Κάπου εδώ νομίζω πως μπορώ να πω τους λόγους που με οδήγησαν στη δημιουργία του ιστολογίου.
Και εγώ λοιπόν, όπως και τόοοοσοι άλλοι, έχω προφίλ στο facebook (ναι ναι, κρεμάστε με!). Στο οποίο προφίλ έχω μαζέψει τον κάθε άσχετο και άκυρο από τη σχολή μου ή παλιό συμμαθητή ή απλώς γνωστό, που από ευγένεια και λέγοντας πάντα στον εαυτό σου όταν βλέπεις το αίτημα "εντάξει μωρέ, δεν πειράζει ας τον δεχτώ", τον δέχεσαι.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι όμως.. Ρε φίλε, στους διαδρόμους της σχολής δε μου λες ούτε "γεια", στο γυμνάσιο δεν μιλούσαμε γιατί δεν πήγαινε ο ένας τον άλλο κ.ο.κ. Τώρα νομίζεις πως με νοιάζει πολύ που πήγες και με ποιον διακοπές; Ή μήπως νοιάζει εσένα αν πέρασα το μάθημα ή αν είμαι down και ποστάρω κοψοφλέβικα τραγούδια στη σειρά;; (καλά αυτό το τελευταίο αγγίζει και τα όρια του κουτσομπολιού, οπότε ναι, σε νοιάζει να φανταστώ).
Όπως και να 'χει, κοιτάζοντας πίσω τη στιγμή που δημιούργησα το ιστολόγιο ήταν λίγο πριν ξεκινήσει μια αρκετά "παράξενη" και ίσως "δύσκολη" περίοδος της ζωής μου. Συνέβησαν (ή ίσως και να τα προκάλεσα εγώ η ίδια) διάφορα πράγματα στη ζωή μου έπειτα και αυτός εδώ ο χώρος έγινε το τρόπος έκφρασής μου. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία για μένα, διέξοδος για σκέψεις και συναισθήματα που δεν ήταν δυνατό (και ίσως ούτε και επιθυμητό!) να εξωτερικευτούν αλλού. Νομίζω επομένως ότι βρήκαν το σπίτι τους. Ή μήπως να πω καλύτερα την παιδική χαρά τους;;
Εδώ, που μπορώ να είμαι Εγώ χωρίς μάσκες και ανεπιθύμητα βλέμματα/αναγνώσματα. (το κεφαλαίο "Ε" δεν έχει σκοπό να δείξει εγωισμό, αλλά τον εαυτό μου και μόνο, χωρίς τις άλλες παραμέτρους, το χρησιμοποιώ για να τονίσω το χαρακτήρα και την οντότητά μου και μόνο.)
Αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος ύπαρξης του ιστολογίου μου.. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας..! :)
Και εγώ λοιπόν, όπως και τόοοοσοι άλλοι, έχω προφίλ στο facebook (ναι ναι, κρεμάστε με!). Στο οποίο προφίλ έχω μαζέψει τον κάθε άσχετο και άκυρο από τη σχολή μου ή παλιό συμμαθητή ή απλώς γνωστό, που από ευγένεια και λέγοντας πάντα στον εαυτό σου όταν βλέπεις το αίτημα "εντάξει μωρέ, δεν πειράζει ας τον δεχτώ", τον δέχεσαι.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι όμως.. Ρε φίλε, στους διαδρόμους της σχολής δε μου λες ούτε "γεια", στο γυμνάσιο δεν μιλούσαμε γιατί δεν πήγαινε ο ένας τον άλλο κ.ο.κ. Τώρα νομίζεις πως με νοιάζει πολύ που πήγες και με ποιον διακοπές; Ή μήπως νοιάζει εσένα αν πέρασα το μάθημα ή αν είμαι down και ποστάρω κοψοφλέβικα τραγούδια στη σειρά;; (καλά αυτό το τελευταίο αγγίζει και τα όρια του κουτσομπολιού, οπότε ναι, σε νοιάζει να φανταστώ).
Όπως και να 'χει, κοιτάζοντας πίσω τη στιγμή που δημιούργησα το ιστολόγιο ήταν λίγο πριν ξεκινήσει μια αρκετά "παράξενη" και ίσως "δύσκολη" περίοδος της ζωής μου. Συνέβησαν (ή ίσως και να τα προκάλεσα εγώ η ίδια) διάφορα πράγματα στη ζωή μου έπειτα και αυτός εδώ ο χώρος έγινε το τρόπος έκφρασής μου. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία για μένα, διέξοδος για σκέψεις και συναισθήματα που δεν ήταν δυνατό (και ίσως ούτε και επιθυμητό!) να εξωτερικευτούν αλλού. Νομίζω επομένως ότι βρήκαν το σπίτι τους. Ή μήπως να πω καλύτερα την παιδική χαρά τους;;
Εδώ, που μπορώ να είμαι Εγώ χωρίς μάσκες και ανεπιθύμητα βλέμματα/αναγνώσματα. (το κεφαλαίο "Ε" δεν έχει σκοπό να δείξει εγωισμό, αλλά τον εαυτό μου και μόνο, χωρίς τις άλλες παραμέτρους, το χρησιμοποιώ για να τονίσω το χαρακτήρα και την οντότητά μου και μόνο.)
Αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος ύπαρξης του ιστολογίου μου.. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας..! :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου