Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια.

Και ήμουν σίγουρη ρε γαμώτο! Πολύ σίγουρη όμως, πως κάποια πράγματα τα έχω κλείσει σε ένα κουτάκι και τα έχω κρύψει κάπου, σε ένα ξεχασμένο μέρος. Αλλά κάποιος το άνοιξε...

Δεν πίστευα ότι θα άκουγα ξανά αυτά τα τραγούδια, ότι αυτές οι σκέψεις θα πλημμύριζαν ξανά το μυαλό μου, όχι σε αυτή την έκταση τουλάχιστον. Ότι το σκοτάδι είναι ακόμη εκεί . . . .

Ναι, κάτι τέτοιες σκοτεινές ώρες που δε βρίσκεις κανέναν ικανό να καταλάβει τι σκατά τρέχει με εσένα και πολύ περισσότερο, όταν ούτε εσύ η ίδια δεν είσαι σίγουρη ακριβώς. Κάτι τέτοιες στιγμές, στατιστικά, σχεδόν ποτέ δεν είναι κανείς διαθέσιμος. Αλλά και να είναι, τι να του πεις ακριβώς; Αυτές τις στιγμές δε λες, απλά ο άλλος καταλαβαίνει (?) . . .

Παίζουν τα τραγούδια από έναν ξεχασμένο φάκελο λοιπόν. Δεν είμαι σίγουρη, το χέρι πήγε από μόνο του, αλλά ο τίτλος του ήταν "Διάφανα Κρίνα", αν δεν κάνω λάθος.. ήταν και λίγο θολά βλέπεις . . . .

Γαμώτο.

"..ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.."


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου