Μάσκες

Εδώ ξανά. Περασμένη ώρα πάνω από ένα πληκτρολόγιο. Γιατί;

Ένα ερώτημα που δύσκολα απαντάται. Και όταν απαντάται, το δέχεσαι; Και αν ναι, ποια είναι η σωστή απάντηση;

Τα πάντα είναι μέσα στο κεφάλι μου ανακατεμένα. Δεν είναι τόσο ο κόσμος, όσο το κεφάλι σου και αυτά που έχει μέσα. Γιατί έχει. Και έχει πολλά. Πράγματα με τα οποία δε μπορείς ούτε εσύ να συμβιώσεις, πόσο μάλλον οποιοσδήποτε τρίτος. Και μετά έρχονται και απορούν "μα εσύ πως γίνεται...;"

Γίνεται. Γίνεται και παραγίνεται. Γίνεται, γιατί εγώ είμαι τόσο περίεργη μάλλον. Γιατί δε συμβαδίζω με το κοινό ρεύμα. Και γι αυτό κρίνομαι και αυτό πληρώνω.. Πολλές φορές αυτό που φταίει είναι ξερό μας (μου) το κεφάλι, κι ας κατηγορούμε τους άλλους. Είναι το μόνο εύκολο να κάνουμε άλλωστε. Να τα ρίχνουμε στους άλλους.

However, I am well aware of the situation. Λόγια παρηγοριάς έχω ακούσει πολλά και πολλές φορές. Γι 'αυτό και δε θέλω να μιλάω για το θέμα πια. Ο στρουθοκαμηλισμός βέβαια δεν είναι λύση, θα βιαστεί να πει κανείς. Ε και; Θα απαντήσω. Ξέρεις τι ωραία που κρύβεται κανείς πίσω από μια μάσκα; Υπέροχα όμορφα.

Έτσι κι εσύ φαίνεσαι καλά και αυτοί που τη βλέπουν είναι ήσυχοι. Ναι αυτό.

Φτιάχνεις μια πλαστή εικόνα. Και προχωράς.

Μη τρομάξεις! Ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος.

λατρεμένη φωνή του Μίλτου...

Εκείνη

Να πάλι κάθεται μόνη της. Εκεί, στο μισοσκόταδο. Τη βλέπεις; Όχι; Καλύτερα, αυτό είναι που θέλει κι αυτή. Να μη τη βλέπεις. Γιατί όποιος τη βλέπει, φοβάται πως θα την πληγώσει. Γι αυτό σε κρατάει σε απόσταση. Τα βλέπεις τα τείχη; Τα έχει χτισμένα για προστασία. Ο Εχθρός είναι εκεί και δε ξέρεις ποια μορφή θα πάρει ή πως θα σου επιτεθεί. Κι αυτή πρέπει -επιβάλλεται- να προσέχει.

Τι θα πει, πως θα το πει, σε ποιον θα το πει. Να προσέχει. Λόγια και πράξεις. Όλα κρίνονται. Έτσι κι αυτή, προσέχει. Δε ζει. Περνάει τη ζωή της από κόσκινο και κρατάει τα απομεινάρια. Ότι της επιτρέπουν, όπως το επιτρέπουν. Με αυτά "ζει".

Δε μιλάει πολύ. Ακούει περισσότερο και σκέφτεται. Πολλές φορές φαντάζεται. Ναι. Αυτός είναι ο κόσμος της. Έτσι όπως τον θέλει, ακριβώς στα μέτρα της. Εκεί έχει τον έλεγχο, εκεί ζει! Κι εσύ την κοιτάς και βιάζεσαι να βγάλεις συμπέρασμα. Αλήθεια, σε τι συμπέρασμα καταλήγεις; Κατακρίνεις ε; Φυσικά, αυτό έμαθες να κάνεις, αυτό πράττεις.

Την έμαθε ποτέ κανείς όμως; Θα σου πω εγώ. Όχι. Μόνο 2 άτομα. Το ένα γιατί την έζησε τόσο πολύ, καθημερινά, και στα καλά και στα άσχημα και την έμαθε. Το άλλο το επέλεξε εκείνη. Το ξεχώρισε. Ανοίχτηκε! Αλλά μετά....

