Νύχτα.

Πάντα η νύχτα είναι η πιο περίεργη στιγμή της μέρας . . .  Κρύβει πολλά, άσχημα και όμορφα (αλλά κυρίως κατηγορείται για τα άσχημά της). Όμως μέσα σε αυτή δεν είναι που βλέπεις το φεγγάρι; Τα αστέρια; Τα φώτα της πόλης, πέρα μακριά . . . ;

Αγαπημένη μου συνήθεια από παιδί να ανεβαίνω στην πλάκα -τότε- σκεπή -τώρα πια- του σπιτιού μου και να ατενίζω τη θέα, από ψηλά. Τη μέρα, τα χωράφια που ανοίγονταν μπροστά, μέχρι πέρα στη θάλασσα. Ακόμη έχω στο μυαλό μου το γαλάζιο χρώμα της, όταν ο ορίζοντας ήταν καθαρός (πχ. μετά από τη βροχή) ..

Και τη νύχτα, τα φώτα της Θεσσαλονίκης και έναν φάρο..! Δεν είμαι σίγουρη για το που ακριβώς βρισκόταν, αλλά θυμάμαι να περνάω ώρες στο μπαλκόνι κοιτάζοντάς τον να επιμένει στο μονότονο, μα και συνάμα, σημαντικότατο έργο του. Μια τα φώτα και μια τα αστέρια.. Αλήθεια, τι να κοιτάξω πιο πολύ; Τι θα με "γεμίσει" πιο πολύ;; Τι θα μου δώσει τις απαντήσεις που ζητάω;;

Το σκοτάδι. Το σκοτάδι όπως και τα περισσότερα παιδάκια με τρόμαζε. Όχι πια. Υπάρχει αρκετό γύρω μου και τη μέρα. Κατοικεί στις ψυχές των ανθρώπων. Το βλέπω. Το αισθάνομαι. Και αυτό είναι πιο τρομακτικό από εκείνο της νύχτας. "απ' το σκοτάδι ξέρω τι να περιμένω" ... λέει το τραγούδι.

Ναι, ξέρω. Σκέψεις και εικόνες που δεν τολμούν να με πλησιάσουν τη μέρα, κρύβονται ή ίσως και εγώ μάχομαι πιο έντονα τη μέρα. Μα, τη νύχτα έρχονται και με βρίσκουν και μου κρατούν συντροφιά . . . Καλή ή κακή;

Α, μη ρωτάς, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο . . .