Χθες το βράδυ βρέθηκα τυχαία -ξέρεις, από τις περιπτώσεις που δεν έχεις άλλη επιλογή- σε ένα μπαράκι που είχε χορό η δευτέρα (αν κατάλαβα καλά) λυκείου του πάλε ποτέ λυκείου μου. Ωραία ως εδώ. Τώρα αρχίζει το καλό.
Τι να πρωτοσχολιάσω φίλε αναγνώστη.. ΤΙ;; Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 19 και αυτό γιατί ανάμεσα στα δεκαεξάχρονα ήταν και κανα δυο παρέες λίγο μεγαλύτερων. Επιεικώς θα χαρακτηρίσω την κατάσταση με τη φράση "έχουμε ξεφύγει". Και θα σου πω αμέσως τι εννοώ.
Όχι, όχι, δεν ήταν θέμα ότι τα παιδάκια χαιρόντουσαν και χόρευαν, αλλά το "με ΤΙ" χόρευαν! Με κάτι άθλια ακούσματα, που θα ήθελαν να λέγονται τραγούδια. Είναι η δική μου ιδέα ή 9 στα 10 ακούσματα της σημερινής εμπορικής βιομηχανίας της μουσικής είναι στο ίδιο στυλ του "βάζω ένα μπιτάκι σε χιπ χοπ ρυθμό, έναν τυπά με υφάκι μεγάλου μάγκα (σιγά ρε φίλε, κατούρα και λίγο) να λέει κάτι στίχους με σεξουαλικά υπονοούμενα - ή όχι και τόσο υπονοούμενα καμιά φορά- και τέλος να πλαισιώνεται από μια κοπελίτσα με σορτσάκια που θα κουνιέται στον ανάλογο ρυθμό και θα κάνει και τίποτα φωνητικά". Όπου φωνητικά, μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο, γιατί να μη ξεχνάμε πως στην πλειονότητά τους, από φωνή --> κορμάρα.
Βλέπεις λοιπόν όλα τα δεκαεξάχρονα να γνωρίζουν τους στίχους αυτών των "τραγουδιών" και να κουνιούνται μες στην τρελή χαρά που είναι τόσο "σέξι". (γιατί αυτή την εντύπωση έχουν).
Εντάξει, μέχρι ενός σημείου δικαιολογούνται, αλλά αυτό το σημείο άρχισε να μην αρκεί πλέον ως λόγος να μην έχεις το δικό σου χαρακτήρα και τη δική σου επιλογή στα μουσικά ακούσματα! (Είναι και αυτό δείγμα ωριμότητας, ψάχνεσαι, ενδιαφέρεσαι και μαθαίνεις! Έτσι πάει.)
Και καλά τα λες όλα αυτά, εσύ στην ηλικία τους τι άκουγες;;; Άσε, εγώ τότε είχα ξεφύγει! Αυτά που άκουγα τότε, και ακούω ακόμη και σήμερα που και που, ανάλογα με τα κέφια, θα μπορούσαν να φέρουν εφιάλτες σε αυτά τα κοριτσάκια. Κυριολεκτικά.
Έτσι, όση ώρα έμεινα εκεί, σκέφτηκα τουλάχιστον 10 τρόπους δολοφονίας του dj! :Ρ
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δε λέω ότι οι δικές μου μουσικές είναι τέλειες, αλλά σίγουρα είναι καλύτερες από αυτές που προωθούν στη νεολαία σήμερα. Κι όσο νωρίτερα το καταλάβουν, τόσο καλύτερο γι' αυτούς. Και εντάξει, στην τελική αυτό επαφίεται στην προσωπική επιλογή του καθενός. Αλλά να μη κατεβάζουμε αμάσητο και ό,τι μας δίνουν!
Φιλικά. :)
Υ.Γ. Για τον τίτλο της ανάρτησης δανείστηκα τον τίτλο ενός τραγουδιού του Δημήτρη Σταρόβα.
Τι να πρωτοσχολιάσω φίλε αναγνώστη.. ΤΙ;; Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 19 και αυτό γιατί ανάμεσα στα δεκαεξάχρονα ήταν και κανα δυο παρέες λίγο μεγαλύτερων. Επιεικώς θα χαρακτηρίσω την κατάσταση με τη φράση "έχουμε ξεφύγει". Και θα σου πω αμέσως τι εννοώ.