Έτσι λοιπόν βιάζεσαι να την κρίνεις. Τα νύχια τα βλέπεις; Για άμυνα τα έχει. Δεν τα χρησιμοποιεί, μη την αγριεύεις. Δε θέλει να τα χρησιμοποιήσει. Μην την κρίνεις. Δε μιλάει πολύ, γιατί αν μιλήσει υπάρχουν τόσοι καλοθελητές σαν εσένα που θα σπεύσουν να την παλουκώσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ξέρει πως δε θα καταλάβεις, γι΄αυτό και δε μιλάει.

Την βλέπεις πως λάμπει; Είναι νέα και όσο πάει ομορφαίνει και περισσότερο. Έτσι δείχνει, έτσι νομίζεις. Τον Ντόριαν Γκρέυ τον ξέρεις; Κι εκείνη. Από την πρώτη φορά που διάβασε το βιβλίο το λάτρεψε. Εκεί είναι ο κόσμος της. Τα βιβλία και η φαντασία της.

Και η μουσική της. Ναι, ιδίως αυτή. Τη βλέπεις που κάθεται εκεί, χαμένη, με τα ακουστικά στο τέρμα; Να ξεφύγει από τις ματαιότητες του κόσμου προσπαθεί. Λες και η δυνατή μουσική στα αφτιά της μπορεί να σκεπάσει τις σκέψεις. Το έχεις δοκιμάσει εσύ ποτέ άραγε; Δούλεψε; Εκείνη λέει πως ναι, το καταφέρνει καμιά φορά.

Εκείνη....

...λες και τα μυστικά τα κρατούσα κρυφά 
...για να μείνουν κρυμμένα!

Υποκατάστατα

Υποκατάστατα..γεμάτη η ζωή μας από αυτά. Υποκαθιστούμε ότι δε μπορούμε να έχουμε, είτε έτσι όπως το θέλουμε ή δεν μπορούμε να έχουμε καθόλου. Συμβιβασμός θα έλεγε κάποιος άλλος. Ναι, μπορεί και αυτό. Δε θα ασχοληθώ τώρα με την άποψη του "όποιος θέλει μπορεί" και άλλες τέτοιες πίπες. Δε μπορούνε όλοι! Το 'χουμε; (ή τουλάχιστον δε μπορούνε μόνοι τους).

Υποκατάστατα λοιπόν. Ανθρώπων. Γιατί δεν είναι εκεί αυτοί που θα θες. Γιατί δεν είναι εκεί με τον τρόπο που θα ήθελες. Κι έτσι ψάχνεις αλλού.. και βρίσκεις. Βρίσκεις άλλους ανθρώπους, διαθέσιμοι ή όχι, που πληρούν τις προδιαγραφές σου ή όχι, αλλά βρίσκεις. Και ξέρεις ποιο είναι το κακό; Ότι προσπαθείς καμιά φορά να τους βάλεις στα καλούπια σου. Σε αυτά που έχεις στο μυαλό σου, έτσι όπως τα έχεις στο μυαλό σου. Αλλά ξέρεις τι; Δεν ταιριάζουν πάντα! Για πολλούς λόγους, αλλά δεν ταιριάζουν! Και τότε τι κάνεις; Τότε αντιδράς, εκνευρίζεσαι, γκρινιάζεις... α ναι, αυτό το τελευταίο πολύ! Όμως τι φταίνε οι άλλοι που δε χωράνε στον κόσμο σου έτσι όπως τους θες; 

Αλλά εσύ επιμένεις. Και συνεχίζεις. Και αν δεν τραβάει αυτό, βρίσκεις άλλον να πάρει τη θέση του. "Δε μπορεί, τόσοι άνθρωποι υπάρχουν, κάποιος κάποιος...." Κι έτσι συνεχίζεις... κι αυτοί δεν το ξέρουν. Δε ξέρουν ότι παίζουν τους ρόλους που εσύ τους έδωσες, για να αντικαταστήσουν αυτό που είχες (;) και δεν υπάρχει πια. Ψάχνεις κι εσύ, αλλά καμιά φορά τους φέρνει και η ζωή.. Έτσι, να ταιριάζουν, για να μη ξεχνάς πως ήταν. 

