Κουπί.

Και ξαφνικά, την πιο ακατάλληλη στιγμή.. αρρωσταίνεις! Και το θερμόμετρο δείχνει 37,5. Συνοδεύεται από ένα ωραιότατο πονοκέφαλο και μια γενικότερη κόπωση γιατρέ. Θα ζήσω;;

Ε ναι, θα ζήσω, αλίμονο..! Αλλά αυτή η κατάσταση και το ξύπνημα μέσα στη νύχτα, λόγω πυρετού μου έφερε στο μυαλό αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Τότε που η μαμά μου ερχόταν και με ξυπνούσε  το βράδυ για να μου δώσει αντιπυρετικό. Αχ αυτό το Ponstan!! Μπορούσα να πιω κουβάδες, ακόμη και όταν ήμουν καλά! Τι φοβερή γεύση ήταν αυτή;! Αυτό ήταν το καλό μέρος της όλης υπόθεσης.

Γιατί υπάρχει και το άσχημο και κάτι αντιβιώσεις κυριολεκτικά "μπλιαξ"! (δεν νομίζω να υπάρχει πιο κατάλληλη λέξη για να τις περιγράψει κανείς). Ιδίως ένα αντιβιοτικό, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, πρέπει να έχει πάρει πολλά παιδάκια στο λαιμό του. Μια αηδία σκέτη, που κάθε φορά που ήταν να το πάρω δινόταν μάχη στο σπίτι. Και φυσικά, κάθε φορά το έκανα εμετό.

Αχχχ.. Ανέμελα χρόνια! Το μόνο μας θέμα ήταν το πως θα πάρουμε τα φάρμακα (ή μάλλον να πω καλύτερα, θέμα των γονιών μας;;). Και μόλις γινόμασταν καλά, ξανά σχολείο και παιχνίδια! Μόνο.

Τώρα τράβα κουπί. Μόνη σου. Σε όλα.