Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ιδού η απορία.

Λοιπόν τι είναι καλύτερο? Να ξέρεις ή να μη ξέρεις?!

Εξαρτάται θα σου πω. Είναι πράγματα που θες να τα ξέρεις, να ξέρεις τι συμβαίνει, τι γίνεται, που πας στην τελική βρε αδερφέ. Κι αν όμως δε θα σου αρέσει αυτό που θα μάθεις? Καλύτερα στην άγνοια λοιπόν.. Χμμμ.. και αν το ξέρεις ήδη και εθελοτυφλείς? Μπλέξιμοοοοο...

Σίγουρα δε θέλω ψέματα..! Συνεπώς, η απόκρυψη της αλήθειας, για λίγο και εκεί που δεν προκαλεί μεγάλο κακό δεν είναι και τόσο σοβαρό αμάρτημα.. Λίγο μόνο όμως...

Γιατί στην τελική ξέρω και ξέρεις ότι ξέρω.. Όπως και εσύ ξέρεις και ξέρω ότι ξέρεις..!

Ξεράδια ξέρουμε.. πφφφ... Άντε καλό βράδυ.


Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Μου είπε κάποιος, κάποτε, το είδε να συμβαίνει . . .

Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη… Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : 
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;» 
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα». Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. 
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. 
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία. Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια. 
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου» 
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη. 
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο
ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά
βοήθεια. 
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. «Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου». 
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. 
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση: 
«Γνώση, ποιός με βοήθησε;» 
«ΟΧρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: 
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη»

. . .

Για πόσο?

Πόσο εκνευριστικό είναι να μιλάς στους ανθρώπους και να νιώθεις ότι μιλάς σε τοίχο? Να μην παίρνεις καμιά αντίδραση, μόνο ίσως κάτι ψίχουλα, όταν φτάσεις να παρατραβήξεις το σκοινί..!

Ναι, αλλά δε γίνεται να το παρατραβάς συνέχεια, θα σπάσει.! Γι' αυτό καμιά φορά είναι καλύτερα να ανοίγεις το χέρι σου και να το αφήνεις να γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά σου.. Κι αν έχεις καλά αντανακλαστικά και το ξαναπιάσεις πέφτοντας, γιατί θα το έχεις μετανιώσει (?), με γεια σου, με χαρά σου.

Αλλά αν πέσει, το ξαναμαζεύεις?! Και αν ναι, πως? Και αν το μαζέψεις τελικά, τι θα το κάνεις? Θα το κόψεις, θα το σπάεις? Θα το ξαναρίξεις μήπως?

Καλύτερα να το δέσεις στο λαιμό του άλλου και να τον πνίξεις να ησυχάσεις..!

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Όχι πια...

Δε μπορώ να σου μιλήσω.. Όχι πια.. Ούτε και εσύ.. Γι αυτό θα μιλάω μέσα από τα τραγούδια, ίσως αυτά να σε φτάσουν, γιατί εγώ δε μπορώ και δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω κιόλας να το κάνω πια . . .

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, να σου μιλάω μέσα από αυτά ή μέσα από αυτό το ιστολόγιο που δε πρόκειται να διαβάσεις... Έτσι, γιατί έτσι έγινε, γιατί έτσι θέλω.

Καλή σου νύχτα....

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Περιμένοντας...

"Δεν πειράζει, μου αρκεί και μπορώ να περιμένω..." ... λέει ο Παύλος.

Αλλά εγώ δε μπορώ να περιμένω άλλο..! Μέρες τώρα έχω την αίσθηση ότι η ζωή μου κυλάει και εγώ τη βλέπω αποστασιοποιημένη, λες και είμαι απλός παρατηρητής. Λες και δε με αφορά. Απλά περιμένω.. να περάσουν οι μέρες, να φτιάξουν τα πράγματα, να μπω σε ένα πρόγραμμα.

Περιμένω ...

Αλλά και όταν περάσουν οι μέρες, θα έχει περάσει και η ζωή μου! Και τι θα μου μείνει μετά? Θα έχω παρακολουθήσει την εξέλιξη μιας ακόμη ζωής, όπως αυτές που παρακολουθώ στα βιβλία, στις ταινίες, στις σειρές! Αυτό είναι το νόημα?

Δύσκολες ερωτήσεις για μια βροχερή μέρα σαν αυτή. Δύσκολη μέρα, θα έλεγε κάποιος άλλος.

Και εγώ καταλήγω πάλι με το cd της Μποφίλιου και ένα στυλό στο χέρι να κάνω τις σκέψεις μου λέξεις..


..και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος
δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω..
κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω 
μ' αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση, σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ΄ναι σαν κι εμένα. . . .