Κι ύστερα το βλέπεις και από την άλλη. Η οποία άλλη λέει, αν είναι να σου μείνει απωθημένο, πάρε το υποκατάστατο να κάνεις τη δουλειά σου. 

Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και τα placebo άλλωστε; 

Είτε εν γνώση σου είτε όχι, έχεις την εντύπωση πως έχεις αυτό που θες στην τελική.

"πάρε τα ηρεμιστικά σου

να λες πως όλα είναι δικά σου

κι ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά"

Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

Καλέ.. κοίτα ποια είναι εδώ!

Ναι ναι, ξέρω ξέρω.. ο τίτλος της ανάρτησης τα λέει όλα νομίζω όμως...

Και ενώ έχω τα πράγματα έτοιμα -σχεδόν όλα φυσικά, γιατί πάντα κάτι μένει για να μαζέψεις τελευταία στιγμή- κι ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι που ξεφεύγω επιτέλους από την καθημερινότητα και τη βαρεμάρα μου, εγώ νιώθω blue. Όχι, δεν έχω βαφτεί μπλε με κανένα μελάνι ή κάτι ανάλογο. Μελαγχολώ, πως το λένε;

Είναι σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό  μου και πολύ περισσότερο δε, είναι άνθρωποι που τις προκαλούν. Κάπως έτσι και μη έχοντας που αλλού να τα εκφράσω, θυμήθηκα ξανά το ιστολόγιο αυτό.

Μα, πάντα έτσι δεν είναι; Λίγο πολύ, όλοι μας τρέχουμε εδώ όταν κάτι μας "τρώει". (εντάξει, το παραδέχομαι, εγώ αυτό κάνω, κρεμάστε με!)

Κι έτσι που λες, πάνω στο καλύτερο κάτι βρίσκεται συνέχεια για να στη χαλάσει. Δεν έχω όρεξη. Αυτό. Καμία όμως. Για τίποτα.

Θα μου πεις, γιατί τόσος αρνητισμός ρε παιδί μου;

Ε, τι να σου λέω. Αν και θετικής κατεύθυνσης, αυτόν τον έχω έμφυτο. Α! Πρόσθεσε και το στραβόξυλο, όταν με πιάσει ο αρνητισμός και οι αναποδιές μου, και την έχεις πληρέστατη την εικόνα. Πφφ.. τι να κάνω; that's me.

Τώρα, μπορεί να αναρωτιέσαι "και τι μας νοιάζουν εμάς αυτά κουκλίτσα μου;". Ε τότε σταμάτα να διαβάζεις κάπου εδώ.

Γιατί είναι μια από εκείνες τις ώρες που πιστεύεις πως κανείς δε σε ξέρει. Άρα και εσύ ανοίγεις τον εαυτό σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη. Σωστό; Λάθος; Δεν είμαι εγώ αυτή που θα το κρίνει. Ούτε εσύ. Η "νεκροψία" θα δείξει.

Κι όλα αυτά μια μέρα πριν τη φυγή μου. Ώρες πριν τη φυγή μου! Γιατί;

Γιατί δε με αφήνετε λίγο ήσυχη; Γιατί να μη μπορούμε να ξεχνάμε αυτά που θέλουμε, όταν το θέλουμε; Να, σαν εκείνη την ταινία... "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού". Αν μη τι άλλο είχαν λυτρωθεί. Για λίγο βέβαια. Αλλά είχαν λυτρωθεί. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είδα ποτέ το τέλος, αλλά από ότι μου λένε, είναι καλό. Κλάμα και κακό όμως....

Ωχ.. δεν τα λέμε αυτά. Όχι κλάμα..... δε μας χρειάζονται αυτά τώρα.

Όχι τώρα. Μ' ακούς;;; Όχι τώρα.

Τα πάντα ρει

Ναι ναι, ξέρω, το έχει πει άλλος πριν από 'μένα (βλέπε Ηράκλειτος), απλά, σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει -που δε νομίζω να υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο- φίλε αναγνώστη, η ισχύς του είναι διαχρονική.... Και όχι μόνο αυτό. Δεν περιορίζεται ούτε από το χρόνο (ναι, είπες "διαχρονική", το καταλάβαμε), ούτε από το είδος της κατάστασης.

