λατρεύω τα παγωτά και θα μπορούσα άνετα να τρέφομαι αποκλειστικά με αυτά.!


Τη σκυτάλη, και το βραβείο, θα το δώσω στον Sentman9 που είναι και Παυλιδικός..! :)

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Νύχτα.

Πάντα η νύχτα είναι η πιο περίεργη στιγμή της μέρας . . .  Κρύβει πολλά, άσχημα και όμορφα (αλλά κυρίως κατηγορείται για τα άσχημά της). Όμως μέσα σε αυτή δεν είναι που βλέπεις το φεγγάρι; Τα αστέρια; Τα φώτα της πόλης, πέρα μακριά . . . ;

Αγαπημένη μου συνήθεια από παιδί να ανεβαίνω στην πλάκα -τότε- σκεπή -τώρα πια- του σπιτιού μου και να ατενίζω τη θέα, από ψηλά. Τη μέρα, τα χωράφια που ανοίγονταν μπροστά, μέχρι πέρα στη θάλασσα. Ακόμη έχω στο μυαλό μου το γαλάζιο χρώμα της, όταν ο ορίζοντας ήταν καθαρός (πχ. μετά από τη βροχή) ..

Και τη νύχτα, τα φώτα της Θεσσαλονίκης και έναν φάρο..! Δεν είμαι σίγουρη για το που ακριβώς βρισκόταν, αλλά θυμάμαι να περνάω ώρες στο μπαλκόνι κοιτάζοντάς τον να επιμένει στο μονότονο, μα και συνάμα, σημαντικότατο έργο του. Μια τα φώτα και μια τα αστέρια.. Αλήθεια, τι να κοιτάξω πιο πολύ; Τι θα με "γεμίσει" πιο πολύ;; Τι θα μου δώσει τις απαντήσεις που ζητάω;;

Το σκοτάδι. Το σκοτάδι όπως και τα περισσότερα παιδάκια με τρόμαζε. Όχι πια. Υπάρχει αρκετό γύρω μου και τη μέρα. Κατοικεί στις ψυχές των ανθρώπων. Το βλέπω. Το αισθάνομαι. Και αυτό είναι πιο τρομακτικό από εκείνο της νύχτας. "απ' το σκοτάδι ξέρω τι να περιμένω" ... λέει το τραγούδι.

Ναι, ξέρω. Σκέψεις και εικόνες που δεν τολμούν να με πλησιάσουν τη μέρα, κρύβονται ή ίσως και εγώ μάχομαι πιο έντονα τη μέρα. Μα, τη νύχτα έρχονται και με βρίσκουν και μου κρατούν συντροφιά . . . Καλή ή κακή;

Α, μη ρωτάς, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο . . . 

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Εμείς και ο κόσμος.

Όταν ήμουν μικρή, όπως όλα τα παιδάκια πίστευααα... χμμμ αλήθεια τι πίστευα?
Ότι θα μπω στον κόσμο των μεγάλων και πως όλα θα είναι ρόδινα? Μπα, όχι, ποτέ δε ζούσα σε τέτοια αυταπάτη και ευχαριστώ τους γονείς μου γι' αυτό. Αλλά όσο να πεις, μεγαλώνοντας και βλέποντας τις συμπεριφορές των παιδιών γύρω μου, ήλπιζα πως όταν μεγαλώσουμε αυτές θα αλλάξουν.

Λάθος μου. Γιατί ναι μεν ο καιρός πέρασε, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που τότε, παιδιά, συμπεριφέρονταν κάπως "παράξενα" και "όχι σωστά", κατ' εμέ, τώρα μεγάλωσαν και συνεχίζουν την ίδια, μη κατανοητή και αρμόζουσα συμπεριφορά.

Δε μιλάω για κάτι εξεζητημένο ή κάτι το υψηλά ευγενές, όχι όχι...

Μεγαλώνοντας λοιπόν σε αυτόν τον τεράστιο (?) και κακό κόσμο, έχω δει διάφορα "όμορφα".. Πισώπλατα μαχαιρώματα, ψέματα, υποκρισία, υπεκφυγές και η λίστα δεν έχει τέλος.. Ιδίως αυτό το τελευταίο, δε σου κρύβω, είναι κάτι που περίμενα να αλλάξει στον κόσμο των ενηλίκων..! Ευσεβείς πόθοι θα μου πεις,είσαι ακόμη στην αρχή, έχεις να δεις άλλα τόσα.

Και για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, πως είμαι εγώ τόσο σίγουρη ότι τα κάνω σωστά και κατηγορώ τους άλλους??

Όχι, δεν κατηγορώ συγκεκριμένα (όχι ακόμη και όχι από δω), αλλά είναι κάτι που υπήρχε σα σκέψη στο μυαλό μου και, λίγο αυτό, λίγο τα τελευταία γεγονότα το ανέσυραν και με έκαναν να τα ξανασκεφτώ . . .

Το καλό από την όλη υπόθεση βέβαια είναι ότι από καταστάσεις σαν αυτή μαθαίνεις.. Δε ξέρω για εσένα, εγώ πάντως μαθαίνω το μάθημά μου κάθε φορά..! (Δόξα τω Θεώ δηλαδή)