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Κική Δημουλά - Η Περιφραστική Πέτρα

Μίλα .Πες κάτι, οτιδήποτε. Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία. Διάλεξε έστω κάποια λέξη,που να σε δένει πιο σφιχτά με την αοριστία. Πες: «άδικα», «δέντρο», «γυμνό». Πες: «θα δούμε», «αστάθμητο», «βάρος». Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου. Μίλα. Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας. Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα. Πες κάτι. Πες «κύμα», που δεν στέκεται. Πες «βάρκα», που βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις. Πες «στιγμή», που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται, μην τη σώζεις, πες,«δεν άκουσα». Μίλα. Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους, έχουν τους ανταγωνισμούς: αν κάποια απ' αυτές σε αιχμαλωτίσει, σ' ελευθερώνει άλλη. Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα στην τύχη. Ολόκληρη νύχτα στην τύχη. Μη λες «ολόκληρη», πες «ελάχιστη», που σ' αφήνει να φύγεις. Ελάχιστη αίσθηση, λύπη ολόκληρη δική μου. Ολόκληρη νύχτα. Μίλα. Πες «αστέρι», που σβήνει. Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη. Πες «πέτρα»,που είναι άσπαστη λέξη.Έτσι, ίσα ίσα να βάλω έναν τίτλο σ' αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Στη βιβλιοθήκη.

Λατρεμένος χώρος η δανειστική βιβλιοθήκη. Και οπουδήποτε έχει βιβλία γενικότερα.. Από βιβλιοπωλεία μέχρι το δωμάτιο της Gilly που μοιάζει με παράδεισο..! (<3)

Και ιδού το μεγάλο πρόβλημα. Τι να διαλέξεις? Και ποιο να πρωτοδιαλέξεις. Οι κανονισμοί βλέπεις σου δίνουν ένα συγκεκριμένο αριθμό βιβλίων που μπορείς να πάρεις κάθε φορά και εγώ όσο ψάχνω στα ράφια, τόσο βρίσκω βιβλία που θέλω..! Ε θα μου πεις, μόλις βρεις κάτι που σου αρέσει, παρ'το και φύγε. Ναι, αλλά δε μπορώ, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Οπότε θα καταλήγω να περιφέρομαι στους διαδρόμους με 3-4 βιβλία στο χέρι, ψάχνοντας και γι' άλλα και προσπαθώντας να αποφασίσω ποια θα κρατήσω τελικά, ενώ βάζω στην άκρη του μυαλού μου τους τίτλους των λιγότερων "τυχερών" που θα πάρω την επόμενη φορά.

Όμως ένα παράξενο πράγμα, πέρα από κάποια πολύ γνωστά βιβλία που συνεχώς λέω ότι θα πάρω την επόμενη φορά που θα πάω, τα υπόλοιπα που βρίσκω τα ξεχνάω όταν γυρνάω. Κι ύστερα με τη σειρά τους βρίσκω άλλα και το ταξίδι δεν τελειώνει..!

Και άντε τα πήρα, πότε θα τα διαβάσω? Καλή ερώτηση αυτή. Μαζί με τα μαθήματα της εξεταστικής, σφήνα και αυτά..!

Θα τους βρω χρόνο μωρέ, δεν είναι θέμα.. Πάντα έτσι γίνεται, δε θα αλλάξω τώρα..! 

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Στα χαμένα.

Σε περίπτωση που με ψάξει κανείς, κάπου εκεί θα γυρνάω. Στα χαμένα...

Έλα επιτέλους και πες στη λύπη να μη χτυπάει την πόρτα μου πια
Πες της απλά "Έφυγε, λείπει.. Εδώ δε μένει κανένας πια . . " . . .

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Το ακούσαμε και αυτό..!

"Πάντα τόσο ήρεμη είσαι?"

Ναι, πάντα τόσο ήρεμη είμαι.. :Ρ Μόνο εγώ ξέρω τι παίζει μέσα μου, με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι καημένη..! Μέσα στην ηρεμία είμαι.. Το ότι δεν πεθαίνω από το άγχος, το ότι δεν τρελαίνομαι για ό,τι συμβαίνει γύρω μου, το ότι δεν τρέχω χωρίς λόγο για ψύλλου πήδημα, το ότι εκφράζω την ηρεμία, αν και από κάτω μπορεί να συμβαίνει θαλασσοταραχή, ΔΕΝ σημαίνει ότι είμαι και ήρεμη απαραίτητα..!

Αλλά και θέματα να έχω στην τελική, δε μου φταις ούτε εσύ, ούτε ο κάθε άσχετος για να τα βγάζω πάνω σας..!

Συνεπώς, ναι, είμαι ήρεμη. :)

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Το μέτρημα

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στη ζωή μας. Ο τρόπος που θα φύγουν, αλλά και αυτά που θα (ή δεν θα) ζήσουμε με αυτούς είναι αυτά που μας μένουν.
Και ύστερα ακούς και λες και ο ίδιος "Αυτός ο άνθρωπος αξίζει, αυτός δεν αξίζει..." Και που ξέρεις ποιος αξίζει και πόσο; Πως μπορούμε να κρίνουμε και με τι μέτρο; Και αυτό το μέτρο είναι σωστό; Και αν είναι σωστό στην αρχή και λάθος στην πορεία ή το αντίθετο; Τότε, τι;;

Δε ζητάω απαντήσεις. Απλώς αναρωτιέμαι..!