Και τώρα ίσως να απορείς τι λέει τώρα αυτή -και με το δίκιο σου μάλλον. Ίσως καταλάβεις κάτι από τα παρακάτω λοιπόν.

Συνεχώς είμαστε στη μέση κάποιας αλλαγής.. Πάντα. Από τη γέννηση, στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στην ενηλικίωση... Και μέσα σε αυτές τις "μεγάλες κατηγορίες/αλλαγές" που μόλις έθεσα, υπάρχουν φυσικά και οι επιμέρους, αλλά δεν είναι ο σκοπός μου να μπω σε λεπτομέρειες εδώ.

Μα, αυτές είναι αναμενόμενες, θα μου πεις. Δεν αντιλέγω.

Αλλά είναι κ οι άλλες, αυτές που δε θες ή τουλάχιστον δεν έχεις στο μυαλό σου ότι θα συμβούν, όμως έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη ώρα και συμβαίνουν; Χμ... Αναθεματισμένη είπες; Ισχύει. Γιατί προφανώς και δε θα σου αρέσει η αλλαγή αυτή, σωστά;

Είναι όμως και οι φορές που αυτή την αλλαγή δεν την καταλαβαίνεις. Απλά συμβαίνει. Έρχεται ο κύκλος της και κλείνει, το πλήρωμα του χρόνου . . . . Και είναι όντως κάποιες φορές που το αναγνωρίζεις αυτό, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, το δέχεσαι και προχωράς.

Το δέχεσαι είπες; Χμ....

Εντάξει, ίσως μερικές φορές η αποδοχή να είναι επιφανειακή, δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς βλέπεις. Τότε είναι που βρίσκεις καταφύγιο στις αναμνήσεις σου. Θυμάσαι και χαμογελάς! Γιατί έτσι πρέπει, να χαμογελάς! Γιατί αυτή την ανάμνηση την έζησες. Να χαμογελάς γιατί, ακόμη και από τις λιγότερο όμορφες αναμνήσεις, κάτι έμαθες. Γιατί σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, πραγματικά, θέλω να ελπίζω για εσένα που διαβάζεις τώρα, πως αγαπάς αυτό που είσαι σήμερα!

Κι αν όχι, ξανά σε αυτές τις καταστάσεις --> αλλαγές --> αναμνήσεις θα τρέξεις, για να γίνεις αυτό που θέλεις τελικά.

Λένε πως όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν; Γιατί όμως;

Λένε πως γίνεται για να μπορέσεις να τα εκτιμήσεις.

Το έχουμε αυτό το κακό οι άνθρωποι. Σπάνια ανοίγουμε τα μάτια μας τη στιγμή που πρέπει . . . .

Όχι, δεν έχασα κάτι, δεν έχω κάνει καμιά λάθος εκτίμηση, δεν είναι αυτός ο λόγος συγγραφής του παρόντος κειμένου. Είναι απλώς κάτι που γύριζε στο μυαλό μου μέρες τώρα....

Άλλωστε, κι εσύ δεν έχεις  κάτι που έχει αλλάξει τώρα στη ζωή σου και δε σου αρέσει;

Φιλικά! :)


Flames to dust
Lovers to friends
Why do all good things come to an end?

...like the deserts miss the rain!

Τραγούδι-κόλλημα. Μεγάλο όμως! Και επειδή μπορεί να σας έλειψα και λίγο.. ;)

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια.

Και ήμουν σίγουρη ρε γαμώτο! Πολύ σίγουρη όμως, πως κάποια πράγματα τα έχω κλείσει σε ένα κουτάκι και τα έχω κρύψει κάπου, σε ένα ξεχασμένο μέρος. Αλλά κάποιος το άνοιξε...

Δεν πίστευα ότι θα άκουγα ξανά αυτά τα τραγούδια, ότι αυτές οι σκέψεις θα πλημμύριζαν ξανά το μυαλό μου, όχι σε αυτή την έκταση τουλάχιστον. Ότι το σκοτάδι είναι ακόμη εκεί . . . .

Ναι, κάτι τέτοιες σκοτεινές ώρες που δε βρίσκεις κανέναν ικανό να καταλάβει τι σκατά τρέχει με εσένα και πολύ περισσότερο, όταν ούτε εσύ η ίδια δεν είσαι σίγουρη ακριβώς. Κάτι τέτοιες στιγμές, στατιστικά, σχεδόν ποτέ δεν είναι κανείς διαθέσιμος. Αλλά και να είναι, τι να του πεις ακριβώς; Αυτές τις στιγμές δε λες, απλά ο άλλος καταλαβαίνει (?) . . .

Παίζουν τα τραγούδια από έναν ξεχασμένο φάκελο λοιπόν. Δεν είμαι σίγουρη, το χέρι πήγε από μόνο του, αλλά ο τίτλος του ήταν "Διάφανα Κρίνα", αν δεν κάνω λάθος.. ήταν και λίγο θολά βλέπεις . . . .

Γαμώτο.

"..ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.."

Ιθάκη

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος..."  λέει ο ποιητής.

Αυτοί οι στίχοι του Καβάφη πέρασαν πριν από το μυαλό μου. Μη ρωτήσεις το λόγο, δε θα σου τον πω. Η αφορμή ήταν ένα ασήμαντο γεγονός, καθόλου αξιομνημόνευτο εδώ..μόνο στο μυαλό μου.

Αλλά είναι τόσο μα τόσο αληθινοί οι στίχοι! Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που το διάβασα, στο σχολείο, στο μάθημα των κειμένων, σε κάποια τάξη του γυμνασίου (δευτέρα ή τρίτη ήταν, δεν είμαι σίγουρη). Με μια τρελή καθηγήτρια με σγουρά,  σκούρα κόκκινα μαλλιά (βαμμένα φυσικά) να το διαβάζει με πάθος (όπως όλα τα κείμενα δηλαδή) και εμείς να προσπαθούμε να καταλάβουμε το νόημα των λέξεων -καλά,μερικοί από εμάς- να κοιτάμε σα χαμένοι τις κόκκινες μπούκλες της και να ξυπνάμε απότομα με κάθε σκαμπανέβασμα της φωνής της! Καλά, αυτό το τελευταίο το έκανε και λίγο επίτηδες, μπας και μας κρατήσει "ζωντανούς".. Ιδίως αν το μάθημα ήταν την τελευταία ώρα.

Με έκπληξη διαπιστώνω πως, εδώ και λίγο καιρό, έχουν αρχίσει να μου λείπουν εκείνες οι στιγμές.. Να τώρα δα, μου έρχεται στο μυαλό ένα χαρακτηριστικό σκηνικό...

Αρχές Ιουνίου στην τάξη, τελευταία ώρα, μάθημα Κείμενα με τη συγκεκριμένη καθηγήτρια. Έξω απίστευτη ζέστη, είναι βλέπεις και σχεδόν 2 η ώρα, οπότε έχουμε ανοιχτά τα παράθυρα της αίθουσας, ενώ ταυτόχρονα είναι μισάνοιχτη και η πόρτα - ποτέ δεν έκλειναν καλά, εκτός από κανα 2 αίθουσες!- που σημαίνει ένα ελαφρύ αεράκι έχει κάνει την εμφάνισή του μέσα στο χώρο και που εντείνει ακόμη παραπάνω το αίσθημα της νύστας, που επικρατεί ήδη λόγω της ζέστης και του μαθήματος.

Κλείνω τα μάτια και είμαι εκεί. Κάθομαι ξανά σε εκείνο το θρανίο, που, για παιδαγωγικούς σκοπούς, τα θρανία δε σχηματίζουν τις κλασικές 3 σειρές, το ένα πίσω από το άλλο. Σχηματίζουν ένα Π και στο κενό που δημιουργείται, μπροστά μπροστά είναι ο πίνακας και η έδρα. Για να έχουμε καλύτερη οπτική - και καλά- με τον πίνακα και πιο άμεση επαφή με τον διδάσκοντα. Ναι καλά. Πες καλύτερα να μη μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από τον μπροστινό μας για να μιλήσουμε ή να αντιγράψουμε και άσε τις παιδαγωγικές μπούρδες στην άκρη!

