Καλά τα λες.

Κάπου είχε πάρει το μάτι μου έναν διάλογο που έλεγε λίγο πολύ τα παρακάτω:

- Έχεις facebook;
- Ναι, έχω.
- Έχεις twitter;
- Ναι και από αυτό έχω.
- Έχεις google+;
- Ναι, έχω κάνει και εκεί λογαριασμό.

- Έχεις ΖΩΗ;;;
- Ναι, αλλά δε μπαίνω συχνά.  ( . . . . . .)


Και μια απορία γεννιέται; Τι γίνεται με εμάς; Είναι σημείο των καιρών, μια συνήθεια της γενιάς μας, όπως είπα τις προάλλες σε έναν ιντερνετικό μου "φίλο". Το βάζω σε εισαγωγικά, όχι γιατί δεν είναι εντάξει ή οτιδήποτε. Όχι. Μια χαρά παιδί φαίνεται, απλά η έννοια έχει ευτελιστεί.. Έχει ευτελιστεί και στη ζωή θα μου πεις, μέσα από μια οθόνη σε πείραξε;

Όχι, δεν είναι σκοπός μου να καυτηριάσω τα κακώς κείμενα με αυτή την ανάρτηση. Σκοπός μου είναι να τα περιγράψω απλώς.

Τόσες ώρες μπροστά σε μια οθόνη. Τόσες συζητήσεις με γνωστούς και αγνώστους, επιθυμητές και μη, για διάφορα θέματα. Ποτέ πιο πριν δεν ήταν τόσο εύκολο να γνωρίσεις κάποιον και μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης αυτό συμβαίνει κατά κόρον τον τελευταίο καιρό. Καινούργιοι φίλοι, καινούργιοι έρωτες. Όλα τα έχουμε δει ή και βιώσει, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.

Και έρχεται μια στιγμή που αναρωτιέσαι, αν είναι τώρα έτσι τα πράγματα, τι μέλει γενέσθαι παρακάτω;

Χμμ.. δύσκολο να το απαντήσει κανείς αυτό. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να βάζει όρια. Όρια και στον εαυτό του και σε ότι κάνει. Όρια που θα τα καθορίζει όπως κρίνει καλύτερα.

Και μη νομίζεις, όλα αυτά τα λέω έχοντας περάσει πολλές ώρες πραγματικά και εγώ, προσφάτως, μπροστά σε ένα λαπτοπ και για δουλειά, αλλά και για βλακείες , όμως, ο αναμάρτητος πρώτος το λήθο βαλέτω!

Αυτά για τώρα.