Άνθρωποι μόνοι, που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέση, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι
χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες
εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη
αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία 
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία. . .

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Εχμμμ.. και τώρα τι??!!

Ναι, δηλώνω αναποφάσιστη. Ναι, έχω κάνει πράγματα που μετά τα έχω μετανιώσει. Ναι, δεν έχω κάνει πράγματα και μετά το έχω μετανιώσει. Αλλά αν δεν πάρεις ρίσκα σε αυτή τη ζωή και πολύ περισσότερο, τώρα!, τότε πότε? Μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας.!
Και τώρα?! Ε και τώρα, κάνουμε το σταυρό μας και περιμένουμε για μια θετική εξέλιξη. Κι αν δεν είναι θετική?! Κι αν δεν υπάρχει εξέλιξη γενικότερα?! Πφφφ...

Παρασκευή βράδυ και άρχισα τις βλακείες... Ας πάω για ύπνο καλύτερα!

Υ.Γ. Gilly σ'αγαπώ..! :)

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Διάφανα Κρίνα - Μικρές αλήθειες.

Στίχοι: Ανεστόπουλος Θάνος
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα


Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να 'χουν τα μάτια σου αλάτι απ' τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να 'χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου;
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά;

Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιά
θα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή σου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ΄ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να 'τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου;
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά;
ΕΧΕΙ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά . . .

Κάποιος, κάπου, κάποτε . . . .


Πολλοί παρομοιάζουν τη ζωή σαν ένα νήμα.. Αν δεχτούμε αυτή τη θεωρία τότε οι σχέσεις (οποιουδήποτε είδους) θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν κόμποι..σαν σημεία που συναντιούνται οι κλωστές, παρακινούμενες από μια «καρφίτσα» που την καθοδηγεί κάποιος άλλος (Θεός, μοίρα, τύχη-ή και ατυχία!- η ερμηνεία είναι τελείως υποκειμενική).
Πολλές φορές δεν το ελέγχεις..οι κλωστές απλά μπλέκονται..δεν σε ρωτάνε . . .
Το αν θα αντέξει ο κόμπος, βέβαια, εξαρτάται από τις κλωστές.. και από την προσπάθεια που κάνεις να προφυλάξεις ή να καταστρέψεις τη σύνδεση.
Πόσο εύκολα μπορούν να δημιουργηθούν και να χαθούν αυτοί οι κόμποι! Είναι κάποιοι που χαλάνε και δεν φαίνεται καν ότι δημιουργήθηκαν, οι κλωστές μένουν ανέπαφες. Κι είναι και άλλοι που αν λυθούν αφήνουν τις κλωστές για πάντα σημαδεμένες, η τέλεια ευθεία τους γίνεται καμπύλη, λες και πονάνε και οι ίδιες, λες και έχουν ψυχή! Σημαδεύονται αιώνια, θυμούνται . . .
Και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις ασυναρτησίες του μυαλού μου κλωστές μπλέκονται και ξεμπλέκονται εκεί έξω αέναα.

Κάποιος, κάπου, κάποτε . . . .

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Wish you were here ...

So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skys from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

And did they get you to trade
Your heros for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange
A walk on part in the war
For a lead role in a cage?

How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears. Wish you were here



Αυτό.

Pink Floyd - Wish you were here.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Πρόγραμμα λέμε.-

Μη μου χαλάτε τα σχέδια. Όποια και να είναι αυτά. Έτσι τα θέλω και έτσι θα γίνουν. Μπλέκομαι εγώ στις δουλειές σας? Όχι μπλέκομαι?! Τι να κάνω, να μετράω πάλι μέρες? Είναι λύση αυτό? Δεν είναι. Άντε να φύγουμε άντε να φύγουμεεεεεεεεεεε.... 

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Strange world 1

Κάτι δεν πάει καλάαααα....

Αλλά δεν είναι και λίγο να μην έχεις την ψυχολογική στήριξη από εκεί που θα την περίμενες και, στην τελική, από εκεί που θα ήταν ΛΟΓΙΚΟ να την περιμένεις. Πρόσθεσε σε αυτό ότι δεν μπορούν να σε δεχθούν έτσι όπως είσαι και η εικόνα ολοκληρώνεται. Μια ερώτηση γεννιέται στο μυαλό μου επομένως . . . What the f**** am I doing here??

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Παύλος Παυλίδης - Ατλαντίς @ Μύλος, 16/06/2011

Αρχή..

Για κάθε πόρτα που κλείνει λένε ανοίγει μια άλλη. Αλλά πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να αφήσεις πίσω σου αυτό που θα κρύψει με το κλείσιμό της..? Εξαρτάται, θα μου πεις . . .

Φθινόπωρο λοιπόν, κι ας μην αρέσει σε μερικούς. Καινούργια αρχή λέω εγώ, για πολλούς λόγους. Καινούργιο και το ιστολόγιο..!

Με γεια μου..! :)