Βέβαια, ούτε αυτό μας πτοούσε, γιατί πάλι βρίσκαμε σκανταλιές να κάνουμε. Για παράδειγμα, αγαπημένο παιχνίδι ήταν το "μεταδίδεται". Σε αυτό, σκουντούσες τον διπλανό σου και του έλεγες "μεταδίδεται", οπότε αυτός με τη σειρά του έπρεπε να σκουντήξει τον διπλανό του και πάει λέγοντας, μέχρι το τέλος των μαθητών! Υπήρχαν και οι φορές όμως που αυτό που μεταδίδονταν ήταν κάτι πιο απτό. Η κασετίνα σου, για παράδειγμα, ή το στυλό που έγραφες και άφησες κάτω για 5 δευτερόλεπτα, που όμως ήταν αρκετά για να το δεις στα χέρια του συμμαθητή σου που κάθεται ακριβώς απέναντι και σε κοιτάει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, κραδαίνοντας το στυλό, τη στιγμή που εσύ βγάζεις καπνούς από τα αφτιά που ήσουν τόσο απρόσεχτος! 

Λοιπόν φίλε αναγνώστη, θυμάμαι ακόμη και το κείμενο που κάναμε εκείνη την ημέρα! Δυστυχώς όχι όμως τον τίτλο.. αλλά έχω κάποιες εικόνες του στο μυαλό μου. :) Αν το βρω, θα το αναφέρω εδώ, να το έχω και εγώ προς μελλοντική χρήση, ποτέ δε ξέρεις.

Κοίτα να δεις! Από που ξεκίνησα και που κατέληξα! Για την Ιθάκη ήθελα να πω, άλλα είπα.. Εντάξει, είμαι λίγο όπου φυσάει ο άνεμος, το παραδέχομαι.

Αλλά στην τελική, το ταξίδι δεν είναι αυτό που μετράει;; :)

Somebody that I used to know ...

Τι σκάλωμα τρελό αυτό το τραγούδι;; Και στην original εκτέλεσή του και σε αυτή την επανεκτέλεση! I just can't get enough.. Για δοκίμασε φίλε αναγνώστη να το ακούσεις και θα καταλάβεις. :)

Άσε που οι στίχοι μπορεί  να ταιριάζουν και σε πολλούς από εμάς..

Για κάποιον που ήξερες, λοιπόν, ή που "ήξερες" και δεν αναγνωρίζεις πια..!

Αυτό.

...more than a drug is what I need, I need a change of scenery.... NEED A NEW LIFE.


Αυτό.

Φέιλ λέω, ΦΕΙΛ.-

Και έρχεται μια ώρα που κοιτάς αυτά που συμβαίνουν γύρω σου και λες "Ε δε μπορεί, κάποιος μας μούτζωσε!".

Και πίστεψέ με, έτσι και τον βρω αυτόν τον κάποιον, την έχει βαμμένη! Με σκούρα χρώματα.

Τι όμορφο πρωινό με τα ακουστικά στο τέρμα και τα μηχανήματα να δουλεύουν έξω από το σπίτι σου, ενώ εσύ προσπαθείς να κατανοήσεις μηχανισμούς αντιδράσεων, με το χρόνο να σε πιέζει αμείλικτα!

Και πολύ φοβάμαι πως έπεται και συνέχεια! Γαμώτο.

Ανοιχτοί λογαριασμοί.

Νομίζω πως το έχω ξαναπεί, αλλά δε γίνεται αλλιώς. Κάποια πράγματα απλά γυρνάνε και ξαναγυρνάνε στο μυαλό σου, ακόμη κι όταν έχεις κάτι για να το κρατήσεις απασχολημένο....

Έρχεται λοιπόν μια στιγμή που κοιτάς πίσω και αρχίζεις να αναρωτιέσαι.. Γιατί έκανα αυτό και όχι το άλλο, τι θα είχε γίνει αν είχα πει εκείνο και όχι αυτό.. Τι θα είχε γίνει αν είχε αντιδράσει ο άλλος απέναντί σου διαφορετικά.. Τι θα είχε γίνει αν είχα κάνει πράγματα που δεν έκανα..

