Εμείς και ο κόσμος.

Όταν ήμουν μικρή, όπως όλα τα παιδάκια πίστευααα... χμμμ αλήθεια τι πίστευα?
Ότι θα μπω στον κόσμο των μεγάλων και πως όλα θα είναι ρόδινα? Μπα, όχι, ποτέ δε ζούσα σε τέτοια αυταπάτη και ευχαριστώ τους γονείς μου γι' αυτό. Αλλά όσο να πεις, μεγαλώνοντας και βλέποντας τις συμπεριφορές των παιδιών γύρω μου, ήλπιζα πως όταν μεγαλώσουμε αυτές θα αλλάξουν.

Λάθος μου. Γιατί ναι μεν ο καιρός πέρασε, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που τότε, παιδιά, συμπεριφέρονταν κάπως "παράξενα" και "όχι σωστά", κατ' εμέ, τώρα μεγάλωσαν και συνεχίζουν την ίδια, μη κατανοητή και αρμόζουσα συμπεριφορά.

Δε μιλάω για κάτι εξεζητημένο ή κάτι το υψηλά ευγενές, όχι όχι...

Μεγαλώνοντας λοιπόν σε αυτόν τον τεράστιο (?) και κακό κόσμο, έχω δει διάφορα "όμορφα".. Πισώπλατα μαχαιρώματα, ψέματα, υποκρισία, υπεκφυγές και η λίστα δεν έχει τέλος.. Ιδίως αυτό το τελευταίο, δε σου κρύβω, είναι κάτι που περίμενα να αλλάξει στον κόσμο των ενηλίκων..! Ευσεβείς πόθοι θα μου πεις,είσαι ακόμη στην αρχή, έχεις να δεις άλλα τόσα.

Και για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, πως είμαι εγώ τόσο σίγουρη ότι τα κάνω σωστά και κατηγορώ τους άλλους??

Όχι, δεν κατηγορώ συγκεκριμένα (όχι ακόμη και όχι από δω), αλλά είναι κάτι που υπήρχε σα σκέψη στο μυαλό μου και, λίγο αυτό, λίγο τα τελευταία γεγονότα το ανέσυραν και με έκαναν να τα ξανασκεφτώ . . .

Το καλό από την όλη υπόθεση βέβαια είναι ότι από καταστάσεις σαν αυτή μαθαίνεις.. Δε ξέρω για εσένα, εγώ πάντως μαθαίνω το μάθημά μου κάθε φορά..! (Δόξα τω Θεώ δηλαδή)