Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια.

Και ήμουν σίγουρη ρε γαμώτο! Πολύ σίγουρη όμως, πως κάποια πράγματα τα έχω κλείσει σε ένα κουτάκι και τα έχω κρύψει κάπου, σε ένα ξεχασμένο μέρος. Αλλά κάποιος το άνοιξε...

Δεν πίστευα ότι θα άκουγα ξανά αυτά τα τραγούδια, ότι αυτές οι σκέψεις θα πλημμύριζαν ξανά το μυαλό μου, όχι σε αυτή την έκταση τουλάχιστον. Ότι το σκοτάδι είναι ακόμη εκεί . . . .

Ναι, κάτι τέτοιες σκοτεινές ώρες που δε βρίσκεις κανέναν ικανό να καταλάβει τι σκατά τρέχει με εσένα και πολύ περισσότερο, όταν ούτε εσύ η ίδια δεν είσαι σίγουρη ακριβώς. Κάτι τέτοιες στιγμές, στατιστικά, σχεδόν ποτέ δεν είναι κανείς διαθέσιμος. Αλλά και να είναι, τι να του πεις ακριβώς; Αυτές τις στιγμές δε λες, απλά ο άλλος καταλαβαίνει (?) . . .

Παίζουν τα τραγούδια από έναν ξεχασμένο φάκελο λοιπόν. Δεν είμαι σίγουρη, το χέρι πήγε από μόνο του, αλλά ο τίτλος του ήταν "Διάφανα Κρίνα", αν δεν κάνω λάθος.. ήταν και λίγο θολά βλέπεις . . . .

Γαμώτο.

"..ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.."

Ιθάκη

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος..."  λέει ο ποιητής.

Αυτοί οι στίχοι του Καβάφη πέρασαν πριν από το μυαλό μου. Μη ρωτήσεις το λόγο, δε θα σου τον πω. Η αφορμή ήταν ένα ασήμαντο γεγονός, καθόλου αξιομνημόνευτο εδώ..μόνο στο μυαλό μου.

Αλλά είναι τόσο μα τόσο αληθινοί οι στίχοι! Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που το διάβασα, στο σχολείο, στο μάθημα των κειμένων, σε κάποια τάξη του γυμνασίου (δευτέρα ή τρίτη ήταν, δεν είμαι σίγουρη). Με μια τρελή καθηγήτρια με σγουρά,  σκούρα κόκκινα μαλλιά (βαμμένα φυσικά) να το διαβάζει με πάθος (όπως όλα τα κείμενα δηλαδή) και εμείς να προσπαθούμε να καταλάβουμε το νόημα των λέξεων -καλά,μερικοί από εμάς- να κοιτάμε σα χαμένοι τις κόκκινες μπούκλες της και να ξυπνάμε απότομα με κάθε σκαμπανέβασμα της φωνής της! Καλά, αυτό το τελευταίο το έκανε και λίγο επίτηδες, μπας και μας κρατήσει "ζωντανούς".. Ιδίως αν το μάθημα ήταν την τελευταία ώρα.

Με έκπληξη διαπιστώνω πως, εδώ και λίγο καιρό, έχουν αρχίσει να μου λείπουν εκείνες οι στιγμές.. Να τώρα δα, μου έρχεται στο μυαλό ένα χαρακτηριστικό σκηνικό...

Αρχές Ιουνίου στην τάξη, τελευταία ώρα, μάθημα Κείμενα με τη συγκεκριμένη καθηγήτρια. Έξω απίστευτη ζέστη, είναι βλέπεις και σχεδόν 2 η ώρα, οπότε έχουμε ανοιχτά τα παράθυρα της αίθουσας, ενώ ταυτόχρονα είναι μισάνοιχτη και η πόρτα - ποτέ δεν έκλειναν καλά, εκτός από κανα 2 αίθουσες!- που σημαίνει ένα ελαφρύ αεράκι έχει κάνει την εμφάνισή του μέσα στο χώρο και που εντείνει ακόμη παραπάνω το αίσθημα της νύστας, που επικρατεί ήδη λόγω της ζέστης και του μαθήματος.

Κλείνω τα μάτια και είμαι εκεί. Κάθομαι ξανά σε εκείνο το θρανίο, που, για παιδαγωγικούς σκοπούς, τα θρανία δε σχηματίζουν τις κλασικές 3 σειρές, το ένα πίσω από το άλλο. Σχηματίζουν ένα Π και στο κενό που δημιουργείται, μπροστά μπροστά είναι ο πίνακας και η έδρα. Για να έχουμε καλύτερη οπτική - και καλά- με τον πίνακα και πιο άμεση επαφή με τον διδάσκοντα. Ναι καλά. Πες καλύτερα να μη μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από τον μπροστινό μας για να μιλήσουμε ή να αντιγράψουμε και άσε τις παιδαγωγικές μπούρδες στην άκρη!

Βέβαια, ούτε αυτό μας πτοούσε, γιατί πάλι βρίσκαμε σκανταλιές να κάνουμε. Για παράδειγμα, αγαπημένο παιχνίδι ήταν το "μεταδίδεται". Σε αυτό, σκουντούσες τον διπλανό σου και του έλεγες "μεταδίδεται", οπότε αυτός με τη σειρά του έπρεπε να σκουντήξει τον διπλανό του και πάει λέγοντας, μέχρι το τέλος των μαθητών! Υπήρχαν και οι φορές όμως που αυτό που μεταδίδονταν ήταν κάτι πιο απτό. Η κασετίνα σου, για παράδειγμα, ή το στυλό που έγραφες και άφησες κάτω για 5 δευτερόλεπτα, που όμως ήταν αρκετά για να το δεις στα χέρια του συμμαθητή σου που κάθεται ακριβώς απέναντι και σε κοιτάει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, κραδαίνοντας το στυλό, τη στιγμή που εσύ βγάζεις καπνούς από τα αφτιά που ήσουν τόσο απρόσεχτος! 

Λοιπόν φίλε αναγνώστη, θυμάμαι ακόμη και το κείμενο που κάναμε εκείνη την ημέρα! Δυστυχώς όχι όμως τον τίτλο.. αλλά έχω κάποιες εικόνες του στο μυαλό μου. :) Αν το βρω, θα το αναφέρω εδώ, να το έχω και εγώ προς μελλοντική χρήση, ποτέ δε ξέρεις.

Κοίτα να δεις! Από που ξεκίνησα και που κατέληξα! Για την Ιθάκη ήθελα να πω, άλλα είπα.. Εντάξει, είμαι λίγο όπου φυσάει ο άνεμος, το παραδέχομαι.

Αλλά στην τελική, το ταξίδι δεν είναι αυτό που μετράει;; :)

Somebody that I used to know ...

Τι σκάλωμα τρελό αυτό το τραγούδι;; Και στην original εκτέλεσή του και σε αυτή την επανεκτέλεση! I just can't get enough.. Για δοκίμασε φίλε αναγνώστη να το ακούσεις και θα καταλάβεις. :)

Άσε που οι στίχοι μπορεί  να ταιριάζουν και σε πολλούς από εμάς..

Για κάποιον που ήξερες, λοιπόν, ή που "ήξερες" και δεν αναγνωρίζεις πια..!