Δεν έχει νόημα, το ξέρω! Μη μου στραβομουτσουνιάζεις, το ξέρω λέμε! Αλλά καλό είναι που και που να τα κοιτάς λίγο, για να σου θυμίζουν ξανά το μάθημα που πήρες κάθε φορά. Να σου θυμίζουν και τι χρωστάς στον εαυτό σου, γιατί, trust me, του χρωστάς!

Και μετά κοιτάς το μέλλον.. Και αναρωτιέσαι.. Αναρωτιέσαι τι θα φέρει, αναρωτιέσαι που πας, αναρωτιέσαι.. αλλά για λίγο! Ναι, για λίγο, γιατί μετά σκέφτεσαι πως δεν έχει νόημα να κουράζεις το μυαλουδάκι σου! Και ξέρεις γιατί; Επειδή ότι είναι να γίνει, θα γίνει. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Κάνε τα ΠΑΝΤΑ για να γίνει αυτό που θες, έτσι όπως το θες. Το μέλλον φτιάχνεται, το παρελθόν είναι που δε γυρίζει πίσω!

Μην το ξεχνάς!

Θα ονειρευτώ...και ΑΝ μπορέσω . . .

Πως γίνεται και αυτός ο άνθρωπος κλείνει τη μαγεία μέσα στα τραγούδια του; Ποτέ δε θα το καταλάβω και δε με νοιάζει και να το καταλάβω, για να είμαι ειλικρινής! Απλά...κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω...

Καλό ταξίδι και σε εσάς!

Μια χιονισμένη νύχτα . . .

Έχεις παρατηρήσει ποτέ πόσο ήσυχα είναι όλα όταν χιονίζει; Σα να σωπαίνουν τα πάντα και να απολαμβάνουν τις λευκές νιφάδες που πέφτουν νωχελικά για να σχηματίσουν αυτό το λευκό πάπλωμα . . . Και εντάξει, οι άνθρωποι δεν κινούνται και πολύ λόγω κρύου και ενίοτε, όπως τώρα, περασμένης ώρας. Αλλά κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει και με τη φύση... Εκκωφαντική σιωπή, ναι, αυτό μάλλον αρμόζει καλύτερα.

Τα πάντα σταματάνε, ίσως για να δώσουν τον απαραίτητο χώρο στο λευκό τοπίο να αναδείξει την ομορφιά του. Μια ομορφιά μυστήρια και τα βράδια, ίσως και λίγο απόκοσμη, λόγω αυτής της παράξενης λάμψης που έχει ο ουρανός... Μια κόκκινη χροιά, που δε ξέρω από που προέρχεται (και τώρα που το σκέφτηκα να θυμηθώ να το ψάξω), η οποία μαγνητίζει το βλέμμα σου στον ουρανό . . I got to admit that, it gives me the chills sometimes..

Ή μήπως λες τα chills να είναι επειδή στέκομαι τόση ώρα κοντά στο παράθυρο;;; χαχα

Άντε καληνύχτες! Α, και καλό μήνα! :)

Το 'ξερα πως ο ουρανός δε θα με χώραγε εμένα . . .

Και χάθηκα μες τα παιδιά, για να μη πάρουν μυρωδιά πως και τα δυο μου τα φτερά ήταν κομμένα . . . .

Whatever . . .

Λοιπόν, ξεκινώ μη ξέροντας τι θα γράψω... Αλήθεια! Ναι, είναι στη φύση μου να μη ξέρω που πάω.. Don't blame me.! Εντάξει, ευτυχώς είναι και φορές που ξέρω, δηλαδή φροντίζω να μάθω.. Και συνήθως όταν είναι να γράψω εδώ, έχω κάτι να πω... Αλλά τι;

Και τώρα είναι που αρχίζεις φίλε αναγνώστη και σκέφτεσαι "τι λέει τώρα αυτή; άλλη μια ανάρτηση χωρίς αιτία;" Ε, ναι, περίπου έτσι είναι πράγματα.. Ξέρεις, τέτοιες ώρες που δεν βρίσκεις κάποιον να μιλήσεις και να πεις "οκ, εδώ είμαστε", τα λες εδώ. Και το εδώ θα μου πεις είναι σε κοινή θέα, σε όποιον διαβάζει το ιστολόγιό σου; Ναι... δε σε νοιάζει μερικές φορές. Αρκεί να βγουν από εσένα. Και ιδίως τις στιγμές που δε βρίσκεις κάποιον άλλο, για τους χ ή ψ λόγους... ίσως να μη θες και εσύ η ίδια να βρεις κάποιον άλλο να τα πεις!