Όχι, όχι, δεν ήταν θέμα ότι τα παιδάκια χαιρόντουσαν και χόρευαν, αλλά το "με ΤΙ" χόρευαν! Με κάτι άθλια ακούσματα, που θα ήθελαν να λέγονται τραγούδια. Είναι η δική μου ιδέα ή 9 στα 10 ακούσματα της σημερινής εμπορικής βιομηχανίας της μουσικής είναι στο ίδιο στυλ του "βάζω ένα μπιτάκι σε χιπ χοπ ρυθμό, έναν τυπά με υφάκι μεγάλου μάγκα (σιγά ρε φίλε, κατούρα και λίγο) να λέει κάτι στίχους με σεξουαλικά υπονοούμενα - ή όχι και τόσο υπονοούμενα καμιά φορά- και τέλος να πλαισιώνεται από μια κοπελίτσα με σορτσάκια που θα κουνιέται στον ανάλογο ρυθμό και θα κάνει και τίποτα φωνητικά". Όπου φωνητικά, μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο, γιατί να μη ξεχνάμε πως στην πλειονότητά τους, από φωνή --> κορμάρα.
Βλέπεις λοιπόν όλα τα δεκαεξάχρονα να γνωρίζουν τους στίχους αυτών των "τραγουδιών" και να κουνιούνται μες στην τρελή χαρά που είναι τόσο "σέξι". (γιατί αυτή την εντύπωση έχουν).
Εντάξει, μέχρι ενός σημείου δικαιολογούνται, αλλά αυτό το σημείο άρχισε να μην αρκεί πλέον ως λόγος να μην έχεις το δικό σου χαρακτήρα και τη δική σου επιλογή στα μουσικά ακούσματα! (Είναι και αυτό δείγμα ωριμότητας, ψάχνεσαι, ενδιαφέρεσαι και μαθαίνεις! Έτσι πάει.)
Και καλά τα λες όλα αυτά, εσύ στην ηλικία τους τι άκουγες;;; Άσε, εγώ τότε είχα ξεφύγει! Αυτά που άκουγα τότε, και ακούω ακόμη και σήμερα που και που, ανάλογα με τα κέφια, θα μπορούσαν να φέρουν εφιάλτες σε αυτά τα κοριτσάκια. Κυριολεκτικά.
Έτσι, όση ώρα έμεινα εκεί, σκέφτηκα τουλάχιστον 10 τρόπους δολοφονίας του dj! :Ρ
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δε λέω ότι οι δικές μου μουσικές είναι τέλειες, αλλά σίγουρα είναι καλύτερες από αυτές που προωθούν στη νεολαία σήμερα. Κι όσο νωρίτερα το καταλάβουν, τόσο καλύτερο γι' αυτούς. Και εντάξει, στην τελική αυτό επαφίεται στην προσωπική επιλογή του καθενός. Αλλά να μη κατεβάζουμε αμάσητο και ό,τι μας δίνουν!
Φιλικά. :)
Υ.Γ. Για τον τίτλο της ανάρτησης δανείστηκα τον τίτλο ενός τραγουδιού του Δημήτρη Σταρόβα.
Αδερφούλα δεν θα το έθετα καλύτερα, να προσθέσω και 1002 άλλα που χρησιμοποιούν για να φισκάρουν το μυαλό της νεολαίας, έχουν φτάσει να ενδιαφέρονται πιο πολύ για τις ομάδες παρά για τις σπουδές τους, για το μέλλον τους, για την οικογένειά τους, για όλα! Θα σου θυμίσω και ότι οι τότε συμμαθητές μας σε μια παρόμοια κατάσταση ήταν, αλλά αν μη τι άλλο τα τότε χαζοτραγουδάκια ήταν ως ένα βαθμό αθώα και κυρίως κλαψιάρικα και όχι σεξουαλικού περιεχομένου, όχι ότι έχω τίποτα μ'αυτό, και το σεξ μέσα στη ζωή είναι αλλά φτάνουν να τα εκχυδαΐζουν όλα πια! Συμφωνώ, ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ;!
ΑπάντησηΔιαγραφή