Και τα γράφεις εδώ... Να τα δουν κάποιοι άγνωστοι. Άγνωστοι, που μπορεί μέσα από τις δικές σου λέξεις, μέσα στις δικές σου σκέψεις να δουν τον εαυτό τους, κατά κάποιο τρόπο. Ε ναι, δε σκέφτεσαι μόνο εσύ έτσι, είμαι και εγώ! Και σίγουρα θα είναι και κάποιος άλλος....

Και αν δε με σταματήσει κάποιος, θα συνεχίσω να γράφω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι....

Oh well......whatever!

Tell the world I 'm coming . . . .

Είναι από τα τραγούδια που βρίσκεις κατά τύχη. Και κολλάς. Έτσι απλά, κολλάς. Έχει ήδη παίξει 4 φορές και συνεχίζει..... Και έτσι όπως την κόβω τη βραδιά, θα παίξει πολλές φορές ακόμη . . . Μελαγχολία mode: on .......

Ξεκαθαρίσματα για μια νέα χρονιά.

Είναι μέρες τώρα που το σκέφτομαι. Τι γίνεται όταν με ένα άτομο που είχες μια πολύ καλή επικοινωνία, μια κατανόηση σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο, ξαφνικά, να μην έχεις τίποτα να πεις; Πως γίνεται αυτό;

Είναι ένα από τα μυστήρια των ανθρωπίνων σχέσεων που δε θα μπορέσω να αντιληφθώ ποτέ μάλλον! Πως είναι δυνατό από τη μια μέρα στην άλλη να χάνεις αυτή την επαφή που είχες, είτε αυτό το άτομο ήταν σύντροφος είτε φίλος/φίλη.

Έχω την αίσθηση πως αυτό συμβαίνει γιατί όλοι μας (άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο) είμαστε αρκετά εγωιστές και έτσι καταλήγουμε να κοιτάμε τη "ζωούλα" μας και να χάνουμε τους ανθρώπους γύρω μας.

Έρχονται λοιπόν κάτι στιγμές, που κοιτάς πίσω και αναρωτιέσαι τι έγινε και χαθήκατε, αλλά δεν παίρνεις μια ικανοποιητικά απάντηση. Το σύνηθες είναι να πεις "για βλακείες μωρέ!".. Ή το ακόμη καλύτερο "δε ξέρω" (!).

Ναι, δε ξέρεις. Ούτε εγώ. Αλλά ο χρόνος περνάει, αυτό το ξέρω καλά. Και πραγματικά πιστεύω πως οι άνθρωποι που αξίζουν, παραμένουν στη ζωή σου/μου. Δοκιμάζονται από το χρόνο, τις καταστάσεις και αν επιβιώσουν, αξίζουν! Αυτό να κρατήσεις κι εσύ που διαβάζεις αυτή την ανάρτηση τώρα. Γιατί ξέρεις ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που πληρούν τις προϋποθέσεις αυτή τη στιγμή στη ζωή σου. Και άσε το χρόνο να δοκιμάσει τις νέες "αφίξεις".   :)

Α και κάτι άλλο! Θα μου πεις, κι αν υπήρχαν άτομα στη ζωή μου που άξιζαν, αλλά έφυγαν γιατί δεν υπήρχε επιλογή;;

Ε, εκείνους θα τους ξαναφέρει η τύχη μπροστά σου ίσως..! Που ξέρεις;;;


Υ.Γ. Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι σχέσεις διατηρούνται τόσο καιρό όσο μπορούν και έχουν να πάρουν και να δώσουν πράγματα και οι δύο πλευρές. Μετά απλώς τελειώνουν. Just like that.